ڪفن مهانگو
ڪفن مهانگو، موت سستو آ!
هيءَ نگري منهنجو سنڌ وطن آ!
جتي مائر ابهم ٻچڙن جو،
لاش ٻانهن ۾ ڀري هلن ٿيون،
شهر جي بازارين ۾ رلن ٿيون،
سدائون لڳائينديون رهن ٿيون،
آهي ڪو؟؟
ٻچڙي جو ڪفن عطا ڪري!
خلقِ خدا،
حسرت مان، تڪيندي رهي،
جيجل امڙ،
حسرت مان، مدد لاءِ واجهائيندي رهي،
ڪنهن نه ورنائي هن جي صدا!
اکين جا ڳوڙها خشڪ ٿي ويا،
امڙ جون اکيون پٿرائجي ويون،
بي حس قوم جي سلوڪ تي،
اکين ۾ آب آڻي چيو،
آڻيون ۽چاڙهيون،
پينائو فقير آهيون،
پِني ٿا پيٽ پاليون،
هفتي جو هيءُ آهي ٻچڙو،
اڃا مون نالوئي ناهي رکيو،
مون کان ڪاوڙجي آهي ويو،
مون هن کي ڪجهه ڏئي ناهي سگهيو،
نه ڪو نانءُ،
نه ڪو ڪفن،
نه ڪو دفن،
ڪهڙي منهن سان قيامت ۾،
چوندس هن کي پنهنجو ٻچڙو،
هوءَ آلين ۽ پٿرايل اکين سان،
روڊ تي ڦرندي رهي،
ڳچ سمي گذرڻ کان پوءِ،
الائي جي ڪٿان، هڪ شخص آيو،
هٿ ۾ پئسا ڏئي، غائب ٿي ويو،
شايد هو هن ڌرتيءَ جو،
ڪو انسان نه هو!
گڏيءَ هٿ ۾ پئسا ڏسي،
جهول ۾ جهليل،
بي جان ٻچڙي کي ڏٺو،
اکين مان بي وسيءَ جا،
ٻه ڳوڙها ڪِري پيا،
هڪ ماءُ جي درد ڪٿا.*