ڪوريئڙيءَ جو چار
[/b]
ساڌو وڻ هيٺان تپشيا ڪري رهيو هو. ڌڻيءَ جي در جي اڳيان توبهه زاري ڪندي، هن جو ڌيان وڻ مٿي ويٺل پکين ڏي کڄي ويو. جيڪي پاڻ ۾ پيار ۽ محبت ونڊي رهيا هئا. هن جو من ڀنڀليو ۽ سندس من ۾ خواهش پيدا ٿي ته، جيڪر هو به پکي هجي ها ته، ڪيڏي نه سکي زندگي گذاري ها.
هن جي خواهش ان وقت ئي اگهامي حقيقت جو روپ ورتو. ڏسندي ڏسندي هو جهرڪ جو روپ وٺڻ لڳو ۽ پنهنجي ساٿي جهرڪيءَ سان اڏامي ويو.
ساڌو، جهرڪ ۽ جهرڪي پنهنجو جيون خوشي ۾ گهارڻ لڳا. هنن پنهنجي پيدا ڪيل ٻچن کي لاڏ ڪوڏ سان پاليو ۽ انهن جي کاڌي، لاءِ هو آکيري ۾ جيت جڻيا آڻڻ لڳا. هڪ ڏينهن معمول جيان ساڌو جهرڪ داڻي پاڻي جي تلاش ۾ نڪري ويو، پر واپس نه موٽيو. هن ٻي جهرڪيءَ سان گهارڻ شروع ڪيو.
نيٺ جهرڪيءَ ڏک مان چيو، ”جهرڪ انساني فطرت ظاهر ڪئي!“
ڪجهه ڏينهن کان پوءِ ساڌو جهرڪ کي پنهنجي پهرين ساٿڻ جهرڪي وڻ تي ملي ويئي. ساڌو جهرڪ، پهرين ته شرم کان پري ٿي ويٺو، پر پوءِ آهستي آهستي هن جي ويجهو آيو.
”چين! چين! تون منهنجي ويجهو نه اچ.“ جهرڪيءَ چيو.
”چين! چين تون ايئن ڇو ٿي چوين؟“ ساڌو جهرڪ چيو.
”تون هڪ سٺو پکي ناهين“ جهرڪيءَ وراڻيو.“ جي ڪڏهن تون سٺي فطرت جو مالڪ هجين ها ته مون کي ۽ پنهنجن ٻچن کي اڪيلو ڇڏي نه وڃين ها ۽ نه ئي ڪو ٻيو ساٿي رکين ها.“
ساڌو جهرڪ ڏاڍو لڄي ٿيو ۽ اڏامي وڃي، ٻي ٽاريءَ تي ويٺو. هڪ ٻليءَ ان کي تاڻيو جيئن ئي جهرڪ جي نظر ٻليءَ تي پئي ته هو ڏڪي ويو ۽ سرت وڃائي پٽ تي ڪريو ۽ مري ويو. مرندي ئي ساڌوءَ جهرڪ جو چولو ڇڏيو ۽ واپس اصل روپ ۾ اچي ويو ۽ سماڌي ۾ گم ٿي ويو. ٻليءَ ساڌوءَ جي ويجهو آئي ۽ هن کي سونگهيو. ساڌوءَ ۾ اڃا ٿورڙو پکي جو روح سمايل هو.
ساڌوءَ ٻليءَ کي سراپ ڏنو. ٻلي ساڌو جي ڀرسان ٿي ويٺي ۽ هن وانگي سماڌي ۾ گم ٿي ويئي.
”ڇا انسان پاڻ ۾ پکيءَ جي فطرت پيدا ڪري نٿو سگهي؟“
ساڌوءَ سماڌي اندران ڳالهايو.
”بلڪل ناممڪن،“ ٻليءَ جواب ڏنو.
”سو وري ڪيئن؟“ ساڌوءَ پڇيو.
”فطرت هڪ ظالم قوت آهي.“ ٻليءَ ميائون ميائون ڪئي.
”مون به ڪئين ڀيرا فطرت بدلڻ جي ڪوشش ڪئي آهي، پر جڏهن به آئون ڪو پکي يا ڪوئو ڏسندي آهيان ته سڀ ڪجهه وساري ويهندي آهيان ۽ پاڻ کي قابو ۾ نه رکي سگهندي آهيان. انسان جي فطرت به تقريبن ساڳي آهي. ماڻهو به اسان ٻلين وانگر مستقل مزاج ناهي.“
”هلي وڃ.“ ساڌوءَ ڪروڌ مان چيو پر هو اندر ۾ پاڻ کي تمام گهڻو شرمندو محسوس ڪري رهيو هو. ”تنهنجي موجودگي ۾ منهنجي تپشيا ۾ ڀنگ ٿو پوي.“
آڪاش مان ديوي لٿي. ”منهنجا ٻچا!“ هن ساڌوءَ کي چيو، ”تون اڃان خواهشن مان به جند ڇڏائي نه سگهيو آهين. تپشيا ته پري جي ڳالهه آهي.! تنهن ڪري وڃ ۽ پهرين وڃي گرهستي فرض نڀاءَ ۽ پوءِ اچي سماڌيءَ ۾ ويهه.“
***