شرميلي ادا جو به شرف تو کي مليو آ
مخلوق خدا جي مان ظرف توکي مليو آ
ھت حسن آخري جو حرف تو کي مليو آ
پوءِ به زمانو تو کي پٿر پيو کڻائي
بدماش مڇون وٽيو پيو پاڻ وڻائي
تنھنجي ئي نھارڻ تي ڪئين شھباز جُھڪن ٿا
تنھنجي ئي اشاري تي ڪئين ارڏا به ڪُسن ٿا
تون جنھن کان رُسين تنھن کان ملائڪ به رُسن ٿا
الله جي تون اھڙي ڏنل آھين امانت
دنيا ۾ منھنجي اچڻ جي تون آھين ضمانت
پينگھي کان وٺي قبر تائين پيار تو ڏنو
مون جيڪي گھريو سو آھي وھنوار تو ڏنو
سيني مان ڪڍي کير ٿي صد بار تو ڏنو
آڌي جو اٿي تو ٿي ڪئي منھنجي عبادت
تنھنجي ته محبت ۾ نه ھئي ڪا به ملاوت
منھنجي ته روئڻ تي تو پنھنجي ننڊ ڦٽائي
منھنجو ته کلڻ ڄڻ ھو تنھنجي ڪُل خدائي
ان ڳالھه جي ملڪن به ڏني آھي گواھي
”حافظ“ جي رنو ٿي ته ڦٽي تنھنجي ٿي راحت
واھ منھنجي امان منھنجي امان تنھنجي محبت