آجيان جا بيت
تنهنجي اچڻ جي اربيلا هُئي اندر منجهه اُڪير،
جڏهن پرين آئيؤ پير کڻي، ته ٿيو ساهه سڌير،
اڄ ڪيو قُربُ قدير، جو ڇَني آئيؤ “شيدي” چوي.
ڀلي آئيؤ ڀلا پرين. اڄ ڪري وڙ وريام،
تنهنجي اچڻ جي عجيب هئي طلب تمام،
اڳ نڪريو نهاريان نرمل پيو، تنهنجو نازڪ کڻي نام،
هاڻي اکين آرام، مُحب اچي ويو”مولابخش” چئي.
ڀلي آئين ڀلا پرين، اڱڻ منهنجي عجيبَ،
تو آئي دک دُور ٿيا، ٿيا نرالا نصيبَ،
ڪٿي آؤن گنهگار گدلو، ڪٿي تنهنجو مان مُجيبَ،
ڪيئن ڪري قريب، ڪيئي شفقت “شيندي” چوي.
ڀلا ڀاڳ ڀائيان، جو ڪيئي اربيلا احسان،
دل ۾ دلبر هئا، دردن جا داستان،
سڪايل جا سهڻا تو ڪيا پرين پورا ارمان،
لٿا مونجهارا من جا، ٿيا “شيدي” شاهي شان،
اچي ٿيا مور مهمان، مون وٽ “مولابخش” چوي.
ڀلا ڀاڳ ڀائيان، آيا مون وٽ سهڻا پرين،
لاکيڻي لات ٻولي پيو، پيار منجهان پرين،
اهڙا قرب قربائتا مين اتي ڪامل ڪرين،
محب “مولابخش” مئڪني ايوين ڀيرا پيا ڀرين.
ڀلي آئين ڀلا پرين، ڀورل منهنجا ڀر جهل،
ڪيئي قرب ڪروڙين، اچي الاهي اجمل،
لٿا مونجهارا مَنَ جا، ٿيا سُرها گُل ڦُل،
ٿيا شاهي شُغل،اوهان مور آئي “مولابخش” چئي.