يادن جي گذر گاهه لتاڙيون هليا وڃو،
سوچن جي بارگاهه کي ساڙيون هليا وڃو.
اولانڀا ستارن کي تڪي مس سمهي رهيا،
ڌيري هي خانقاه وِرانگهيون هليا وڃو.
نيڻن جا نير، تيل ٿي جرڪيا چراغ ۾،
محفل جي هر قنديل اُجهايون هليا وڃو.
هر تڙ تي ڌنڌلا عڪس هڻي ٽِڪَ بيهي رهيا،
ڪنهن ڀِڪَ تان مون کي پارِ اُڪاريون هليا وڃو.
ڪنهن بي وفا جي ذڪر تي سُڏڪي وفا چيو،
ڇُلڪَي لهو نگاهه ڇُپايون هليا وڃو.
شب ڀَر اوهان جي ذڪر پئي سلگايو درد کي،
ڪنهن پَلِ اچي ته خود ڀي دُکايون هليا وڃو.
ٻاهر جي چيٽ موسم، دل ۾ گهڙي نٿي،
هڪوار کيس هٺ تان لاهيون هليا وڃو.
پٿر ٿي تنهنجي در اڳيان پئجي رهيو ته ڇا!
”تبسم“ کي سنگِ ميل ئي سمجهيون هليا وڃو.
***