ڪڏهن منهنجي گهر ۾ اچي ڏس ته اکيون
تنهنجن اهتمامن ۾ ڪيئن پيهجن ٿيون،
اميدون عمر جي ڪنارن تي بيهي،
ڊگهن انتظارن ۾ ڪيئن پيهجن ٿيون.
اچي ڏس ته منهنجون ڪل ئي ڪائناتون،
وڌي تنهنجي قدمن کي ڪيئن سجدا ڪن ٿيون،
۽ قدمن ته ڇا تنهنجي وک وک جي در کي،
چمي آجيائن ۾ ڪيئن پيهجن ٿيون.
۽ واقعي اوسيئڙن جي هن موسمن ۾،
اوجانان جي سچ پچ اچي ٿو پئين تون،
اهو سوچيندي سڀ عمر جون ن ڄاڻان،
خوشيون سيسراٽين ۾ ڪيئن پيهجن ٿيون.
“تبسم” جي توريءَ اداسين جي دنيا،
وڇوڙن، ويسُورن سودائن جي دنيا،
تون پهچين ته پوءِ ڏس اُمنگون بدلجي،
جمالن ۽ جهمرين ۾ ڪيئن پيهجن ٿيون.