سفرناما

حيدرآباد کان هنزہ تائين

“حيدرآباد کان هنزه تائين” سفر ۾ جتي لاهور ۽ اُتي جي مشهور تاريخي جاين (مينار پاڪستان، شاهي قلعو، بادشاهي مسجد، واگها بارڊر) کان وٺي وادي ناران، جهيل سيف الملوڪ، گلگت، وادي هنزه، سوات ۽ پشاور بابت معلومات ڏنل آهي اُتي انهن هنڌن تائين پهچڻ ۽ ماڻيل مشاهدن، تجربن ۽ نظارن جو پُڻ احوال ڏِنو ويو آهي، ۽ هي سفرنامو انهن هنڌن تي وڃڻ لاءِ سٺي گائيڊ آهي ۽ گهر ويٺي پڙهڻ وارن لاءِ سٺو تفريحي ڪتاب آهي.

  • 4.5/5.0
  • 2598
  • 839
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • مور ساگر
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book Hyderabad kha Hunza Taen

فيصل مسجد

فيصل مسجد، پري کان ئي سُبحان الله پئي لڳي، اندر ته الائي ڇا هوندي سائين انعام ۽ ميراڻي پنهنجون هينڊي ڪيم ڪيمرائون آن ڪيون ۽ ٻاهران ئي سمورو نظارو ٻن انچن جي اسڪرين تي آڻي هميشه لاءِ محفوظ ڪري ڇڏيائون. جوتا رکڻ لاءِ ٻاهرين دروازي وٽ همراه رٻڙ وارا ڇٻا قطار ۾ رکيو ويٺا آهن. 15 روپيا في ٽوڪرو پوءِ اُن ۾ ڀلي ٽي جوڙا اچن اڪثر ڪري هو ٽي ئي رکڻ جي ڪوشش پيا ڪن. اڳتي جيئن ئي مسجد جي فرش تي پير ڌريون ٿا، واه سُبحان الله اهڙو سنگ مرمر ۽ اهڙو فرش مون ڪٿي نه ڏٺو، دل پي چوي ته فرش تي ڪجهه پهر ويهي رهجي ۽ سموري اسلام آباد جو ٿَڪ ڀڃجي، پر وقت اجازت صفا نه پيو ڏي. مسجد اندر داخل ٿيون ٿا، مسجد ۾ جماعت عشاءَ ٿي چُڪي هئي ۽ مسجد بند ٿي وئي هئي، پوءِ به گهمڻ وارن جي رش بند نه ٿي هئي، ڪافي جوڙا گهمي رهيا هئا، ڪي ته مون جهڙي معصوم خواهش جو پورائو ڪندي فرش تي ويهي سارا ٿَڪ لاهي رهيا هئا ۽ ڪجهه اسان وانگر وقت نه هئڻ جو بيهودو خيال کڻي تڪڙو تڪڙو گهمي رهيا هئا. مون، راشد ۽ اسحاق وضو خانه تلاش ڪيا، عجيب سسٽم هو مٿي چڙهي وياسين وري هيٺ لهي آياسين، وضوخانه هيٺ ئي موجود هئا. وضو ڪري ٻه رڪعتون فرض سفر ۽ ٽي رڪعتون وِتر پڙهيوسين ۽ پوءِ مسجد جي مختلف رُخن کي ڏسندا ۽ فوٽو گرافي ڪندا ٻاهر جي طرف وڃي رهيا هئاسين. سواءِ سائين انعام جي باقي سڀني ڇوڪرن جي پهريون ڀيرو مسجد ڏٺل هئي، نڪرڻ جي ئي نه پيا ڪن، اهڙو سڪون وارو ماحول هو مسجد اندر ۽ اهڙيون خوبصورت پرينءَ جي زلفن جي خوشبوءَ جو احساس ڏياريندڙ هوائون گهلي رهيون هيون.
مسجد کان ٻاهرين پاسي تي بُڪ شاپ ۽ ٻيو به ڪافي سامان بلڪِ هڪ جنرل اسٽور هو، جنهن تي هر قسم جو سامان ۽ گفٽس وغيره ملي رهيا آهن. ڪجهه دوست اندر آيا، مون صرف هڪڙو ڪي چين ورتو، فيصل مسجد جي تصوير وارو، باقي دوست گهمي ڦري ٻاهر نڪتا، پنهنجا پنهنجا جوتا کڻي ٽوڪن ڏيئي ٻاهر نڪتاسين ۽ مسجد کان تقريباً پنجويهه ٽيهه گزن جي فاصلي تي هڪڙو ننڍڙو چبوترو ٺهيو پيو هو، سائين انعام ٻڌايو اِها آهي ’آمر ضياءُ جي قبر‘ جنهن ۾ خبر ئي ناهي ته ڇا دفن ٿيل آهي. اُن ڪري جو جهاز به سمورو رک ٿي ويو هو ۽ ماڻهو پڻ ڦلهيار ٿي چُڪا هئا ۽ اُن رک کي گڏ ڪري اُن قبر ۾ وجهي ڇڏيو ويو ۽ هاڻي اهو ئي چيو وڃي ٿو ته اِهو ضياءُ آهي. جنهن ماڻهو ڌرتي تي ويهي ڌرتيءَ تي جيترا ظلم ڪيا، تنهن جي سزا نه فقط کيس بلڪِ سندس ٻين ساٿين کي به ملي، کين نه آسمان قبوليو ۽ نه ئي زمين ۽ نه ئي ڪنهن درياءُ وغيره بس رک هئي، هوا لڳي ۽ اُڏامي وئي، اهو هو جنرل ضياءُ جنهن پنهنجي دؤر ۾ ڏاڍ ۽ ظلم جا سڀئي طريقا استعمال ڪري ماڻهن کي سرعام ڦاهيون ڏيئي، ڪوڙا هڻي نوجوانن کي روڊن تي ۽ بسن تي گوليون هلرئي مارايو، اُنهن جا جسم ته وري به پنهنجن جي ئي هٿن ۾ دفن ٿيا پر جيئن ضياءُ مئو، جنهن کي ته شايد قُل به نصيب نه ٿيا هُجن. (رب پاڪ کان معافي) اڳتي وڌي وڃون ٿا، روڊ جي ٻي پاسي بيٺل وين ڏانهن.