قوم جي امانت!
هيءُ قلم آهي، قوم جي امانت!
مون لاءِ آهي ڄڻ ته ڪا عبادت،
جڏهن به مان لکندي آهيان،
درود پاڪ پڙهندي آهيان،
ڪيئن ٿي لکان ڪا خبر ئي ناهي،
بس دردن جي ڪا خدائي آهي،
ڪنهن جي به درد تي ڀري پوان ٿي،
برف وانگر ڳري پوان ٿي،
جيڪي سور نه ڪنهن سان سليان ٿي،
پني تي ئي اوتي ڇڏيان ٿي،
هت ڪير آهي؟ ڪنهن جو طبيب!
هت آهن سڀ ئي رقيب،
ڪير ٿو ڪري ڪنهن جي مسيحائي،
هت آهن سڀ ئي ڪاسائي،
بيدرديءَ سان ڪڍن ٿا ساهه،
چيري ڇڏين ٿا هنياءُ،
روڙي ڇڏين ٿا مانهه،
ڪنهن سان ڪجي ڪهڙي شڪايت؟
بس قلم ئي پنهنجو ساٿي آهي،
مرڻ گهڙيءَ تائين لکندي رهيس،
قلم آهي دردن جو ساٿين،
قوم جا درد پنهنجا درد،
قلم آهي قوم جي امانت.