2
شادي ٿي وئي ۽ اقرا نبيل جي گهر ڪنوار بڻجي هلي وئي.
شادي جي ٻئي ڏينهن شام جو اقرا ۽ نبيل اسان جي گهر آيا. اقرا ته صفا خوشيءَ ۾ ڪونه پئي ماپي.
“عيني منهنجي شاديءَ واري ڏينهن نبيل جي هڪ دوست کي تون ڏاڍي وڻي وئي آهين تنهنجي لاءِ رشتو موڪلڻ ٿو چاهي” اقرا چيو.
“ڪير آ اُهو”
“آفاق نالو اٿس”
“ڇا ڪندو آهي”
“ڪينيڊا ۾ ٻه سپر اسٽور اٿس، ڪافي سٺي فيملي آهي ماءُ پيءُ جو هڪڙو ئي پٽ آهي. پر هاڻ هُو پنهنجا سپر اسٽور پاڪستان ۾ سيٽ ڪرڻ ٿو چاهي”
“اڇا” مون چيو.
“تنهنجو ڇا خيال آ اقرا اِهو رشتو ڪرڻ گهرجي”
“ها ڪرڻ ته گهرجي پر عيني آفاق جو خيال آهي ته هُو توسان هڪ ٻه ملاقات ڪري ته جيئن توهان ٻئي هڪ ٻئي جي طبيعت کان واقف ٿي سگهو”
“ها اِهو خيال خراب نه آهي”
“ ته پوءِ عيني ائين ڪر جو تون شام جو منهنجي گهر اچي وڃجاءِ آفاق به سڀاڻي شام اسان جي گهر ايندو، وڌيڪ توهان ٻئي هڪٻئي کي آمهون سامهون ڏسندؤ ته وڌيڪ بهتر ٿيندو”
“اقرا ٺيڪ آ مان سڀاڻي اينديس” پر پپا ۽ اميءَ کان ته اجازت وٺ نه”
“تون فڪر نه ڪر مون اجازت وٺي ڇڏي آهي”
ٻئي ڏينهن مان اقرا جي گهر پُهتس آفاق اچي چڪو هو. سڀ ڊرائينگ روم ۾ ويٺا هئا. ڪاري پينٽ ۽ ڪاري سوٽ ۾ ويٺل نوجوان ڏسندي ئي مان سمجهي ويس ته اِهو آفاق آهي هُو تمام گهڻو خوبصورت نه هو معمولي صورت رکندڙ هو.
مونکي ڏسندي ئي سندس مُک تي هڪڙي مُرڪ اچي وئي، بيهندي چيائين....
“اچو... اچو... پليز ويهو”
“مهرباني” مون چيو.
“عيني اسين تنهنجو ئي انتظار ڪري رهيا هئاسين” اقرا آفاق ڏي معنيٰ خيز انداز ۾ ڏسندي چيو.
“ها بلڪل” آفاق پنهنجي هٿن کي ڏسندي ٿورو شرمائيندي چيو.
“توهان ڪيئن آهيو” آفاق مونکان پڇيو”
“مان ٺيڪ آهيان”
“اڄڪلهه ڇا مصروفيات اٿو”
“ڪجهه نه بس يونيورسٽي ۽ گهر”
“اڇا ....!؟
“عيني منهنجي خيال ۾ توهان مٿي ٽيرس تي هليا وڃو ٻئي، ڏاڍي ٿڌي ٿڌي هوا ٿي لڳي ۽ توهان ٻنهي کي پرائيويسي به ملي ويندي ڇا خيال آ؟” اقرا چيو.
“خيال بُرو نه آهي” آفاق خوش ٿيندي چيو.
اسين ٻئي ٽيرس تي هليا آياسين.
“عيني توهان جي هي مونسان پهرين ملاقات آهي توهان کي مان ڪيئن لڳس؟”
“پهرين ملاقات ۾ ڪنهن جي باري ۾ ڪا راءِ قائم نه ٿي ڪري سگهجي ها البته ڏسڻ ۾ توهان سٺا آهيو” . مون چيو
“ڀلا مان توهان کي ڪيئن ان ڏينهن شادي ۾ ايترو اٽريڪٽ ڪيو جو توهان مون کي پروپوز ڪرڻ جو سوچيو؟”
“هڪ ته تون خوبصورت آهين ٻيو مون کي تنهنجي خود اعتمادي سٺي لڳي” (هُو هڪدم توهان کان تون تي لهي آيو)
توهان ڪيتري وقت لاءِ پاڪستان آيا آهيو؟
“آيو ته هڪ هفتي لاءِ هيس پر توهان کي ڏسڻ کان پوءِ ارادو بدلائي ڇڏيو اٿم هينئر هڪ مهيني جي Leave موڪلي ڏني اٿم.”
توهان کي ته پنهنجا اسٽورز آهن نه پوءِ Leave جي ڪهڙي ضرورت؟
“ها اِهي سڀ ڪاغذي ڪم هوندا آهن جيئن اسان جي مُلازمن کي به احساس هجي ته Leave ڏيئي Inform ڪرڻ جي ڪيتري ضرورت آهي”
“اڇا مطلب ته اصولن جا پڪا آهيو”
“ها بنا اصول جي ڪوبه ڪم پنهنجي انجام تي صحيح طريقي سان نه ٿو پهچي سگهي، ايتري تائين جو کاڌي کائڻ، پاڻي پيئڻ، سمهڻ، کلڻ، ميل ميلاپ، دوستي ۽ ۽ ۽ ....... ؟”
۽ ڇا ؟
“۽ شايد پيار ڪرڻ جا به ڪي اصول هوندا آهن”
“پيار ڪرڻ جا اصول”؟؟
“ها! بلڪل پيار ڪرڻ جا به اصول هوندا آهن جيڪڏهن ڪو پيار جو جواب پيار سان نه ٿو ڏئي ته مطلب هُن اصول ٽوڙيا.”
“ها ها ها! اڇا اِها مونکي اڄ خبر پئي ته پيار جو جواب پيار سان ڏيڻ اصول ۾ شامل آهي” مون کلندي چيو
آفاق به مسڪرائڻ لڳو.
“عيني”
“هون ....!”
اگر مان هينئر توهان کي پروپوز ڪيان ته اوهان جو Reply ڇا هوندو؟
“سوچينداسين” مون پنهنجي کُليل وڏن وارن جي هڪڙي چڳ کي پنهنجي آڱر تي ويڙهيندي چيو.
“پليز ٻڌايو نه عيني”
توهان مونکي پنهنجو موبائل نمبر ڏئي ڇڏيو رات توهان کي ٻڌائينديس
“Ok ....”
اسان ٻنهي هڪ ٻئي کي پنهنجا موبائل نمبر ڏناسين.
عيني هي ڏسو مون اوهان جون ڪيڏيون Pics پنهنجي موبائل ۾ Save ڪري رکيون آهن”
“ڏسان!” اوهه ماءِ گاڊ ايڏيون Pics توهان شاديءَ تي ڪيئن ڪڍيون مون کي ته خبر ئي ڪونه پئي”
سچ چوان عيني .... خبر ته مون کي به ڪونه پئي ته مون ايڏيون Pics ڪيئن ڪڍيون، پر بس ڪڍيون.
“واهه واهه اِهو سٺو جواب آهي”
اسين ٻئي کلي پياسين. ان ڏينهن ڪافي ڳالهيون ڪيون سين. آفاق بس مونکي ڏسندو ئي رهي پيو ڳالهيون ڪندي ڪندي ڪيترا پل هُن جا مونکي ڏسندي پيا گذرن. هُو تمام ساده طبيعت انسان هو. (مون کي اهڙي ئي همسفر جي ضرورت آهي جنهن کي پئسو جام هجي پر هوشياري گهڻي نه هجي) مون دل ۾ سوچيو.
اسان ٻئي هڪٻئي سان موبائل ذريعي هر وقت رابطي ۾ رهڻ لڳاسين. هُن جي هر هر ڪال ۽ SMS ڪرڻ جي عادت مان مون اِهو اندازو لڳائي ڇڏيو ته هُن کي مون سان شديد محبت ٿي وئي ، هُن جي محبت جي ايڏي شدت ڏسندي مون هڪ نئين چال کيڏي مون پنهنجو پاڻ کي هن کان پري رکڻ جي ڪوشش ڪئي جيئن ئي مان هن کي Reply نه ڏيندي هيس ته هُو مونکي وڌيڪ ويجهو ٿيڻ جي ڪوشش ڪندو هو. مون کي ياد آهي ته امان نانيءَ هڪ ڀيرو چيو هو ته “مرد جي فطرت چقمق وانگي هوندي آهي جيڪا عورت هُن کان پري ڀڄندي هُو ان پويان ڊڪندو آهي” مون اِهو ئي حربو آفاق تي آزمايو امان ناني سؤ سيڪڙو صحيح چيو هو.
ڪجهه ڏينهن اندر آفاق جي والدين منهنجو رشتو پپا کان گهريو. امي ۽ پپا کي ڪوبه اعتراض نه هو. پر پپا اقرا کي چيو ته هو منهنجي مرضي معلوم ڪري.
ٻئي ڏينهن شام جو اقرا اسان جي گهر آئي مان پنهنجي ڪمري ۾ T.V ڏسي رهي هيس.
“عيني .... !” اقرا ڪمري اندر داخل ٿي چيو
“اوهه ..... اقرا .... تون ڪڏهن آئيءَ؟”
“بس هينئر ئي آئي آهيان”
“ٺيڪ آ ويهه ته گڏجي چانهه ٿا پيون”
اميءَ اسان لاءِ چانهه ۽ ڪيڪ موڪليو.
“عيني ....”
“هون .... ”
“اڄ پپا مون کي خاص طور تي تو ڏانهن موڪليو آهي ته توکان آفاق بابت پڇيان ته تون ان رشتي تي راضي آهين يا نه”
“ڀلا اقرا تون صلاح ڏي ته مان آفاق لاءِ ها ڪيان يا نه”
منهنجي خيال ۾ ته توکي ‘ها’ ڪرڻ گهرجي، آفاق شڪل و صورت ۾ بيشڪ معمولي آهي پر مزاج جو بهترين ماڻهو آهي، هونئن به مرد جي شڪل صورت عورت کان ٿوري گهٽ هجي ته بهتر آ، اُهو مرد عورت سان وڌيڪ محبت ڪندو آهي ۽ آفاق توسان تمام گهڻي محبت ٿو ڪري.
“پر اقرا .... مان محبت تي يقين نه ٿي رکان مان سمجهان ٿي ته زندگي محبت جي سهاري نه پر دولت جي سهاري سان وڌيڪ خوشگوار گذرندي آهي. اصل ۾ محبت صرف هڪ وقت غرض جو نالو آهي، محبت هڪ سهارو آهي، محبت جي سهاري اُهي عورتون زندگي گذارينديون آهن جيڪي پاڻ کي مرد کان ڪمزور سمجهن جن کي هڪ پناهه گاهه جي ضرورت هجي، ۽ مان ڪڏهن به ڪمزور ٿي زندگي گذارڻ نه چاهيو آهي. مان پنهنجو سهارو پاڻ بنجڻ ٿي چاهيان ۽ ان لاءِ دولت ضروري آهي”
“ضمير ائين به نه آهي”
اقرا مون سان اختلاف ڪندي چيو.
توکي ڪهڙي خبر عيني ته مرد جي پُر خلوص محبت ڪيترو ته زندگيءَ جو سڪون ٻيڻو ڪري ڇڏي ٿي عورت ڪيتري به مضبوط ڇو نه هجي، پر ڪنهن جي مضبوط حصار ۽ پيار جي پناهه گاهه کيس ڪيڏو نه بي اونو ۽ معتبر بنائي ڇڏي ٿي.
“اهي سڀ مرد جا طريقه آهن جيڪي هُو عورت کي ذهن نشين ڪرائي ڇڏي ٿو ۽ مرد هميشه ..... (مان جملو پورو ڪندي رهجي ويس) “مون بس ڪئي منهنجي ڏاڏي” اقرا منهنجي آڏو ٻئي هٿ ٻڌندي کلي چيو، “تون صحيح مان غلط رڳو هاڻ ايترو ٻڌاءِ ته آفاق جي رشتي جي ها ڪيون يا نه ؟
اقرا مون کان “ها” يا نه جو جواب طلبيندي چيو!
“ڀلي “ها” ڪري ڇڏيو مون کي ڪوبه اعتراض ناهي”
مون سندن ٻئي هٿ پنهنجي هٿن ۾ جهليندي مرڪندي چيو ...
“شڪر آ” اقرا ٿڌو شوڪارو ڀريو.
منهنجو آفاق لاءِ شادي جي “ها” ڪرڻ ۾ صرف اهو ئي فائدو هو ته هُو دولتمند هو ۽ مون کي يقين هو ته هر مسئلي جو حل دولت آهي.
ڪجهه مهينن اندر ئي آفاق ۽ منهنجي شادي ٿي وئي، مان ڪينيڊا اچي ويس آفاق ڏاڍو خوش هو، هُو منهنجو ڏاڍو خيال رکڻ لڳو، ڪينيڊا منهنجي لاءِ نئون هو پر مان خوش هيس.
آفاق مونکي روز تفريح لاءِ ڪٿي نه ڪٿي گهمائڻ وٺي وڃڻ لڳو.
هڪ ڏينهن مونٽريئل شهر (Moutreal City) جي بلندي تي ٺهيل هڪ پارڪ ۾ وٺي ويو بلندي تي ٺهيل مونٽ رائل پارڪ (Mount Royal Park) ڏسي مون کي ائين محسوس ٿيو ڄڻ مان جنت ۾ داخل ٿي وئي هجان وچ ۾ وڏي تلاءَ نما ڍنڍ جي پاسن کان لاتعداد سَوَن جي تعداد ۾ ڳاڙهن پنن وارا وڻ هئا هوا لڳڻ سان ڳاڙهن پنن جي جهومڻ سان پنن مان ڇير جي ڇم ڇم جهڙا آواز عجيب رڌم پيش ڪري رهيا هئا. اهڙو ماحول مونکي پنهنجي هڪ مخمور ڪندڙ آغوش ۾ وٺي رهيو هو.
آفاق منهنجي چهري تي آيل مسرت ڏسي چيو ...!
“عيني تون مون سان هت ڪينيڊا ۾ خوش آهين نه!” اها به ڪا پڇڻ جي ڳالهه آ ... خبر اٿئي آفاق مون هميشه اهڙي زندگيءَ جا ئي خواب ڏٺا هئا ۽ تون منهنجا خواب حقيقت ۾ بدليا آهن مون پنهنجو منهن مٿي وڻن ڏي ڪري پاڻ کي گول هوا ۾ ڦيرائيندي چيو ۽ آفاق مون کي خوش ڏسي خوش ٿيڻ لڳو.
مون ٽن مهينن ۾ پوري ڪينيڊا گهمي ڇڏي. هر پارڪ، هوٽل، شاپنگ مال هر اُها جاءِ گهمي جنهن جي به باري ۾ ٻڌو هيم. اڪثر آفاق مصروف هوندو هو ته پوءِ مان پاڻ ئي اڪيلي ٻاهر گهمڻ ڦرڻ لاءِ نڪري ويندي هيم. گاڏي مون وٽ موجود هئي. روپئي پيسي جي مون کي ڪا ڪمي نه هئي. مون انهن سهولتن مان خود جيءُ ڀري فائدو ورتو. ايتري شاپنگ ڪئي ايترو گهميس جو بيزار ٿي پيم.
منهنجي زندگي ۾ ڪابه ڪمي نه هئي، ڪنهن شي جي گهٽتائي نه هئي مون کي هر قسم جي آزادي هئي ، مون تي آفاق ڪا پابندي نه لڳائي نه پئسي جي نه آزاديءَ جي پر ڪڏهن ڪڏهن به پناهه سڪون ۽ سڀ سهولتون به بي چين ڪري سگهن ٿيون اهو سڀ مون انهن ڏينهن ۾ محسوس ڪيو. مون کي خبر هئي ته آفاق مون سان تمام گهڻي محبت ڪري ٿو پر هاڻ مون اهو به محسوس ڪيو ته هاڻ مون کي آفاق سان ڪابه محبت ڪونه رهي هئي. هُو جيترو منهنجو خيال رکندو هو مون کي اوتري ئي چڙ محسوس ٿيندي هئي، هُو جيترو منهنجي ويجهو اچڻ جي ڪوشش ڪندو هو مان اوترو ئي کيس نظر انداز ڪرڻ لڳيس، مون کي ڄاڻ هئي ته مان غلط ڪري رهي آهيان پر پوءِ به مون کان اِهو سڀ ٿيندو رهيو. “ميم اوهان جو موبائل وڄي رهيو آهي” سارا منهنجي ملازمه مون کي موبائل هٿ ۾ ڏيندي چيو. ڏٺم اميءَ جي ڪال هئي.
“جي امي ڇا حال آهن”
مان ٺيڪ آهيان تون ٻڌاءِ ڪيئن آهين، آفاق ڪيئن آهي”
“ٻئي ٺيڪ ٺاڪ آهيون”
“ڪڏهن ٿا پاڪستان اچو؟”
“فلحال ته اچڻ مشڪل آهي ڪجهه ڏينهن ۾ ٿي سگهي ٿو اچي وڃون، پاڪستان ۾ سڀ ٺيڪ آهن نه، احسن جي خبر چار ڏيو، شادي کان پوءِ ساڻس ڳالهه ٻولهه ئي نه ٿي آهي”
“سڀ ٺيڪ آهيون، احسن به ٺيڪ آهي”
“پپا ڪٿي آهي؟”
“آفيس”
“صنم ڇا ٿي ڪري؟
“يونيورسٽي وئي آهي”
امي سڀني جي باري ۾ تفصيل سان ٻڌائيندي رهي. امي مون سان تقريبن روز ڳالهائيندي هئي. روز ڳالهائڻ سان مون کي محسوس ئي نه ٿيندو هو ته مان اميءَ جن کان پري آهيان “ڪنهن جو فون هو”
مون فون تي ڳالهائي بس ڪيو ته آفاق پڇيو
“اميءَ جو فون هو”
“ڇا پئي چوي”
“ڪجهه خاص نه بس خير خيريت معلوم ڪيائين.
“اڇا”
“اڄ ته ڏاڍو ٿڪجي پيو آهيان آفيس جا ڪم کٽن ئي ڪونه ٿا روز نئون ڪم نڪريو اچي ” آفاق روز وانگي ساڳيو جملو دهرايو مون دل ۾ سوچيو عجيب ماڻهو آهي هن وٽ لفظن ۽ جملن جو ڪيڏو نه ڏڪار آهي. روز ساڳيا جملا ساڳيا لفظ ....
“هي ڏس آفاق مون مون اڄ نئين ڊريس خريد ڪئي هئي ڪيئن آهي”
مون هينگر ۾ لٽڪيل ڊريس پاڻ تي رکندي آفاق کان پڇيو!
“ٺيڪ آهي بس ڪلر ٿورو تيز اٿس لائيٽ ڪلر ۾ وٺين ها نه”
“نه مون کي لائيٽ ڪلر پسند نه آهن”
“پوءِ بس توکي پسند آهي ته ٺيڪ آهي” مونکي ڀلا ننڊ ٿي اچي مان سمهان ٿو.”
آفاق اوٻاسي ڏئي بيڊ تي پاسو ورائيندي چيو مون حسرت وچان پنهنجي نئين ڊريس کي ڏٺو ايڏي خوبصورت بليڪ ڪلر جي ڊريس هئي پر آفاق ڪا اهميت ئي ڪونه ڏني. هُو هميشه ائين ڪندو هو. ڪڏهن به هن شخص مونهنجي تعريف ڪانه ڪئي. “صفا ڪو بورنگ ماڻهو آ” مون کيس دل ۾ چيو ....
مان اڪثر شام جو پنهنجي گهر ڀرسان ٺهيل هوٽل ۾ اچي چانهه پيئندي هيس. هي هوٽل پاليسر (Palliser Hotel) ڪينيڊا جي چند خوبصورت ترين هوٽلن مان هڪ هو. هوٽل جي هال جو ڏاڍو خوابناڪ خوبصورت ماحول هو. مون چانهه جو آڊر ڏئي ڇڏيو هو. جيسين چانهه اچي هٿ ۾ هڪ ميگزين کڻي پڙهڻ لڳيس.
“ايڪسڪيوز مي”
مون اکيون مٿي ڪيون ته اڳيان هڪڙو قدآور خوبصورت نوجوان بيٺو هو. سندس مک تي مرڪ هئي
“جي”
“مان هتي ويهي سگهان ٿو”
هُن صاف سنڌيءَ ۾ مون کان پڇيو. ڏسڻ ۾ به هُو ايشين Asian ئي لڳي رهيو هو. هُن منهنجي ٽيبل آڏو رکيل ڪرسيءَ ڏي اشارو ڪندي چيو.
“ها ويهي سگهو ٿا” مون لاپرواهيءَ مان چيو.
“مان هن هوٽل ۾ اڪثر شام جو اچي ويهندو آهيان ۽ توهان کي روز ئي هن ڪرسي تي اچي ويهندو ڏسان ٿو، چانهه پي پوءِ توهان اٿي ويندا آهيو ڪالهه مون توهان کي موبائل تي سنڌيءَ ۾ ڳالهائيندي ٻڌو. تنهنڪري اڄ دل چاهيو ته توهان سان ملجي توهان کي منهنجو هتي ويهڻ خراب ته ڪونه لڳو؟”
“نه .... نه بلڪل نه”
هُن اڌ ڪلاڪ اندر ئي پنهنجو پورو تعارف ڪرائي ڇڏيو ۽ مون کان منهنجي باري ۾ پڇائين مون پنهنجي ۽ آفاق جي باري ۾ مختصر طور تي کيس ٻڌايو. هُن جو نالو مصطفيٰ هو ڪينيڊا جي ئي هڪ هاسپيٽل ۾ ڊاڪٽر هو. مصطفيٰ نفسياتي ماهر هو.
مصطفيٰ جي ڳالهين مان مون کي اندازو لڳي رهيو هو ته هُو هڪ ڪامياب ماهرِ نفسيات (Psychiatrist) آهي.
مصطفيٰ جي شخصيت ۾ ڪا اهڙي ڳالهه ضرور هئي جيڪا هر نئين ماڻهوءَ کي متاثر ڪرڻ لاءِ ضروري هوندي آهي، کيس زندگيءَ جي هر شعبي جي معلومات هئي، مون کي هُن سان ملي اها ڄاڻ ٿي ته ڪن ماڻهن ۾ نمايان ٿيڻ جي صلاحيت هوندي آهي ۽ جن ماڻهن ۾ اها صلاحيت غير معمولي ٿئي ٿي اُهي يقينن زندگيءَ ۾ ڪامياب ۽ اڳيان وڌي اچن ٿا. ان ڏينهن بعد منهنجيون روز مصطفيٰ سان ملاقاتون ٿيڻ لڳيون.
هڪ ڏينهن اسان پنهنجي مخصوص ڪرسين تي هوٽل ۾ چانهه پي رهيا هئاسين ته مصطفيٰ مون کي غور سان ڏسندي چيو!
“ڇا پئي سوچين ڪٿي گم آهين؟”
(اسان ٻنهي مان اوپرائپ ختم ٿي وئي هئي)
“توهان” کان هاڻ “تون” تائين پهتا هئاسين
“مان سوچيندي آهيان ته شباب ۽ جوانيءَ جو دور جيترو حسين آهي اوترو نازڪ پڻ ٿئي ٿو، ڪڏهن ته دنيا تمام گهڻي حسين نظر اچي ٿي ۽ ڪڏهن وري طبيعت ۾ بيچيني ۽ اضطراب جي ڪيفيت اچي وڃي ٿي” مون چيو
اڇا ! مطلب ته تون اڄڪلهه بيچين ۽ اضطرابيت ۾ مبتلا آهين؟ هُن غور سان مونکي ڏسندي چيو.
“نه خير مان پنهنجي ته ڳالهه ڪونه ٿي ڪيان”
“تون يقينن پنهنجي ڳالهه ئي ڪري رهي آهين مان سائيڪياٽري پڙهي آهي، ۽ مان ڪنهن جي ڳالهائڻ ۽ چهري جي زاوين مان ان جي احساسن جو اندازو هڻي وٺندو آهيان” مونکي ٻڌاءِ توکي ڪهڙي پريشاني آهي. ؟ ”
“مصطفيٰ مونکي ناهي خبر اِهو ڇا آهي، مان توسان گڏ هوندي آهيان ته ڏاڍي Relax هوندي آهيان پر جڏهن گهر وڃان ٿي ته مونکي بيزاري ٿي محسوس ٿئي، آفاق تي نه ڄاڻ ڇو خوامخواهه چڙ ٿي اچي”
“پوءِ اِهو ته سراسر ماحول جو اثر آهي نه”
“مان چاهيان ٿي ته آفاق ۽ گهر ڏي توجهه ڏيان پر مان جڏهن هُن کي ڏسان ٿي تڏهن مونهنجي سوچ ۾ تون ٿو اچين وڃين”
“ته پوءِ تون مونکي پنهنجي سوچ تي ايترو حاوي ڇو ڪري ڇڏيو آهي؟” هُن چيو
“اِهو سڀ منهنجي وس ۾ ناهي”
“ٺيڪ آ هاڻ مان توسان نه ملندُس”
“ها مصطفيٰ تون صحيح ٿو چوين اسان کي نه ملڻ گهرجي”
“بلڪل عيني مان اِهو ڪڏهن به نه چاهيندس ته منهنجي ڪري تنهنجي زندگي ڊسٽرب ٿئي، ته پوءِ Done ! هاڻ پاڻ نه ملنداسين”
ان شام جو مان، مصطفيٰ سان نه ملڻ جو واعدو ڪري گهر موٽيس ....... پر شام کان وٺي منهنجي بيچيني وڌيڪ ٻيڻي ٽيڻي ٿي وئي، منهنجي لاشعور ۾ مصطفيٰ ۽ صرف مصطفيٰ رهجي ويو هو. ان شام مونکي ڪنهن پل چين نه آيو.
“عيني” .... ! آفاق مونکي سڏ ڪيو.
“هون ......”
“هل ته ڊرائيو تي هلون”
“نه آفاق منهنجو موڊ نه آهي”
“تون هلڻ جي ڪر، موڊ پاڻ ئي ٺهي ويندو”
“نه ... نه ... دل نه ٿو چوي”
“پر منهنجو ته دل چوي ٿو نه ......”
آفاق منهنجو هٿ ڇڪيندي چيو
“نه اهو ضروري ته نه آهي ته منهنجو دل به تنهنجي دل سان احساساتي طور تي ساڳيو هجي”
مون آفاق جي جذبات کي Disown ڪندي چيو اصولن ته مونکي آفاق جو چوڻ وٺڻ گهرجي ها پر منهنجي دل وَ دماغ تي رڳو مصطفيٰ جي سوچ حاوي هئي.
آفاق منهنجي بي رُخي وارو جواب ٻڌي چپ ٿي ويو ۽ آنٽيءَ سان ڪچهري ڪرڻ ان جي روم ڏانهن هليو ويو ۽ مان پنهنجي ڪمري ۾ اچي بيڊ تي ليٽي پيم. ننڊ اکين کان ڏور هئي ٽي وي کوليم، چينل تي چينلز چينج ڪندي رهيس، پر ڪجهه به سٺو ڪونه لڳو.
اکين آڏو صرف مصطفيٰ هو. اُٿندي، ويهندي، کائيندي کلندي ...... هر هنڌ هر وقت مصطفيٰ.
ڪنهن جو سامهون هجڻ ضروري نه آهي ياد نظرن ۾ نه پر دل ۾ هجي ٿي.