سڀئي مهينا بهار جا
بازار جو دنگ نه آيو ۽ اسين ٿَڪي پياسين، وري واپسيءَ جو ئي سوچيوسين، واپسي ۾ ڪجهه دوستن ٻارڙن لاءِ ڪپڙا ۽ ڪُجهه دوستن شالون خريد ڪيون، هاڻي اسان کي واپس وين تي پُهچڻو هو ۽ ساڳين رستي تان به نه ٿي وڃڻ چاهيوسين، پُڇا ڪئي ته اسٽاپ تائين وچان ڪٽ ڪري سگهجي ٿي، رستو هيٺائين طرف لهندڙ هو. اسٽاپ تي پُهتاسين، راشد هتي به رهجي ويو ۽ انتظار جون ڪجهه گهڙيون ڪٽڻيون پيون. تيستائين مون دوربين کنئي ۽ رهجي ويل پري جي منظرن کي ويجهو ڪري ڏسندو رهيس. نيٺ آخرڪار نه چاهيندي به مري جي منظرن کي الوداع ڪرڻو ئي پيو.
وري به ساڳيا ئي منظر، ساڳي ئي برسات جو اوچتو وسي پوڻ، هتي اها ئي ته سڀ کان مُنفرد ڳالهه آهي جو چون ٿا هر ڪلاڪ ٻي ڪلاڪ ايئن ڪڪر وسي هليا ويندا آهن، تڏهن ئي ته وڻ ٽڻ گاهه، ٻوٽا سڀ ڌوتل پوتل، اُجرا اُجرا لڳن ٿا، ٻي خاص ڳالهه ته هن وادي ۾ ڪي به صنعتون، ڪي به ڪارخانا ناهن جن مان زهريلي گيس نڪري يا دونهن ماحول کي خراب ڪري، اها ڳالهه خيال ۾ به ناهي ۽ ٻيو ته هر ٻي ڪلاڪ برسات جو وسڻ ڀلا زميني مٽي يا لَٽ کي رهڻ ڏيندي.