وچينءَ کان دعائون لٿي تائين،
لٿي کان دعائون سومھڻيءَ تائين،
سومھڻيءَ کان پرھه ڦُٽيءَ تائين،
پرھه ڦُٽيءَ کان منجھند تائين،
منجھند کان وچينءَ تائين،
آئون دعاڳو آھيان،
انھن سڀني جي لاءِ،
ٻين کي تڪليف ڏيڻ ۾،
جن کي مزو ايندو آھي...
بس يار!
ڇڏ کڻي!
ڪُڇندس ته:
پاڻ ٻن ئي نه،
سڀني جي،
ڪَچِي ٿي پوندي!
کِلڻ جھڙيون،
ڳالھيون گھڻيون،
ٻڌائبيون ته:
ٻُڌندڙ کِلندا،
لکبيون ته:
پڙھندڙ کِلندا،
ماڻھن کي آئون،
کِلائڻ به چاھيان ٿو،
پر سوچيان ٿو:
پاڻ تان،
ماڻھو ڇو کلائجن؟
ڏسڻ کي ئي مشاھدو چئبو آھي،
پر صرف ڏسڻ کي مشاھدو نه چئبو آھي.