فيصل مسجد
مسجد کان ٻاهرين پاسي تي بُڪ شاپ ۽ ٻيو به ڪافي سامان بلڪِ هڪ جنرل اسٽور هو، جنهن تي هر قسم جو سامان ۽ گفٽس وغيره ملي رهيا آهن. ڪجهه دوست اندر آيا، مون صرف هڪڙو ڪي چين ورتو، فيصل مسجد جي تصوير وارو، باقي دوست گهمي ڦري ٻاهر نڪتا، پنهنجا پنهنجا جوتا کڻي ٽوڪن ڏيئي ٻاهر نڪتاسين ۽ مسجد کان تقريباً پنجويهه ٽيهه گزن جي فاصلي تي هڪڙو ننڍڙو چبوترو ٺهيو پيو هو، سائين انعام ٻڌايو اِها آهي ’آمر ضياءُ جي قبر‘ جنهن ۾ خبر ئي ناهي ته ڇا دفن ٿيل آهي. اُن ڪري جو جهاز به سمورو رک ٿي ويو هو ۽ ماڻهو پڻ ڦلهيار ٿي چُڪا هئا ۽ اُن رک کي گڏ ڪري اُن قبر ۾ وجهي ڇڏيو ويو ۽ هاڻي اهو ئي چيو وڃي ٿو ته اِهو ضياءُ آهي. جنهن ماڻهو ڌرتي تي ويهي ڌرتيءَ تي جيترا ظلم ڪيا، تنهن جي سزا نه فقط کيس بلڪِ سندس ٻين ساٿين کي به ملي، کين نه آسمان قبوليو ۽ نه ئي زمين ۽ نه ئي ڪنهن درياءُ وغيره بس رک هئي، هوا لڳي ۽ اُڏامي وئي، اهو هو جنرل ضياءُ جنهن پنهنجي دؤر ۾ ڏاڍ ۽ ظلم جا سڀئي طريقا استعمال ڪري ماڻهن کي سرعام ڦاهيون ڏيئي، ڪوڙا هڻي نوجوانن کي روڊن تي ۽ بسن تي گوليون هلرئي مارايو، اُنهن جا جسم ته وري به پنهنجن جي ئي هٿن ۾ دفن ٿيا پر جيئن ضياءُ مئو، جنهن کي ته شايد قُل به نصيب نه ٿيا هُجن. (رب پاڪ کان معافي) اڳتي وڌي وڃون ٿا، روڊ جي ٻي پاسي بيٺل وين ڏانهن.