منهنجو مُحسن حقيقت ۾ انمول هو،
جيڪو ارپي وَيو سانت – ماحول هو!
مون کان اڳ ئي هو موجود هر جاءِ تي،
چنڊ ڀي مون جيان ڪو وڏو رول هو!
ڪيئن انسان کان اڳتي پوئتي ٿئي؟
وقت گهڙيال ۾ جو هليو گول هو!
ڪيئن ڀلا مُرڪ پوکي چَپن تي اُهو؟
جنهن جو بُک ساڻ ڀَريل سڄو جهول هو!
توسان گڏجي ئي مون کي پئي ڪَلَ مِٺي!
وقت جو هر پَهرَ ڪيڏو انمول هو!
***