سيّد جو ڪلام عالمي سچائي آهي. ان ڪلام جو ڪنهن خاص زمان يا مڪان سان تعلق ڪونهي. اهو علم آهي، سچ آهي. ان آسماني خوبيءَ ڪري، سيّد جو پيغام دنيا جي سڀني انسانن کي، زندگيءَ جي هڪڙي مقصد تي متحد ڪري سگهي ٿو.
انسان بي شمار منصوبن تي ڪم ڪيو آهي. هن گھڻن ئي فلسفن ۽ نظرين کي آزمايو آهي، ليڪن هن وقت هن جا ٻئي هٿ خالي آهن. انسان روحاني طور بنجر ۽ جسماني طور مفلوج آهي. ان جو ذهن ۽ پيٽ ٻئي ناآسوده آهن. ماڻهن جي وڏي اڪثريت صداقت تان هٿ کڻي ڇڏيو آهي. سٺي شيءِ مرجھايل ۽ بري شيءِ سرسبز آهي. محبّت متروڪ ۽ نفرت مقبول ٿيندي ٿي وڃي. انسان، هڪ ڀٽڪيل پياسي وانگر، ريگستان ۾ ڊوڙي رهيو آهي، ليڪن هن کي پاڻي ڪٿان به ڪونه ٿو ملي. هو ٿڪل ۽ مايوس آهي.
پراڻي زماني ۾، رات جي وقت،جهاز سمنڊ ۾ هلندو هو ته مسافرن کي ظاهري طور ڪوبه ڪنارو نظر ڪونه ايندو هو، ليڪن انهن جي نظر قطبي ستاري تي هوندي هئي، جيڪو انهن جي رهنمائي ڪندو هو. اسان جنهن دنيا ۾ رهون ٿا، ان تي نظر ڪريو، اوندهه جي پڪڙ ڏينهون ڏينهن سخت ٿيندي پئي وڃي. گمان غالب آهي ته آتشي نيزا ٽيون ڀيرو به ٽڪرائجن ۽ عالم انسانيت کي ائٽمي باهه جو غسل ڪرايو وڃي. لڪشمي ديويءَ جي پوڄا ڪندي، انسان پنهنجي حقيقت کان غافل ٿي ويو آهي. شيطان انسان تي پوري طرح حاوي ٿي چڪو آهي. هن گهگهه اوندهه ۾، سيّد لطيف، قطبي ستاري وانگر چمڪي رهيو آهي. سيّد لطيف، جو آسماني آواز اسان کي سڏي رهيو آهي.جيڪڏهن اسان سيّد جي پويان هلئون ته هو اسان کي ظلمت جي جهنگل مان ڪڍي، عشق جي ان واديءَ تائين پهچائي سگهي ٿو، جتي لازوال جواني ۽ ابدي عيش انسان جو انتظار ڪري رهيا آهن.
سنڌي زبان ڄاڻيندڙن تي اهو قدرتي فرض آهي ته اهي سيّد لطيف جي ڪلام کي سمجھن ۽ ان کي دنيا تائين پهچائن ته جيئن تاريڪيءَ جي زنجيرن کان آزادي ملي ۽ نور جو لشڪر ابدي فتح حاصل ڪري.

دعاگو

خ.ق.سومرو
نزديڪ پراڻي واپڊا آفيس
محلھ مراد واهڻ لاڙڪاڻو
15-1-2008