هاڻي رهنداسين ريگزارن ۾
دل لڳي ئي نه ٿي بهارن ۾.
درد ۾ جو مزو مليو آهي،
اهڙو ڪاٿي هيو قرارن ۾.
بخملي پير تون ڀري ايندين،
دل وڇايان ٿو تنهنجي چارن ۾.
نيڻ هر هر کڻي پيو گهوري،
ڇا ته جادو هيس نهارن ۾.
هوش مان ٿو ڪڍي ڇڏي “صابر”،
ٿو رهان روز مان خمارن ۾.
شاعري
ڪڏهن ورندين
صابر سيدپوري جي شاعري سندس جذبن جي عڪاس آهي. جنهن ۾ شعوري سگهه به آهي ته داخلي حسناڪي به سندس پيغام چٽو ۽ ڏاهپ تي مبني آهي پنهنجي تجربن ۽ مشاهدن کي اهڙي ته سهڻي انداز ۾ پوئي اڳيان رکندو جو سڀ ويٺل ۽ پڙهندڙ داد ڏيڻ کان سواءِ رهي نه سگهندا.
هي سادو ۽ سٻاجهو ماڻهو آهي جنهن ڪري سندس دل شيشي جيان صاف ۽ شفاف آهي هن جو ذهن آدرشي آهي سچ چوڻ کان نه گهٻرائيندو آهي.
- 4.5/5.0
- 5979
- 1381
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- صابر سيدپوري
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ڇپائيندڙ جا حق ۽ واسطا
- ارپنا
- سنڌ سلامت پاران
- اداري پاران
- دل ۾ رنل لڙڪ
- صابر جي شاعريءَ جا خوبصورت موڊ
- سنڀارون
- ڏک سک جو سنگم
- کڙکٻيتا
- صابر ڀٽائي جي سورمن ۽ سورمين جي ڪٿا
- صابر سيدپوري موجوده ٽهي جو سٺو ۽ اڀرندڙ شاعر
- تنهائي منهنجي محبوبه
- غزل
- تو بنا يار! هير سانوڻ جي
- نيڻ ڪنهنجا چمڻ وقتڪاٿي ڏنئي،
- اسان جي من وفا کي ڏس
- نيڻ ڪنهنجا چمڻ وقتڪاٿي ڏنئي
- اسان جي من وفا کي ڏس
- ٿي اڃا بدنام عاشق
- سڪ تنهنجي سمهڻ ڏنو ناهي
- پيار آهي سلامتي جڳ جي
- اوهان جو مرڪندڙ چهرو اکين آڏو ڦري ٿو پيو
- ڪيئن ڀلايان مان دل جي راڻي کي
- سڄڻ جي سار آهي بس
- اجرا هي سويرا جيئن، تيئن پيار اسان جو آ
- پيار تنهنجو نچائي ٿو جاني
- چنڊ تنهنجي ذات سان
- هي شام سهاني ڳوٺاڻي
- اکيون واٽ نهارن ساڳيون
- نه تو يار سمجهيون اکين التجائون
- مان سراپا، پيار آهيان وو
- سونهن جي سونهن ئي ته تون آهين
- بادلن کي سنيهان ڏيان ڪيترا
- ياد تنهنجي وسارڻ ڪو سولو نه آ
- راز حسن جا جنهن پل ڄاتا
- دل ٿي چاهي ته ڪجهه اچان روئي
- ورن شال ٻيهر سُهانا زمانا
- تنهنجي هڪڙي مرڪ تان هيءَ روشني گهوري ڇڏيان
- آڳ جنهن آ لڳائي روزانو
- مکڙين جيان هي ڪومل ٽڙندڙ گلاب اکڙيون
- تنهنجي هڪ مرڪ تان ڪيئي سجدا فدا
- تنهنجون گلاب يادون
- ميڻ وانگي ڳري ٻري ويندي
- سهاڻيون ڪي سارون سنڀاري رنم
- اچڻو اٿئي تان اچ تون
- روشني ٿي روشني سان غم ونڊي
- پيار وارن تي کلين ٿو هوش ڪر!
- پنهنجي دل ۾ پناهه ڏي مونکي
- درد دل جو سهاڳ آ سرتيون
- خوشبوئن جون گهريون ڪنهن کي ڀيٽا ڏجن
- منهنجي سنڌ امڙ سلامت رهي شل
- خال آهي وڏو حياتيءَ ۾
- آءُ هاڻي پرين پڇاڙي آ
- ڪا پيار جي مند نه ٿيندي آ
- هن دل جو سندر هر سپنو
- اڃا به توکي اهو گهرون ٿا
- ڪي پيار جا سارنگ وسڻا هن، ۽ چانڊوڪيون به ڳائينديون
- ديوانن جا ديرا ڪهڙا
- پو به تنهنجي يار آهيان سار ۾
- جاتي سونهن بسيرو آهي
- اسان تي يار جو سانوڻ
- اسان جون ڪهاڻيون ستارن کان پڇجان
- درد دل جي دوا نه ٿي آخر
- اسان ئي ابتدا تنهنجي
- هن کان ڪٿي اقرار پڳو آ
- پاڻ گهوگهي نه مار، اي “صابر”
- زندگيءَ کان گهڻو پري آهيون
- شال ماري قهاري مرن
- دل جا ڪيئي فسانا ٿي ويا
- ڪهڙيون پڇين ٿو ڳالهيون اي يار زندگيءَ جون
- غمن ساري ڇاڻي، جواني اسان جي
- چنڊ جهڙا پرين هن ڳليءَ مان گذر
- وري هن کي چاهي خطا ٿو ڪرين
- چپ رهي ڪين چندن جلايومٺا
- زاهدن جا ثواب سجدا ڏين
- ڇا ته لٿيون وجود منهنجي ۾
- جن شوق ڇڏيا هن شاهانا
- هن پار جي اي شام ڪو
- چنڊ کان چاندني ڀي ڪڏهن ٿي جدا؟
- آءُ توکي مان گيتن سان ريجهائيان
- هي سنسار ۽ پيار سپنو اٿئي
- زندگي جو سفر مختصر مختصر
- عشق ڪرڻ جي موسم آهي
- نغما نغما منهنجون سوچون
- اگهاڙي بدن جي ڪهاڻي اسان
- اڃا آسائتو آهيان
- پيار سمندر پيرا ڪنارو
- اڻ لکئي احساس پويان زندگي
- پيار آهي زندگاني پيار ڪر
- آءُ اسان جا نيڻ ٻرن ٿا
- اک اڃاري اٿم دلڏکاري اٿم
- عشق جي واٽ ٿو نهاريان مان
- اسان جو عشق ديوانو،نچي هر شام ڌاري ڏس
- هڪ پيار جي تلاش ۾ هڪ پيار ويو مري
- خوشبو ڪنهن جي آهه هوا ۾
- هاڻي رهنداسين ريگزارن ۾
- وايون، گيت
- ڪونهي ڪا آسيس، رڻ ٿي جهاڳي زندگي.
- هر پل تنهنجي سڪ، منهنجي آهي ساهه کي.
- هڪڙو ڀي ارمان، دل جو پورو ڪونه ٿيو.
- اکين ڪيڏا، آر، تو نه سڃاتا ڇو الئي.
- اوندهه جا لتاڙي گهيڙ! پرڀات کي پڄڻو آ.
- ڪيڏي هير هڳاءُ، پوءِ ڀي منڙو هيڪلو.
- ساڳي آهه اڪير، ساجن تولئه ساهه کي.
- نيٺ ته ٿيندو داد، پورهيت ۽ مزدور جو.
- هيڏا لاڳاپا، هڪ ئي ڌڪ ۾ ٽوڙيئي.
- منهنجو حد حساب، ڄاڻي ڪنهن به نه ڄاتو.
- ڇا پرايو ڇا وڃايو، زندگيءَ سان ڇا حساب.
دل لڳي ئي نه ٿي بهارن ۾.
درد ۾ جو مزو مليو آهي،
اهڙو ڪاٿي هيو قرارن ۾.
بخملي پير تون ڀري ايندين،
دل وڇايان ٿو تنهنجي چارن ۾.
نيڻ هر هر کڻي پيو گهوري،
ڇا ته جادو هيس نهارن ۾.
هوش مان ٿو ڪڍي ڇڏي “صابر”،
ٿو رهان روز مان خمارن ۾.