اڄ ايئن ھن اسان جي شھر جون اکيون،
ڄڻ ته آھن ڪي ڪاري ڪڪر جون اکيون.
ھو ته ٻوٽي اکيون ويو پنھنجي ماڳ ڏي،
ويو ڪري آھي آليون ولر جون اکيون.
ڪنھن به جيجل جو ڪڏھن نه ڪٽجي جگر،
جاڳي انسان کولي اندر جون اکيون،
جيڪي اکيون نه آليون ٿيون سوڳ ۾،
سي ته پڪ ساڻ آھن پٿر جون اکيون.
لڙڪ لاڙي ٻين ته اگھي ڀي ڇڏيا!
رت روئن ٿيون اڃان ”مانجھي“ گھرجون اکيون.