سر آھيان مان نسري پوندس،
واءُ گُهلڻ سان وکري پوندس.
درد هينئين تي ٽھڪي پيو ٿو،
ٻار نه ايڏو اُٻري پوندس.
تو ۾ پاڻ لٿو مان آھيان،
تو مان آخر اُڀري پوندس.
ڳوڙھو بڻجي تنهنجي اک مان،
روڪيندين پر نڪري پوندس.
تو ۾ آخر رڪبو ڪيسين،
وقت جيان مان گذري پوندس.
•
شاعري
اکين جا پنڌ
آزاد مري سنڌ جي نوجوان شاعرن ۾ هڪ ڄاتل سڃاتل ۽ مقبول شاعر آهي.. سالن جي سفر هن جي لفظن کي اهڙي مڻيا ڏني آهي، جنھن کيس پختي شاعر جي روپ ۾ نروار ڪيو آهي. هن وقت هو سانگهڙ جي بھترين شاعرن ۾ شمار ٿئي ٿو. ھن ڪتاب ۾ سندس غزل ۽ نظم شامل آھن.
- 4.5/5.0
- 78
- 12
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- آزاد مري
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- سنڌسلامت پاران
- ارپنا
- اداري پاران
- مهاڳ : چنڊ لاهي رکان ڪٽوري ۾
- هي دلين جو پنڌ آھي
- منفرد منزلون
- شاعريءَ جي آسمان جو ستارو
- هٿڙا کڻي
- پنهنجي پاران
- غزل
- اسان عاشقي جي ڊگهي رڙ منجهان،
- دل ڌار لڇي منهنجي اک ڌار ٻري آهي،
- اکڙيون ساڻيون توڏي آيون،
- هٿڙا کڻي دعائون ويڙھي رکي ڇڏيان ٿو،
- وقت پنهنجو تون وار پورو ڪر،
- اکّ جو آگم وڏو،
- زندگي! بيخبر ڪٿي آهين،
- اھڙيون هيون بلائون سمجهي سگهيس نه آئون،
- تنهنجي در تان تڙيل ماڻهو ڪهڙو هوندو،
- ڇهڻ سان به ڇا لاءِ ڇلين ڇو نٿي،
- شوق پنھنجو نيٺ پاري وئين هليو،
- منهنجي دل جا نازڪ رستا،
- نيري ندي ۾ ھوندي آلاڻ ۾ ڪٿي هان،
- نڪتو نيٺ وڇوڙو نڪتو،
- تو مٿان جي وارجي پئي هي حياتي،
- آغاز اهڙو آهي،
- حال کي هن حال تائين لاهجي،
- نظم گنگنايون غزل گنگنايون،
- نه رستو نه منزل نه ئي راھَ باقي،
- غم غزل جو روپ ڌاري آ لٿو،
- درد کي دربدر ڪري ڏسجي،
- مون تي ڪوئي ڄار ويو اڇلي،
- خودڪُشيءَ جي خيال مان نڪري وياسين،
- پير ويا آهن ڊهي سج اڀرڻ کان اڳي،
- ڀلا خوشي ڪا نصيب ٿي پئي،
- دل جي دلبر در تي تون هئين، مونکان ڇا لئه پرتي تون هئين،
- الفت جي ادارن ۾ ڪو شخص ٿيو گم آ،
- آزاد زندگي جو هڪڙو ئي فسانو آ،
- دلبرن کي دلبريون ناهن وڻيون،
- طبيعت تار ٿيندي ٿي وڃي ھو،
- رڳن ۾ جوالا ٿي ٿيندي وڃي،
- سَڀئي رَازَ وَيڙَهي رَئَي ۾ رَکيائين،
- جڏهن کان راڄ راڻي ٿي وئي آ،
- دل ڌار ٻڏي آهي اک ڌار ٻڏي ويندي،
- چانِهن جو چڪر آهي کنڊ ڌار کڻي اچجان،
- وقت ڪنهنجو يار ناهي،
- اوهان ساڻ ملبو نئين سال ۾،
- رات جو ڪي فرد جاڳي ٿا پون،
- وڏي ڇنڊڇاڻ ۾ آهيان،
- سمنڊ ڪناري هڪڙو هوڙو بيٺل هو،
- ايندي ايندي دير ته ٿيندي،
- ٿورو ڌيان ته تون ڌر مون ۾،
- محبّت محبّت محبّت ڪجي،
- ڪنهن جي خوابن ساڀيان ماڻي،
- چاهه چولي مٿان ۽ ٽڪون پيار جون،
- سمورا پنڌ سوکا هن اکين جا پنڌ اوکا هن،
- درد به اھڙا نڪتا سائين،
- دکي حياتي بهار ڀانيم،
- چڪ چمين ۾ چس ڪٿي آ،
- ڪونه پريون پئي آيون اڀ تان،
- ٿيندا آهن جيئن نمازي؟
- وقت ويري به آ وقت قاتل به آ،
- من سان توکي ويٺو ساريان،
- تنهنجون ڪجهه تصويرون آهن مون وٽ آهن،
- وقت تي سُرهاڻ تون آن،
- روز پيو ٿو درد ڌرتي مان ڄمي،
- ڌرتي سرتي ساھَ سمائي جيئان ٿو،
- ڀاڪر مونکي پائيندين يا هٿ ڏيندين،
- عيد ايندي ۽ وري ويندي هلي،
- مرڪ جاني ته پو موڪلائي وٺان،
- اوھان جي دڳن تي نگاهون رکي،
- تنهنجي جاڳ اکين کي جهاڳيو،
- هن جو ٽوڙيو ڌار نه ٿياسين،
- اک ڀي هوريان هوريان برسي پئي آهي،
- سڙي ٻري ٺري پئون،
- اچين ها ته اک جون انائون وڃن ها،
- ڪنهن کي ڀاڪر، پائي ملجي، ڪنهن کي عيد مبارڪ چئجي؟
- ڇو ڌڪين ٿي ڏور تون مان پيار هان پاسي ۾ رک،
- هڪڙو هلڪو چڪ لڳو ۽ ڪاوڙجي پئين،
- هن مُڪي تصوير آ پازيب جي،
- مرڪ جا ايئن مڻ ته آڇيندي نه ڪر،
- توسان منهنجو پيار آهي ڇا ڪجي،
- تنهنجو ڀاڪر ڀرڻ آ وڏو معجزو،
- هجر آهي وفائون کائي ٿو،
- چمين تي بندشون به ڇو اوهان جون رنجشون به ڇو،
- ڪنهن جي دل ۾ رھيس ڪنهن وساري ڇڏيو،
- سر آھيان مان نسري پوندس،
- اک جا ڳوڙها ڪير ٿو ڄاڻي،
- مونکي مون مان ميڙي رکجان،
- سنڌو جو ڇوڙ تو ۾،
- جانان ڪجهه ته ڪُڇاڻي ڏي،
- نينهن ۾ نکري رنگ ڪيوسين،
- پيار ڪٿائون ڪونه کپن ٿيون،
- ڳوڙهو ڳوڙهو ٿي ته ڇڻي پيو،
- اُلڪا اُلڪا عيد اسان جي،
- گهر گهر ۾ هي ھوڪو ھوندو،
- خاموشي سان وقت گذاريون ڇا ته ڪيون،
- مٺي جي ڀرسان ڀٽن جون ڳالهيون،
- اکين جا ٿيا اڱڻ آلا،
- رت پنهنجو اسان آ ولوڙيو گهڻو،
- مندر جي ڪنڊ ۾ ڏيئن کي ٻاري هلي وڃي ٿي،
- اسان ڏي وڇوڙو وڏو تيز آيو،
- پنهنجي سيني تي ڪنهن هن سمهاريا نه پڇ،
- گلاب چونڊيم ته خار اٽڪيا،
- پرڀرو پرڀرو ٿو رهين،
- وک وک تي هي گهايل ماڻهو،
- نظم
- هڪڙو ڳل آ سيوهڻ تنهنجو
- محبت ناچڻي ديوي
- سونھن کي ڀاڪر
- سور ٿو سوري
- لاڙ جهڙي
- ڀاڳ ڪري پيو
- ٻاگهل ٻائي
- عشق جي امانت
- اچ ڀاڪر ۾ توکي
- ايڏو به وڻين ڇوٿي
- قصو آ نرالو
- اڃارو روح
- وڇوڙو
- ٿڙان ٿو مان
واءُ گُهلڻ سان وکري پوندس.
درد هينئين تي ٽھڪي پيو ٿو،
ٻار نه ايڏو اُٻري پوندس.
تو ۾ پاڻ لٿو مان آھيان،
تو مان آخر اُڀري پوندس.
ڳوڙھو بڻجي تنهنجي اک مان،
روڪيندين پر نڪري پوندس.
تو ۾ آخر رڪبو ڪيسين،
وقت جيان مان گذري پوندس.
•