گُهري مون زندگي جنهن کان ڪري منهن موڙ ماري ٿو،
وڏو هو آسرو جنهن ۾ ڇني سو جوڙ ماري ٿو.
شرارت ڪين ڪا ڄاڻون اسان سادا سِڌا ماڻهو،
زمانو پوءِ ڀي ظالم ڪري بي جوڙ ماري ٿو.
لٽائي دل جي مون جاگير آ جنهنجي ادائن تي،
فنائن جو وٺائي ٿو اهو ئي موڙ ماري ٿو.
سوين صالح ڇڏيا ناتا اسان جنهن جي ڪري هتڙي،
عباسي سو وفائن جي ڪري اڄ ٽوڙ ماري ٿو.