منھنجي امڙ
پَرَ ۾ پڇيائون عشق جي اسباب کي
دارون هن درد جو ڏاڍو ڏسيائون،
آخر ”والعصر“ جو آهيم اُتائون
تھان پوءِ آئون سِڪان ٿي سلام کي.
يا ڪڏهن چوندي.
ماندي ٿي نہ مارئي ﷲ اوڏو آهي،
سئو ورهين جا ڏکڙا لحظي ۾ لاهي.
مطلب تہ لطيف سرڪار جي شاعريءَ سان کين عشق آهي، جي اسان اولاد کي بہ ڪي بيت کانئن ٻڌي راحت ايندي آهي پر تحقيق آئون سنڌي ادب سان ايترو سلھاڙيل ڪونہ آهيان ۽ نہ ئي ڪڏهن پنھنجي پڙهائيءَ وچان ڪا فراغت ڪڍي سگهيس جو امڙ جا ڪتاب مڪمل پڙهان منجهائن پِرايان.
بي ڊي ايس ڪرن کانپوءِ ايف سي پي ايس مڪمل ڪيم ۽ پوءِ ڪئناڊا ۾ وڃي مستقل رهڻ ٿيو هاڻي ڊينٽل سرجريءَ جي انٽرنيشنل امتحانن جي تياريءَ تہ ايترو مشغول رکيو آهي جو ڪو وقت ئي نٿو ملي.
امڙ اڪثر اسان ٻارن کي چوندي آهي تہ پنھنجي فيلڊ ۾ ريسرچ، پيپرز لکو ۽ شايع ڪرايو، انھيءَ سان توهان جي پنھنجي فيلڊ ۾ بھتري ٿيندي جو هيءُ ريسرچ جو دور آهي. پھرين تہ آئون سندن ڳالھہ کي گهٽ توجھہ ڏيندو هئس پر هاڻي جڏهن منھنجا ٻہ ريسرچ پيپر انٽرنيشنل جرنلز ۾ شايع ٿي چڪا آهن، تڏهن کان مون کي سندن ڳالھہ جي ورٿ جو وڌيڪ اندازو ٿيو آهي.
هڪ ڏينھن سندن سي وي ڏسي حيران ٿي ويس مار! اميءَ جا تہ هيڏا سارا ريسرچ پيپرز شايع ٿيا آهن!!
کين چيم، ”امي انھن کي سھيڙي ڇو نہ شايع ڪرائجي“ مُرڪي چيائين ”تون ڪمپائيل ڪر“.
مون کي ڳالھہ دِل سان لڳي سو کانئن اهي هيڪ جا جرنلز کڻي انھن مقالن کي ترتيب ڏنم تہ چڱو خاصو ڪتاب تيار ٿي ويو. خوشي ٿيم تہ، ”واه! وڏو ڪم ڪري ويس“ ڇو تہ امي تہ اڄڪلھہ سفرنامو لکڻ ۾ هئي کيس وقت بلڪل ڪونہ، هو ڏسي سرهي ٿي.
اميد تہ سندن شاگردن، شاگردياڻين، استادن ۽ ٻين پڙهندڙن ۾ منھنجو هيءُ ترتيب ڏنل ڪتاب پسندو ايندو.
اميءَ جي پيرن جي هٿ،
ڊاڪٽر ياسر رضا
ائڊمنٽن، ڪئناڊا