شاعري

لڙيو سج لڪن ۾

شيخ اياز جي شاعريءَ جو هيءُ ڪتاب  سندس واين جو مجموعو آهي ۽ سنڌي ادب ۾ شايد ۽ جديد سنڌي ادب ۾ ان وقت تائين يقينن هيءُ پهريون خالص واين جو مجموعو آهي، هن مجموعي ۾ جملي ڇاهٺ وايون آيل آهن. هيءُ شعري مجموعو. ”لڙيو سج لڪن ۾“، جيئن اُن جي نالي مان پڌرو آهي ۽ پڻ اُن جي فھرست ۾ آيل واين جي هر ابتدائي پد مان ڏسي سگهجي ٿو، شاعر جي انتھائي نراسائيءَ جي ڪيفيت جو ترجمان آهي: بلڪ نراسائيءَ کان وڌيڪ، پڙهندڙ کي، شايد، اُن جي ڪيفيت ناخوشيءَ يا ناراضپي جي محسوس ٿئي.

  • 4.5/5.0
  • 75
  • 46
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • ڇاپو 1
Title Cover of book لڙيو سج لڪن ۾

سنڌسلامت پاران

سنڌ سلامت ڪتاب گهر پاران نامياري شاعر شيخ اياز جي شاعريءَ جو مجموعو ”لڙيو سج لڪن ۾“ اوھان اڳيان آڻجي ٿو.
شيخ اياز جي شاعريءَ جو هيءُ ڪتاب  سندس واين جو مجموعو آهي ۽ سنڌي ادب ۾ شايد ۽ جديد سنڌي ادب ۾ ان وقت تائين يقينن هيءُ پهريون خالص واين جو مجموعو آهي، هن مجموعي ۾ جملي ڇاهٺ وايون آيل آهن. هيءُ شعري مجموعو. ”لڙيو سج لڪن ۾“، جيئن اُن جي نالي مان پڌرو آهي ۽ پڻ اُن جي فھرست ۾ آيل واين جي هر ابتدائي پد مان ڏسي سگهجي ٿو، شاعر جي انتھائي نراسائيءَ جي ڪيفيت جو ترجمان آهي: بلڪ نراسائيءَ کان وڌيڪ، پڙهندڙ کي، شايد، اُن جي ڪيفيت ناخوشيءَ يا ناراضپي جي محسوس ٿئي.
ھن ڪتاب جو پھريون ڇاپو 1980ع ۾ ٽيون ڇاپو 1988ع ۾ نيو فيلڊس پبليڪيشن حيدرآباد پاران ڇپايو ويو آھي. ڪتاب جي اسڪين ڪاپي وتايي جي گهر جي سھڪار سان اوهان سان شيئر ڪجي ٿي.



محمد سليمان وساڻ
مينيجنگ ايڊيٽر ( اعزازي )
سنڌ سلامت ڊاٽ ڪام
sulemanwassan@gmail.com
www.sindhsalamat.com
books.sindhsalamat.com

نوٽ: ھن ڪتاب جي صرف پي ڊي ايف ڪاپي موجود آھي

لڙيو سج لڪن ۾ راسيون رتائين

لڙيو سج لڪن ۾ راسيون رتائين
مون کي ماريائين اديون اونداهي ڪري

شاهه

ناشر طرفان

پهرين ايڊيشن جي ناشر طرفان


شاعر شيخ اياز، 1975ع جي شروع کان حالتن جي زد ۾ رهيو، ۽ خاموش رهيو.

باز گشتم از سخن زيراڪ نيست
در سخن معني و در معنــي ســخــن (فيضي)

اُن کان پنج سال اڳ، 1970ع ۾، ”ڪپر ٿو ڪُن ڪري“ جي تخليق کان پوءِ، 1974ع جي آخر تائين، هُن منظوم سنڌي ڊراما ”ڀڳت سنگهه کي ڦاسي“ ۽ هيءُ زير نظر شعري مجموعو ”لڙيو سج لڪن ۾“ اسان کي ڏنا. اُنهن پنجن سالن ۾ هن ” نيل ڪنٺ اور نيم ڪيٖ پتيٖ“ جي عنوان سان ڪيئي اعليٰ اردو گيت ۽ نظم به تخليق ڪيا، جي اڃا شايع ٿي نه سگهيا آهن. پر اُن کان پوءِ، گذريل پنج سال، هن جي شاعريءَ جي ” بيوفا سريت“ هن کان رٺل رهي ۽ اسين هن جي هر طرح جي شعري تخليق کان محروم رهياسين. هيءُ عرصو هن جو ڌيان، البت،پنهنجي سنڌي شعر جي پنجابي ۽ اردو ترجمن ڏانهن رهيو، جيڪي پوءِ ڪتابي صورت ۾ الڳ الڳ ”جو بيجل نيٖ آکيا“ (مترجم- احمد سليم) ۽ ”حلقه ميري زنجير کا“ (مترجم - فهميده رياض) جي نالن سان شايع پڻ ٿيا. هن عرصي ۾ هُن ڪافي ڪجهه منصبي نوع جا مضمون به سنڌي، اردو ۽ انگريزيءَ ۾ لکيا ۽ پڻ ڪيئي تقريرون ڪيون، ۽، اُن سڀ کان وڌ، هڪ تاريخي ناول لاءِ مواد به ڪٺو ڪيو، جو هاڻي وٽس زير تصنيف آهي. هُن جي هنن پنجن سالن جي اُن بي ڪيف جاکوڙ مان اسان جي لکئي ۾ شايد اُن ناول جي امڪان جي لِک ئي آيل هجي- ۽ اُن کي به اسين پنهنجي لاءِ وڏي هڪ نعمت شمار ڪنداسين.
هيءُ شعري مجموعو. ”لڙيو سج لڪن ۾“، جيئن اُن جي نالي مان پڌرو آهي ۽ پڻ اُن جي فهرست ۾ آيل واين جي هر ابتدائي پد مان ڏسي سگهجي ٿو، شاعر جي انتهائي نراسائيءَ جي ڪيفيت جو ترجمان آهي: بلڪ نراسائيءَ کان وڌيڪ، پڙهندڙ کي، شايد، اُن جي ڪيفيت ناخوشيءَ يا ناراضپي جي محسوس ٿئي- ناخوشي يا ناراضپو، شديد کان شديد، ايترو شديد، جو اُن کان وڌ ڪنهن وصال جي تانگهه، ڪنهن تبديل جو اُمنگ ۽ اُن وصال يا اُن تبديل لاءِ وڌيڪ ٻيءَ ڪنهن تيز آس جو اظهار شايد ئي ڪو ٿي سگهي.

”مون کي منهنجي جيئري ملڻو ناهين مور---
ڀُنءِ ڀاري، گهر ڏور…
”پوءِ به ڦلن ڇانوَ آ پرين تنهنجو پور---
ڀُنءِ ڀاري، گهر ڏور… “

(ص86)

اياز جي شعر جو هيءُ مجموعو هن جي واين جو مجموعو آهي، ۽ سڄي سنڌي ادب ۾ شايد ۽ جديد سنڌي ادب ۾ يقينن هيءُ پهريون خالص واين جو مجموعو آهي، جو شايع ٿي رهيو آهي. هن مجموعي ۾ جملي ڇاهٺ وايون آيل آهن- ۽ اُميد آهي ته اسان جا ادب شناس ۽ نڪته سنج، محترم ۽ لائق پڙهندڙ ڏسندا ته اُن جي هر هڪ وائي ۽ هر وائيءَ جي هر هڪ مصرع هڪ روشن لڙهي آهي، جنهن ۾ معنيٰ ۽ جذبي جا موتي پوتل آهن.

دل هر قطره را گر برشگافي
برون آيد آزو صد بحر صافي

(فيضي)

حيدرآباد سنڌ
1- 2- 1980ع

ووڙينديٖ مون واٽَ

ووڙينديٖ مون واٽَ
لٿو سج لڪن ۾.

ڇپر منجهه ڇُپي ويا، اوٺين اوچا ڳاٽ-
لٿو سج لڪن ۾.

ڪيڏو اهکو پنڌ هو، نه ڪا ڇانوَ نه ڇاٽ-
لٿو سج لڪن ۾.

اونداهي ۽ اوجهرو، رهتُو جيئڻَ جاٽ-
لٿو سج لڪن ۾.
*

ڪو به نه آيم ڪَڍَّ

ڪو به نه آيم ڪَڍَّ
اَوٺِي تن جي اَڍَّ-
ڇَپَرُ ڪالهه ڇڏي ويا

وَرِ وَرِ ڏيندم ڪيترا
اوٺِي ڳوٺيِ وَڍَّ!
ڇَپَرُ ڪالهه ڇڏي ويا

آءٌ، اُهي ئي ڏاکڙا،
هُو جي ڏونگَرَ ڏَڍَّ-
ڇَپَرُ ڪالهه ڇڏي ويا

هُو جي ڪالهه تَڏي

هُو جي ڪالهه تَڏي
ڇَپَّر مَنجهه ڇڏيٖ
ڪُهه ڄاڻان ڪاڏي ويا!

هاءِ، ويا هُو قافلا
ڪهڙيءَ لوءِ لڏيٖ!
ڪُهه ڄاڻان ڪاڏي ويا!

آڌَرِ وريٖ نِجهرا
آڌيءَ رات آڏيٖ
ڪُهه ڄاڻان ڪاڏي ويا!

جن جا پيرا پُوڄيا
مُنهنجي جيءَ جڏي
ڪُهه ڄاڻان ڪاڏي ويا!

واڪا واڪا واءُ مان
ٿيِ اَڄُ سُڃَّ سڏيٖ
ڪُهه ڄاڻان ڪاڏي ويا!

ڳوڙها روڪيٖ ڳوليان
جَبلَ، جاءِ ته ڏي!
ڪُهه ڄاڻان ڪاڏي ويا!

اَڄُ ته ٻُجهيِ ويا ٻوڪَ

اَڄُ ته ٻُجهيِ ويا ٻوڪَ
اوندهه انڌوُڪارَ ۾

راهُو* ڄڻ رڙڪيٖ پيو
ڪرِ مان ڪڍيِ ڪوڪَ
اوندهه انڌوُڪارَ ۾

ڪِيچڙَ ۾ ڪِيڙا لڳا
سڀ کان سَڳَرُ ٿوڪَ
اوندهه انڌوُڪارَ ۾

اُڀري ايندو اوچتو
نيٺ ته نيزيٖ نوڪَ
اوندهه انڌوُڪارَ ۾

___________
* راهو = هندو ديومالا جو هڪ دئيت، جو سج ۽ چنڊ کي رڙڪي ويندو آهي.

موتَ ڪيا سَڀُ ماتِ

موتَ ڪيا سَڀُ ماتِ
هُوندا ڪيرِ حيات-
ڪيئن ڪيان ڪاڏي وڃان؟

تارَن پُنءِ سان ٿي چِڪيٖ
نيِچُ نگر جي راتِ –
ڪيئن ڪيان ڪاڏي وڃان؟

ڪيسيِن سُپنا سج جا
وائيِ سانڍيٖ واتِ!
ڪيئن ڪيان ڪاڏي وڃان؟

اوندهه انڌُوڪارَ ۾
آءٌ، ڏُکوئي ڏاتِ
ڪيئن ڪيان ڪاڏي وڃان؟

ڪاريهر جو ٻَکُّ

ڪاريهر جو ٻَکُّ
ڏُکِيّ ننڊَ ڏُهاڳَ جيِ

چَنڊَ ٻَٽيهيِ عاج جي
کِل کِل پوڙهو کَکُّ
ڏُکِيّ ننڊَ ڏُهاڳَ جيِ

وِههُ ساگر ۾ ويو ٻُڏي
ڄڻ ته سّهائو پَکُّ
ڏُکِيّ ننڊَ ڏُهاڳَ جيِ

رات گهُري راڪاس جان
ننڊَ نِدوري بَکُّ
ڏُکِيّ ننڊَ ڏُهاڳَ جيِ

توڙيٖ ٻوٽيهءِ دَرَ،

توڙيٖ ٻوٽيهءِ دَرَ،
نِنڊَ اَچيٖ ئِي ڪانهَ ٿيِ!

ڳورا ڇَپَرَ پيارَ جا
پَکِيءَ گهايلَ پَر،
نِنڊَ اَچيٖ ئِي ڪانهَ ٿيِ!

پويان پاڇا رات جا
ڪاريهَر جا ڪرَ،
نِنڊَ اَچيٖ ئِي ڪانهَ ٿيِ!

اُف! هِي آپيٖ وَڍُّ جو
ڍٖيرو، اُن جيِ ڍَرَ،
نِنڊَ اَچيٖ ئِي ڪانهَ ٿيِ!

اورانهين جا آٺِسٺِا
ڏوُرانهين جا ڏَرَ
نِنڊَ اَچيٖ ئِي ڪانهَ ٿيِ!

سُپنا مُنهنجي ساههَ جا
ڪنهن کي تُنهنجي ڪَرَ!
نِنڊَ اَچيٖ ئِي ڪانهَ ٿيِ!

مُيوُن مالهِڻيوُن

مُيوُن مالهِڻيوُن
سُڪا موتئي گَجرا

آيا ڏيِنهَن ڏُهاڳَ جا
چوٽيون چِڪَّ ٿيون،
سُڪا موتئي گَجرا

نوِڙِي ڪيڏيون ننڊڙيون
چوڏينهَن چنڊَ نِيوُن!
سُڪا موتئي گَجرا

ڪُهه ڄاڻون ايندا ڪڏهن،
ڪيسين جاڙَ جيونُ!
سُڪا موتئي گَجرا

ڪُٺا رات ڪَلالَ

ڪُٺا رات ڪَلالَ،
ميڙو ناهي مَڌُّ تي

رات نه پاکَر پيار جيِ
چَنڊُ نه ڪنهن جِي ڍالَ!
ميڙو ناهي مَڌُّ تي

پيِئَڻ کي پَوَّڻو ڪَيو
جيِئَڻ جي جنجالَ،
ميڙو ناهي مَڌُّ تي

مَٿان مَٽّن هَٿّڙا
سيڪيٖ ٿيا سالَ،
ميڙو ناهي مَڌُّ تي

وَرنهَه وِلَّهه وهاٽيا
موڙُها مائيءَ لالَ،
ميڙو ناهي مَڌُّ تي

ٻَهه ٻَهه ڪَن ٿا ٻاٽَ ۾
هاڻي چورَ چَنڊالَ،
ميڙو ناهي مَڌُّ تي

ڀينَرُ! ڪهڙو ڀَتُّ؟

ڀينَرُ! ڪهڙو ڀَتُّ؟
چَنڊَ رڪيبيءَ رَتُّ
مون کي گيتُ نه آئُڙي

راوَڻ جهڙيءَ رات ۾
ڪنهن کي سِيتا سَتُّ؟
مون کي گيتُ نه آئُڙي

ڪهڙو ڪِينَر کي ڏيان
آڌيءَ جو آٿَتُّ؟
مون کي گيتُ نه آئُڙي

ڀڙڪايان ڪنهن باهه سان
پنهنجو تاروُنءَ تَتُّ!
مون کي گيتُ نه آئُڙي

ناهي موتُ مَياَر

ناهي موتُ مَياَر
ووءِ ميان، وو، وو ميان!

صليبن جي سامُهوُن
ڪيڏيِ آهه قطارَ!
ووءِ ميان، وو، وو ميان!

لُريءَ ۾ لڙڪن پيا
ڪَنڌَ نِوايل يار
ووءِ ميان، وو، وو ميان!

آهن اَڌَّ ڦُلارَ ۾
ڪيڏا ڪپيل ڏارَ!
ووءِ ميان، وو، وو ميان!

لالُ لهوءَ ۾ لَوندڙيون
ڪيڏا ڪيِرَ ڪَپارَ!
ووءِ ميان، وو، وو ميان!

اُگهو ميان اکيون
پوي جئن نه پچارَ!
ووءِ ميان، وو، وو ميان!

سانڀي رکو ساهَه ۾
پنهنجا قولَ قَرارَ!
ووءِ ميان، وو، وو ميان!

ڪارونجهر تي ڪارِي راتِ-

ڪارونجهر تي ڪارِي راتِ-

اونداهو آڪاسُ مٿان، ڪنهن تاري ناهي تات!

ڪائِي پَکَّ پُڪار نه آئيِ، لُنءَ لُنءَ ڳولي لات!

ڪالهه ڏٺاسين ڏِيئا ڏِيئا، مورَ ٿيا جي ماتِ.

شالَ ورِي ڪا ڪوُڪَ ڪٽاريِ، چيريٖ چُپِّ چُپات!

هُو جي سيڻَ ڪَيام

هُو جي سيڻَ ڪَيام
ڪهڙيءَ واٽَ وَيام؟
آءٌ ته پُنَس پَنڌَ ۾!

جاڳِي جاڳِي، جِيئَڙيٖ
ڪا جا جَهپَّ لڳام
آءٌ ته پُنَس پَنڌَ ۾!

ڪُهه ڄاڻان هِنَ ڪوهَ ۾
پُنهوُنءَ سَڏَّ سڻيام!
آءٌ ته پُنَس پَنڌَ ۾!

هِتِ هُت هوتَ ٻروچ جا
پرجهي پيرَ کنيام،
آءٌ ته پُنَس پَنڌَ ۾!

دوُرِي هُن جي ديسَ جي
سوچيٖ نيڻَ ڀِنام،
آءٌ ته پُنَس پَنڌَ ۾!

ڪِئن ڪو ڪُوڪاريٖ-

ڪِئن ڪو ڪُوڪاريٖ-
مِڙِني ماٺِ اَچي وئِي

ڌَنوڻيون ڌِڱَّ ڇڏي ويا، ڳَٽَّ ٻه ٽي ڳاري-
مِڙِني ماٺِ اَچي وئِي

آهي ڌوُڙ ڌمالَ تي، هر ڪنهن اوتاري
مِڙِني ماٺِ اَچي وئِي

واڪـٖـي وَسُّ ڇڏي ڏنو، نعرٖي ناڪارٖي-
مِڙِني ماٺِ اَچي وئِي

هـٖـيلَ ته سائو پَنُّ ڀي، ڪونه ڇڏيو پاري!
مِڙِني ماٺِ اَچي وئِي

آهي ڪائِي چڻنگ جَا ٻارڻ کي ٻاري؟
مِڙِني ماٺِ اَچي وئِي

آهي ڪو ڪوهيارُ جو ڏوُنگر کي ڏاري؟
مِڙِني ماٺِ اَچي وئِي

ڌُٻڻ جئن ڌڌڪي پيو، ڪيـٖـر گِهري گاري؟
مِڙِني ماٺِ اَچي وئِي

ڇِپوُن ڪيهَرَ ڪَرُ ٿيون، چيلهه ڀڳِي چاري-
مِڙِني ماٺِ اَچي وئِي

ڄَڻُ ڪا ڏائڻ ڏيهه کي پيئي ڏهڪاري-
مِڙِني ماٺِ اَچي وئِي

هِيءَ وَسيهَر وِهُه نئين، ماري يا کاري-
مِڙِني ماٺِ اَچي وئِي

ڇو نه ڇڏين ٿو تون به اڄ وائيءَ کي واري!
مِڙِني ماٺِ اَچي وئِي

لڦوُن لالُ ليار،

لڦوُن لالُ ليار،
ڪيرُ چُميندو چاهَه مان؟

ڳولـٖـي لڀن ڪونه ٿا، ڪُلهي ڪوڏيا يارَ،

جوٺـٖـي جَڳ جي او ميان ڪهڙي سارَ وِسارَ!

توڙي ڏونگَرَ ڏاکڙا، پنڌَ، پَراهان پارَ،

ڏاهـٖـي ڏُکَّ نه آئُڙيا ويڳاڻا ويچارَ،

مان ۽ مُنهنجو پنڌڙو، ٻـٖـي ڪنهن ڪوهُه ميارَ!

اُڏُر پکيئَڙا يارَ

اُڏُر پکيئَڙا يارَ
پُنا ٻولِڻَ ڏينهڙا

ڪَيَئِه ڪيڏيءَ اوکَ سان اندر جي اُپٽارَ!

اُڀريِ اُتَر وڄُّ جان ٻولِيئه ٻولڻهارَ!

تَلَّ ترايون چمڪيون وُٺا مينگهه مَلارَ

ڪيڏا وَڍَّ وجهي وئي تنهنجي ڪَنٺَ ڪَٽارَ!

مارُو توتـٖـي موهيا ڍاٽِي ڍِنگهرن ڍارَ

چُوڻي- چنتا تي کُٽا وَڳَر جا ويچارَ

رِيت نڀائِي رُتِّ سانِ تنهنجـٖـي اُڀ اُڏارَ

مَرندي تائين مُند کان پَلِي تو نه پُڪارَ

پُنا ٻولِڻَ ڏينهڙا، اُڏُر پکيئڙا يارَ!

ويلو وِچِّ ڪيوم

ويلو وِچِّ ڪيوم
پَنڌُ پرينءَ جو پرتي ٿي ويو

ڪوهَه اڳي کان اوچا ٿي ويا
ڪَهه ۾ سِجُّ ٻُڏوم،
پنڌُ پرينءَ جو پرتي ٿي ويو

ڏوُنگَرَ ڏاڍَ اڳي کان اڳرا
جئن جئن ڏِيلُ ڏريوم،
پنڌُ پرينءَ جو پرتي ٿي ويو

پَٿَّر مان پڙَلاءُ ته آيو
ڇا، ڪنهن سَڏ ٻُڌوم!
پنڌُ پرينءَ جو پرتي ٿي ويو

رڱُ ڏنائون راتِ،

رڱُ ڏنائون راتِ،
وِهــاڻـــيءَ پــــرڀــاتِ،
کَٽِي کُنڀُ ڇڏي ويا

کُهنبا پائي ڪامڻيون
مورڻيون ڪَن ماتِ-
کَٽِي کُنڀُ ڇڏي ويا

اوڇَڻَ وَنَّ ولاتَ جا
تاڃِي ڏيهي ڏاتِ-
کَٽِي کُنڀُ ڇڏي ويا

وائيِ لالُ لبيس جي
گهرَ گهرَ ونيءَ واتِ-
کَٽِي کُنڀُ ڇڏي ويا

جاڳي ساريون راتڙيون
جرڪيِ جن جي ذات،
کَٽِي کُنڀُ ڇڏي ويا

ڌرتي! ڪوئيِ دانُ؟

ڌرتي! ڪوئيِ دانُ؟
مون کان گيتَ رُسي ويا

ڪَڍندٖي ڏينهن لڳيِ ويا
ڪُکِّ منجهاران ڪانُ-
مون کان گيتَ رُسي ويا

وَر وَر ٻُنڀي ٻاهران
موٽِي ويو مهمانُ-
مون کان گيتَ رُسي ويا

گُوندرَ گينوارٖي ڇڏي
مُنهنجي سُرت سُجانُ-
مون کان گيتَ رُسي ويا

ڪنهن کي آءٌ پسائيان
اَندر جو ارمانُ!
مون کان گيتَ رُسي ويا

ڏينهُن ته آهي ڏَنڊُ،

ڏينهُن ته آهي ڏَنڊُ،
مان ۽ جِيئَڻَ جَنڊُ،
تو بن رات نه آئُڙي

مُرڪي بيٺو مُون مٿان
تولئه تاتي چَنڊُ،
تو بن رات نه آئُڙي

ڪيسين هرَ هرَ هيکلو
ماڻهو گهوُرٖي مَنڊُ،
تو بن رات نه آئُڙي

جي تون سرچين ساڄڻان
گهوريان آءٌ گهُمنڊُ،
تو بن رات نه آئُڙي

جيڏيون! جنهن ويرا

جيڏيون! جنهن ويرا
واءٌ لٽيا پيرا،
مان ڪِئن جيئَنديس جَتّ ري!

توڙي ڏونگَرَ چوٽَ تي
ڏاگهن جا ڏيرا،
مان ڪِئن جيئَنديس جَتّ ري!

پَٽُّ لڳي ٿو پَٽَّ جان،
ڪهڙا ڪانڊيرا!
مان ڪِئن جيئَنديس جَتّ ري!

ڀينر! هن ڀنڀور جا،
ماڻهو سڀ ميرا،
مان ڪِئن جيئَنديس جَتّ ري!

ساريم سَڀُّ ڄمارَ

ساريم سَڀُّ ڄمارَ
پرت وَندن جا پارَ،
ڏٺـٖـي لهندم ڏُکڙا

اکڙين جُهڙَّ جهميِ پيا،
آئي مُندَ ملارَ،
ڏٺـٖـي لهندم ڏُکڙا

ڏورانهين ۾ ڏيئَڙا
سانگيئَڙن جي سارَ،
ڏٺـٖـي لهندم ڏُکڙا

ڌاريا ٿِي جيڪي ٿيا
مون کان مُور نه ڌارَ،
ڏٺـٖـي لهندم ڏُکڙا

اَچُ، اَچُ گهُوري گهاءِ!

اَچُ، اَچُ گهُوري گهاءِ!
تو بِن چَين نه آئيو

چيري چَندن ڪاٺَ جئن
مون کي اَڄ مَهڪاءِ!
تو بِن چَين نه آئيو

ڪيرٖي وِڄُّ وجود تي
جَر ۾ سَڀُ جرڪاءِ!
تو بِن چَين نه آئيو

آڌيءَ رات اڱار تي
مُنهنجا انگ نچاءِ!
تو بِن چَين نه آئيو

ڪيسين ساز سُتا رَهن
ڳاءِ، ورِي اَڄ ڳاءِ!
تو بِن چَين نه آئيو

وارٖي پنهنجو پاڻُ،

وارٖي پنهنجو پاڻُ،
آءٌ اَمرُ ٿي گيت ۾!

ڪَرمَنڊلُ ۽ ڪيِنرو
سانڀ نه ٻيئي ساڻُ،
آءٌ اَمرُ ٿي گيت ۾!

راڳُ رڳو گهُر ڀاڳَ کان،
ڄَر ئي سڀڪجهه ڄاڻُ،
آءٌ اَمرُ ٿي گيت ۾!

جهر مر تارا جيءَ ۾
ننگو جيئن نياڻُ،
آءٌ اَمرُ ٿي گيت ۾!

تولئه ٻيو سَڀُ ڪارڻِي
مدائيءَ جو ماڻُ،
آءٌ اَمرُ ٿي گيت ۾!

سَنسو ساکَ ڪُساکَ جو
ايـــــاڻــــن اُهـــڃـــاڻ،
آءٌ اَمرُ ٿي گيت ۾!

ڪيچَ وَڻَن ڪوُنجوُن-

ڪيچَ وَڻَن ڪوُنجوُن-
شام لٿي آهي

واريءَ منجهه وڃائيا تُنهنجا پيرا مُون-
شام لٿي آهي

آءٌ اُئين ئي پنڌ ۾ توڙٖي پـير پٿون-
شام لٿي آهي

اڳريون آهن اڳُّ کان ڏونگَر ڏاڍايون-
شام لٿي آهي

ڪيڏو ڏوُر لڳين،پيو ويجهو هوندين تون!
شام لٿي آهي

بَرَّ نه سـٖـي بوتا، وَڃو، وَڃو هوتا،

بَرَّ نه سـٖـي بوتا، وَڃو، وَڃو هوتا،
مان ۽ پاڙو پَرٽ جو!

مُون هي ميرا ڪَپّڙا عمر سڄي ڌوتا،
مان ۽ پاڙو پَرٽ جو!

اَڄُّ به آؤٺا ڪالهه جئن چُنيون ۽ چوتا،
مان ۽ پاڙو پَرٽ جو!

ڪيڏا آيا ڪيچ مان کَر ڪاهي کوتا!
مان ۽ پاڙو پَرٽ جو!

تُون ئي نانهه مليِرُ

تُون ئي نانهه مليِرُ
آءٌ اُها ئي مارئِي!

توئِي وِهُه تي واريو پنهنجو پاڪُ پنيِرُ،
آءٌ اُها ئي مارئِي!

آهه اُڃايل اڳ جيان مُنهنجو ساهُه سريرُ،
آءٌ اُها ئي مارئِي!

هاءِ، اڀاڳي ماءُ تو کاريو پنهنجو کيِرُ،
آءٌ اُها ئي مارئِي!

اوڳي!تون ڇا اُگهندينءِمُنهنجي نيڻان نيِرُ،
آءٌ اُها ئي مارئِي!

جانّ جانّ جِيان آنءُ

جانّ جانّ جِيان آنءُ
تانّ تانّ تنهنجو نانءُ
مون کان مُور نه وسري-

ڏاڍا تتا ڏينهڙا
لات نه لنوي ڪانءُ!

واجهُه نه وجهـٖـي اوپرو
توتيٖ هرکِي هانءُ!

ٿَرُ ڪُڄاڙو تو بنان!
مون ڪهڙو ٿِرُ ٿانءَ!

ڏات به تو بن ڏنءُ ڏنو
ڏانءِ نه آيو ڏانءُ!

تو بِن آنءُ نه آنءُ
ساجن! تنهنجو نانءُ

مون کان مُور نه وسري-

مَکـٖـي ڇارَ ڇَتَن

مَکـٖـي ڇارَ ڇَتَن
جِيجان تن جتن
ساريان پئي سِڪَّ کي

او شل! اچن اوچتو
وارٖي واڳَ وطن،
جِيجان تن جَتن
ساريان پئي سِڪَّ کي

ڏوُنگر مَنجهه ڏکوئيو
ڏاڍو ڏينهَن تَتن،
جِيجان تن جَتن
ساريان پئي سِڪَّ کي

ڀِٽُن ۾ ڀٽڪائيو
تَن جي پارَ پَتن،
جِيجان تن جَتن
ساريان پئي سِڪَّ کي

تانگهَه اُنهن جي تانگهيان
تاتِ اُنهن جي تَن،
جِيجان تن جَتن
ساريان پئي سِڪَّ کي

جيڏيون شال جِيَن

جيڏيون شال جِيَن
پرديسي پانڌيئڙا!

سونارن جئن سَنڌيو، روحَن ريـٖـهُه ڏِينَ،
پرديسي پانڌيئڙا!

اکيون جن لئه آليون ڪَيو جُهڙَّ جِهمنَ،
پرديسي پانڌيئڙا!

اکيون اُتِّ اُڪنڍيون جن جي سوُنهن سِڪن،
پرديسي پانڌيئڙا!

منئوُن مُور نه وسريا، سهسين سالَ ٿِينَ،
پرديسي پانڌيئڙا!

ڪُهه ڄاڻان ايندا ڪڏهن وارٖي واڳَ وَطن،
پرديسي پانڌيئڙا!

ڪهه ڄاڻان ڪَنهن رُتِّ ۾ مون سان ميڙو ڪَن
پرديسي پانڌيئڙا!

تُون ته وسين ٻي پارَ، موُن

تُون ته وسين ٻي پارَ، موُن
ڏينهُن نه اُلهي ڏَمَّ سان

ڀِڪّوُن سامهون سيِر جي
ڀَڄن ڪونه ڀتارَ، موُن
ڏينهُن نه اُلهي ڏَمَّ سان

پرکين ٿو مون کي ميان
ويهي پاڻ پَرارَ! مُون
ڏينهُن نه اُلهي ڏَمَّ سان

روز جُکائن جيءَ کي
واڳيتيل وِيچارَ، مُون
ڏينهُن نه اُلهي ڏَمَّ سان

اُڀُّ – ڪَپي اوڙاهه جا
ٻُرَن ڪُنَّ ڪَپارَ، مُون
ڏينهُن نه اُلهي ڏَمَّ سان

ڌار به هوندي، آنهه تون
مون کان موُر نه ڌارَ، موُن
ڏينهُن نه اُلهي ڏَمَّ سان

آءٌ سدا ٻي پارِ!

آءٌ سدا ٻي پارِ!
سُهڻيءَ سوچيو سيِرَ ۾

ڄُلِي ڄاڃي آئيا- ها، پَر ڪيرَ ڪُنوارِ!
سُهڻيءَ سوچيو سيِرَ ۾

لِکِي مُنهنجي ليکَ ۾ آهي لوڪَ ميار،
سُهڻيءَ سوچيو سيِرَ ۾

ڪُنَّ ڪَپينديِ ڪيرَ ٻِي، اونو ڪنهن اورارِ؟
سُهڻيءَ سوچيو سيِرَ ۾

وَرَ وريتيون ڪيتريون ڪاڪا تَرٖي تارِ،
سُهڻيءَ سوچيو سيِرَ ۾

تُون ئي مُنهنجو آجپو، مان ئي تو آڌار،
سُهڻيءَ سوچيو سيِرَ ۾

ڀيڄ ڀنيءَ ڀَڃ گهَڙَ

ڀيڄ ڀنيءَ ڀَڃ گهَڙَ
پويان پاڇا رات جا

ڪيڏي ڪاري رات آ
ڪيڏي لنبي ڪڙ!
پويان پاڇا رات جا

اوندهه، اُتر واءُ ۾
پاڻيءَ تي پَن- جَهڙَ-
پويان پاڇا رات جا

مان ۽ پنهنجو پيچرو
وِکَّ نه ڄاڻي وَڙَ-
پويان پاڇا رات جا

آرٽِ نه اوبيهءِ اُنَّ

آرٽِ نه اوبيهءِ اُنَّ
اَڄُ ڇا کان ڪاپائتي؟

چَرخو ڇو هِئن چُپّ آ؟ اڱڻِ ايڏي سُنَّ!

ڪالهوڪيون ڪاپائتيون ڳرڪايون ڪنهن ڪَنَّ!

ويـٖـهُه نه وِنگيءَ ٽَڪُّ سان، چپَن لائي چُنَّ.

ساوَڪ رُت ۾ سانورا هيل نه آئين تون،

ساوَڪ رُت ۾ سانورا هيل نه آئين تون،
آيا سَرءُ ڏينهڙا

هَنجَ اُڏاڻا، سَر سُڪا، ڪُڄاڙيون ڪوُڻيون!
آيا سَرءُ ڏينهڙا

آهن اُتر واءُ جُون آتڻ ۾ اوتُون،
آيا سَرءُ ڏينهڙا

مان ۽ آرٽَ اُٻاڻڪا، چار جڏيون جيڏيون!
آيا سَرءُ ڏينهڙا

توکان سوا مينڌرا ٻي ڪنهن کي چاهيان؟

توکان سوا مينڌرا ٻي ڪنهن کي چاهيان؟
آءُ ته مُنهن مُرڪي کڻان!

ڪيسين ٻاري ڏيئڙا سنجهي ڪَرَ ساهيان؟
آءُ ته مُنهن مُرڪي کڻان!

مون جي مُگرا پاند ۾ ڪنهن سان وراهيان؟
آءُ ته مُنهن مُرڪي کڻان!

ڪيسين ساريءَ لوءِ سان لاڳاپا لاهيان؟
آءُ ته مُنهن مُرڪي کڻان!

جُٺياري ٿي جڳَّ ۾ ڪيسين نباهيان؟
آءُ ته مُنهن مُرڪي کڻان!

تو ايندي مان آهيان، تُون ناهين، ناهيان،
آءُ ته مُنهن مُرڪي کڻان!

هِيءَ جا ڏَؤنرن ڏات،

هِيءَ جا ڏَؤنرن ڏات،
لـــوئــــڙيــــارن لات،
منهنجي مُلڪ ملير جِي!

روڪي روڪيان ڪيترو
وائِي آڻي وات،
منهنجي مُلڪ ملير جِي!

سونَ سَريکا سِجَّ جا
سُپنا ساري رات،
منهنجي مُلڪ ملير جِي!

گُونجِي مُنهنجي گيت مان
پڌرِي ٿي پرڀات
منهنجي مُلڪ ملير جِي!

ڄاريُن ڀَر ڄايوُن

ڄاريُن ڀَر ڄايوُن
پنهنجون پرايون
ڳالهه مڙيوئي هِڪّڙي

هر ڪو هر ڪنهن جا وتَي
ڳَٽَّ ڳچيءَ پايوُن
ڳالهه مڙيوئي هِڪّڙي

ڳالهه ته آهي وَڍَّ جي
ڇا به هُجن وايُون!
ڳالهه مڙيوئي هِڪّڙي

هِيڻَن هِيڻاين مٿان
ڏاڍن ڏاڍايُـــــــون،
ڳالهه مڙيوئي هِڪّڙي

تُنهنجا ڳوڙها مون رُنا
تو کي ڳَر لايوُن،
ڳالهه مڙيوئي هِڪّڙي

لُنءَ لُنءَ نڪتِي لاٽَ

لُنءَ لُنءَ نڪتِي لاٽَ
ڪُونجُون ڪُڻڪيون روهه ۾

جهر مر جوت ٻريِ پئي
آئي ڇَپَر ڇاٽ
ڪُونجُون ڪُڻڪيون روهه ۾

جرڪِي پيئي جِيءَ ۾
وانگيئڙن جي واٽَ،
ڪُونجُون ڪُڻڪيون روهه ۾

ڏورانهين جي ڏاهه سان
اُڀريا اوچا ڳاٺ،
ڪُونجُون ڪُڻڪيون روهه ۾

مارڳ ۾ مَرڪن پيا
لکئي ساڻ لِلاٽ،
ڪُونجُون ڪُڻڪيون روهه ۾

مَٿي تِنّ مَچن

مَٿي تِنّ مَچن
او شل ڪَنڌَ نچن
او شل جرڪي جندڙي!

ڪيڏي’ڪان‘’ڪان‘ڪوڙجي،
ساڌِي چُپّ سچن!
او شل جرڪي جندڙي!

ڏهڪايو آ ڏيهه کي
ڏاڍو هيل ڏچن،
او شل جرڪي جندڙي!

ڍَوَ تي کاڌو ڍوُنڍ کي
ٻيهر ٻانڀَ ٻچن،
او شل جرڪي جندڙي!

هيڏا هاڃا ٿا ٿين،
ڏسجي ڪير بچن!
او شل جرڪي جندڙي!

اورانگهُڻ اوڙاهه کي،
ناهي ڪَمُّ ڪَچن،
او شل جرڪي جندڙي!

شل ڪي سونُهان سيِر جا
واهڙَ وِچِّ اَچن،
او شل جرڪي جندڙي!

رَتو رُنو راتِ،

رَتو رُنو راتِ،
رانجهن جهنگ سيال تي.

هِيرَ ڏئي ٿي ڏيهه کي
وِهُه جون وٽيون واتِ-
جوڳين جِيءُ جلائِيو
کيڙي مُور نه ماتِ-
ويرِي وارث شاه جا
پڌرا ڪَر پرڀات!
رَتو رُنو راتِ،
رانجهن جهنگ سيال تي.

جَـــــبَـــــــل جـــــــاڙَ وڌاءِ

جَـــــبَـــــــل جـــــــاڙَ وڌاءِ
مون سان ماڙَ نه ڪَج ميان!

سِجَّ! تکا ڪر ترورا ترڇا تيِرَ وَساءِ
مون سان ماڙَ نه ڪَج ميان!

واءُ! وَسيهِر جان وَرِي ڄڀَّ اڃا جرڪاءِ،
مون سان ماڙَ نه ڪَج ميان!

پَٿّر! مُنهنجا پيرڙا گهاءِ اڃا ڀي گهاءِ
مون سان ماڙَ نه ڪَج ميان!

پاڻُ ته پنهَنجو پرکيان هلندي هوتن لاءِ
مون سان ماڙَ نه ڪَج ميان!

جَــــــرڏيــــئـــا جــــهِــمِــڪــن،

جَــــــرڏيــــئـــا جــــهِــمِــڪــن،
سنڌوُ تُنهنجي سِيرَ تي

ڪاريون راتيون ڪامڻيون
تارن سان ٽِمڪن
سنڌوُ تُنهنجي سِيرَ تي

اُتَرُ، پيـٖـرَن جهانجهرا،
ڇوليون ٿيون ڇِمڪن
سنڌوُ تُنهنجي سِيرَ تي

ڇا ڇا مُنهنجيءَ ڏات مان
چــــانـــــڊوڻـــــا چــِـمــڪن!
سنڌوُ تُنهنجي سِيرَ تي

تو کي ڪهڙي ڪَلَّ،

تو کي ڪهڙي ڪَلَّ،
جيءَ نه اچي جهَلَّ،
مون کان سِنڌُ نه وسرٖي

ڪارونجهر جون ڪامڻيون
ڳاڱين ڳاڙها ڳَلَّ
مون کان سِنڌُ نه وسرٖي

اکڙيون آتِّ اُڪنڍيون
ڪاروُن منجهه ڪَجَلَّ
مون کان سِنڌُ نه وسرٖي

چَپَّ ڪچيون ڪچنار جون
مُکڙيون ماڪَ- ڀِنلَّ
مون کان سِنڌُ نه وسرٖي

ڪيئي ڪينجهر ڪَنڌئين
نُوريون، نيلَ ڪَنولَّ،
مون کان سِنڌُ نه وسرٖي

اُڏرن ٿا جنهن جُوءِ تي
پاريهر جان پَلَّ
مون کان سِنڌُ نه وسرٖي

ڪونجون ڪُڻڪن روهه ۾
تارن هيٺان تَلَّ،
مون کان سِنڌُ نه وسرٖي

باکُون ساکُون سونهن جون
راتيون رُوپ رَتلَّ،
مون کان سِنڌُ نه وسرٖي

اُتَر اوتون واءُ ۾
وچينءَ ويلي اَلَّ،
مون کان سِنڌُ نه وسرٖي

تون ڇا ڄاڻين اوپرا
تو کي ڪهڙي ڪَلَّ!
مون کان سِنڌُ نه وسرٖي

نيٺ ته ڦًرندا ڏينهڙا
ڇانگي سارا ڇَلَّ،
مون کان سِنڌُ نه وسرٖي
مون کان سِنڌُ نه وسرٖي

ڀيڄ ڀنيءَ ڀوتارَ

ڀيڄ ڀنيءَ ڀوتارَ
کَرا ڏٺا کيپ ۾

کرا رَتُّ چِڪندڙا
اُجرٖي اَنَّ ميارَ__
کَرا ڏٺا کيپ ۾

کرا پگهر واسئان
پورهيت اَتِّ پُڪارَ__
کَرا ڏٺا کيپ ۾

کرا ٻارن ڪُڏڪيون
پوڙهن پالڻهار
کَرا ڏٺا کيپ ۾

کرا سُرمي سينڌ جا
وَنين ۾ ويچارَ__
کَرا ڏٺا کيپ ۾

کرا جوڀن ڏينهڙا
ڳڀرن جي ڳٽڪار__
کَرا ڏٺا کيپ ۾

کرا پيرن هَٿّڙا
آڌر لــهءِ آزار__
کَرا ڏٺا کيپ ۾

گُنديوُن گوندر سان ڀريون
کرا وِچّ بزار__
کَرا ڏٺا کيپ ۾

گهَر گهَر ڀينگ، ڀلاوِڻا
ويهي ڪن واپارَ__
کَرا ڏٺا کيپ ۾

مَرڪيِ مُڇَّ مٿي ڪئي
ڪارائي، ڪمدارَ__
کَرا ڏٺا کيپ ۾

ساجُهر توڙي سَنجهِه،

ساجُهر توڙي سَنجهِه،
سُپنا ساڳيا ساهه ۾

ڪيڏي ڪارونڀار ۾
هَٿَّ اُئين ئي وَنجهِه،
سُپنا ساڳيا ساهه ۾

گونج اڳي جان گيت جي
ڏات اڳي جان ڏَنجهِه،
سُپنا ساڳيا ساهه ۾

جيون- جُگنو چمڪيا
اڄ ڪي اکين منَجهِه،
سُپنا ساڳيا ساهه ۾

جِيءَ جَهپايو اَڀَّ

جِيءَ جَهپايو اَڀَّ
ماڪَ پوي ٿي مانگهه جِي

رَهڙن ٿا ڄڻ چنڊ جو
چِهرو اوچا ڊَڀَّ،
ماڪَ پوي ٿي مانگهه جِي

ڌرتيءَ ۾ دهڪن پيا
ڪيئِي ڳاڙها ڳَڀَّ،
ماڪَ پوي ٿي مانگهه جِي

نيٺ ته بادل برسيا ٻُورَ- جهليا ٻُوهَن،

نيٺ ته بادل برسيا ٻُورَ- جهليا ٻُوهَن،
وٺا مينهن ملير تي

ڪيڏو ڪاريءَ اُسَّ ۾ لهسايو لُوهَن!
وٺا مينهن ملير تي

ڪيڏا وَرٿ ڇِڪائيا کانيَن کان کُوهَن!
وٺا مينهن ملير تي

شال سدائين سرتيون ساوڪ ۾ سُونهَن!
وٺا مينهن ملير تي

ڇَن ڇَن ڪَن ٿا ڇَنَّ

ڇَن ڇَن ڪَن ٿا ڇَنَّ
پايل پايل پَنَّ،
اُٺو مينهن اگُوندرو

پلر جي پالوٽ مان
ڌوتا مارن مَنَّ،
اُٺو مينهن اگُوندرو

مُڇّن مُرڪ ملير جي
ڪَڇّن ڳاڙها ڳَنَّ
اُٺو مينهن اگُوندرو

لڄّن لويون لاک سان
ڇَڄّن اڇّا اَنَّ
اُٺو مينهن اگُوندرو

گهَڙا چائي چيلهه تي
تاڻيا تن جا تَنَّ،
اُٺو مينهن اگُوندرو

ڪيڏو مَن کي ڀانئيا
ساجُهر سانجهيءَ وَنَّ!
اُٺو مينهن اگُوندرو

وڄون وجهي ورّ

وڄون وجهي ورّ
ڪُڻسن منجهه ڪڪرَّ،
بوند نه وسـٖـي بُٺَّ تي

گولاڙن ۾ گلڙا
ايندا، ڪنهن کي ڪَرَّ!
بوند نه وسـٖـي بُٺَّ تي

واجهه وجهي ٿي اُڀ ڏي
وَر وَر تتي ڌَرَّ،
بوند نه وسـٖـي بُٺَّ تي

سُنَّ سنيها ڪيترا
پارِ نه اُڏرن پَرَّ،
بوند نه وسـٖـي بُٺَّ تي

سڄڻ! سانوڻ ساءِ اچ
پَسُ هِي پَٽ پڌَرَّ!
بوند نه وسـٖـي بُٺَّ تي

اکيون اکين ساڻُ

اکيون اکين ساڻُ
ڳالهائن ٿيون ڳجهه ۾.

ساجن سونهن ورونهن جو ناهي ڳڻن ڳاڻُ.

ساجنُ روپَ سروپَ ۾ ڀلايُن جو ڀاڻُ.

ڇڪي ويو ڇوهه سان مننَ کي مهراڻُ.

ڀُرندڙ ڀڪون سيِر ۾ ڇوليون اُڀَّ اُماڻُ

پائي ڳَلِّ ڳراٽڙيون پاڻَ سڃاتو پاڻُ.

آرَ اُڪاري ڪيرُ!

آرَ اُڪاري ڪيرُ!
نه ڪنهن ناوَ نه ترهو.

گهور گهٽائون گهاٽ تي پو به نه پُٺ تي پيرُ.

ڪــيــڏو ڪـــارونــڀـــار آ ڪيڏو واڳن ويرُ.

گهوريان جيئڻ ڏينـهـڙا ساجن سنگُ متيرُ.

رتا مولهه مَٿَن،

رتا مولهه مَٿَن،
پانڌي مَٿّ پَٿَن-
ڏسندي لهندم ڏکڙا!

رڳو جيءُ جَلائيو
ور ور جوٺِ- جَٿَن-
ڏاگها ڏور، ڏهاڳڻيون
ساڳيو مَرمُ نَٿَن-
سرتيون سج اُڀار سان
اچڻو نيٺ اَٿَن-
ڏسندي لهندم ڏکڙا!

ٻڌيءَ تِٿِ نه اچ، لالڻ لاءِ نه ڏينهڙا!

ٻڌيءَ تِٿِ نه اچ، لالڻ لاءِ نه ڏينهڙا!

ڪاريون راتيون ڪسوٽيون،پل پل ڪوڙو ڪچ،
لالڻ لاءِ نه ڏينهڙا!

جهانجهر آڇي مون چَوَن، نيچ نگر ۾ نچ،
لالڻ لاءِ نه ڏينهڙا!

جيئڻُ جهيڻي باهڙي، مَچُ نه ساڳيو مچ،
لالڻ لاءِ نه ڏينهڙا!

ڪوڙَ پسارو جندڙي، ساجن تون ئي سچ،
لالڻ لاءِ نه ڏينهڙا!

ڪام نه ڪرهي مار،

ڪام نه ڪرهي مار،
موتي منجهه مهارَ
جنهن کي پنهونءَ پوئيا

ڳولي ڀُنءِ ڀنڀور جِي
جنهن جي نيڻ نهارَ-
ڪام نه ڪرهي مار...

ٽَليون ٽونرن سان ميان
جن ۾ پنڌَ- پُڪارَ-
ڪام نه ڪرهي مار...

گونج ٻڌين ٿو گيت جي
جئن ڪا ڪونج اُڏارَ!
ڪام نه ڪرهي مار...

جهيڻي اڱارين

جهيڻي اڱارين
ڪيسين سيڪيان هٿڙا!

ڇو هن پِياليءَ پَئٽ جا ڏيئا ٿو ٻارين!

۽ پو اوت اُلاوَ جيِ مٽيءَ تي هارين؟

منهنجيءَ اُڃّ اُساٽ کي جرڪيِ جيئارين!

واري جيئڻ جا جَهلا مون کي ٿو ماريـٖـن!

او شل سرچيِ سِڪّ سان پرچيِ پيئارين!

سانجهيءَ سجّ ٻڏو،

سانجهيءَ سجّ ٻڏو،
رڻ ۾ پَئي راتڙي.

ڪَڻڪي اڄ نه ڪونجڙين
هَنيو روهه ٿُڏو،
رڻ ۾ پَئي راتڙي.

تاري ٽمڪو ناهه ڪو
سارو اُڀُّ ڀُڏو،
رڻ ۾ پَئي راتڙي.

ها، پر مون ساٿاريو
متان لڪ لُڏو!
رڻ ۾ پَئي راتڙي.

تن کي چئو ايترو
’ڪَرها گهَٽ ڪُڏو!‘
رڻ ۾ پئي راتڙي.

ڪٿي رات پَئي،

ڪٿي رات پَئي،
رڳو روهَه رَئِي-
نه ڪو پَڳُ نه پَهيئڙو.

کنوڻ کِجي اُڀ ۾
ڪاريءَ کِپ وئي-
نه ڪو پَڳُ نه پَهيئڙو.

جُهڙ ۾ جهيڻيءَ باهه جئن
ڪُوڪَر ڪونج ڪئي،
نه ڪو پَڳُ نه پَهيئڙو.

چَپَّ سلايئه اوچتو
مونکي چنگ ڏئي،
نه ڪو پَڳُ نه پَهيئڙو.

واڪا ڪري واءُ!

واڪا ڪري واءُ!
ڪيڏو تتيءَ تاءُ!
ڪيڏا ڪوسا ڪڪرا!

اهڙِءَ سُڃَ اپارَ ۾ ڪهڙو ساٿ سماءُ!

پنهنجن پيرن جو پيو ڇرڪائي پڙلاءُ.

ماڳُ نه ڀيڙو ڀاڳ کي لُنءَ لُنءَ پو به لڳاءُ.

آءٌ اَساهو، ڌيِر ڏي مون کي ڌرتي ماءُ!

هيءَ تنهنجي ياري

هيءَ تنهنجي ياري
ڪـــــُنــڍِي ڪـــــاپــــاريِ!
مون کان مُور نه وسرين.

مور نه وئين مَنَّ مان اچي هيڪاري،
مون کان مُور نه وسرين

جُڙي مون سان، جندڙي تو جئن جيئاري،
مون کان مُور نه وسرين.

تو بن مان جئن لُڪَّ ۾ ٽانگر جي ٽاري،
مون کان مُور نه وسرين.

تو بن مان جئن سمنڊ جي وِيرَ بنان واري،
مون کان مُور نه وسرين.

آءٌ اُجهاڻل ڏيئڙو ۽ تون ڏياري،
مون کان مُور نه وسرين.

او شل هوت اچن

او شل هوت اچن
اکيون جن جي آسري!

هو جي ڳاڙهيون لونگيون ڪلهن مٿي ڪن،
اکيون جن جي آسري!

جن لئه منهنجا ٻول جئن گربيون ساڻ گلن،
اکيون جن جي آسري!

جن وٽ منهنجون ڳالهڙيون جئن ڦُل ڦاڳ ڦُلن،
اکيون جن جي آسري!

جن سان منهنجو نينهن جئن سانوڻَ مينهنَ وسن،
اکيون جن جي آسري!

ڊاهي سارا ڊوهَه شل مون وٽ ڊاٻو ڪن،
اکيون جن جي آسري!

تنهنجيءَ جوڙ جهلڪ

تنهنجيءَ جوڙ جهلڪ
موهن، مون من موهيو.

مون ۾ ور ور وسوسا، پيارَ نه ڪائي پَڪَّ-
موهن، مون من موهيو.

مون مَنُ ڪامهه ويڙهيو، ٻاهر جهولا جهَڪَّ-
موهن، مون من موهيو.

پٽ پٽيهر ٿي ويا مون لئه ترڇا لَڪَّ-
موهن، مون من موهيو.

ڏک به ڏاڙهونءَ گُلڙا، ڌڪَّ به ڪهڙا ڌَڪَّ!
موهن، مون من موهيو.

مون ۾ سڀ کان اڳّ ۾، تنهنجي مينهن مَهڪ-
موهن، مون من موهيو.

او شل، اچين اوچتو، واريءَ ڦُلن اَڪَّ!
موهن، مون من موهيو.

صدين سان سَرچي وڃي مَنهنجو پَلُّ پلَڪَ-
موهن، مون من موهيو.

اُڏر، اڙي او ڪانگ

اُڏر، اڙي او ڪانگ
نرڄا، ڇالئه ٿو لنوين؟

تون ڇا ڄاڻين بانورا، اڄڪلهه سڄڻ سانگ!
نرڄا، ڇالئه ٿو لنوين!

سُرمو سُڪو اکڙئين، مُگرا سُڪا مانگَ،
نرڄا، ڇالئه ٿو لنوين!

رڻ ۾ روجهه ڇُپي ويا، ڏيئي ڇوهه ڇلانگ،
نرڄا، ڇالئه ٿو لنوين!

آءٌ به پوان آهلي، سُڻِي سانجهيءَ بانگ،
نرڄا، ڇالئه ٿو لنوين!

ڀُنءِ ڀاري، گهَرُ ڏوُر،

ڀُنءِ ڀاري، گهَرُ ڏوُر،
ڪَرها اَرها پنڌ ۾

مون کي منهنجي جيئري ملڻو ناهين مُور-

پوءِ به ڦُلن ڇانو آ پرين تنهنجو پُور-

لُنءَ ۾ مون نه لکائيو تَتـٖـي ڏينهَن تنورُ-

شال نه لِڱي لَنوَ ٿئي، لِڱ ته ٿيا چورُ-

ڀُنءِ ڀاري گهَرُ ڏُور!

کلَّ کٿوري جيئن

کلَّ کٿوري جيئن
سُرهيون ساجن ڳالهڙيون.

ڪنول ڪارونڀار ۾ اکيون اکين سِيئَن،
سُرهيون ساجن ڳالهڙيون.

وڳا سُرَّ سرير ۾ اڳ نه ڪڏهن ايئَن،
سُرهيون ساجن ڳالهڙيون.

جئن ڪي ڪَرڪن ڪونجڙيون تَنَّ تنوارون تيئَن،
سُرهيون ساجن ڳالهڙيون.

جنهن مون جيءُ سُواسيو تنهن بن ڪندسَ ڪيئَن!
سُرهيون ساجن ڳالهڙيون.

ڪَڪَر جهڙُ ڪارو

ڪَڪَر جهڙُ ڪارو
ليـٖـڙا ماندا لُڪ ۾.

اکين کان اوجهل ٿيو پنهونءَ پنارو.

ڪَهندي اڄ مون سوچيو ڪَهڙو ڪاهيارو!

’لَڪن لڙڪان ڪيترو، اوڙهي انڌارو‘!

’نه مون لاٽ للاٽ ۾، نه تون ڪو تارو.‘