نيڻ اسان جا ونگيا واڳيا،
يار اکين ۾ ويٺو آ.
لوڪان لوڪ لڪايو آهي،
واري ڇپر ڍڪيا ڍاڳيا.
يار اکين ۾ ويٺو آ.
نور نچوئي جاڳي جاڳي،
ڍولَ اَچڻ جا رستا راڳيا.
يار اکين ۾ ويٺو آ.
وقت دنيا جا تيوَرَ بدليا،
پاڻ ”عباسڻ“ ساڳيا ساڳيا.
يار اکين ۾ ويٺو آ.
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو