انسان جي آتم ڪٿا
مان سرسبز وادين منجهان گذريس تہ ڪٿي اهي هاري ۽ مالھي بہ نظر نہ آيا، جيڪي ڌرتيءَ جي ڪينواس تي رنگَ ڀريندا هئا!
صحرا منجهان لنگهيس تہ ڪٿي اهي لاڏائو بہ نظر نہ آيا، جيڪي سدائين سفر ۾ هوندا هئا ۽ سندن پيرا پويان ايندڙن کي رُڃ ۾ اُڃ مرڻ کان بچائي، واٽ ڏيکاريندا هئا!
پھاڙن جا پنڌ ڪيم تہ ڪٿي اهي ڌراڙ بہ نظر نہ آيا، جيڪي پنھنجين رڍن کي چارڻ لاءِ ايندي ويندي نظر ايندا هئا ۽ پھاڙن تي چڙهندڙ ٿڪل مسافرن کي کير پياريندا هئا!
سامونڊي پَٽيءَ تي ڊگهو پنڌ ڪيم تہ ڪٿي پرڏيھين جا پاڻيءَ وارا جهاز ۽ مھاڻن جا اهي ٻيڙا بہ نظر نہ آيا، جن جي لنگرانداز ٿيڻ سان سمنڊ ڪناري زندگي رقص ڪندي هئي!
سرسبز وادين، صحرائن، پھاڙن ۽ سامونڊي ڪنارن تي هر طرف ويراني نظر آئي تہ مان ٿڪجي، شام ڌارا ساهي پٽڻ لاءِ سمنڊ ڪناري هڪ ناريل جي وڻ هيٺان ليٽي پيس. سمنڊ کي پٺي ڏئي اکيون بند ڪيم تہ اک لڳي وئي.
تيز ڇولين جي آواز تي جاڳيس تہ، منھنجو مُنھن سمنڊ طرف هو. سج لھي رهيو هو ۽ هڪ خالي ٻيڙي منھنجي سامھون خشڪيءَ تي بيٺل هئي! ٻيڙيءَ کي قدرت جو تحفو سمجهي مان پنھنجي جاءِ تان اٿيس ۽ ٻيڙيءَ ۾ وڃي ليٽي پيس. سج لٿو تہ وري تيز لھرن جو آواز ٿيو ۽ اهي لھرون ٻيڙيءَ کي گهلي سمنڊ ۾ کڻي ويون!
خشڪيءَ تي تہ مون کي جنگين، وبائن، بيمارين، آفتن ۽ مصيبتن کان بچڻ لاءِ ڪٿي بہ ڪا پناهگاھہ نظر نہ آئي هئي، تنھن ڪري مون پاڻ کي سمنڊ جي حوالي ڪري ڇڏيو.
رات ٿي تہ سمنڊ مٿان ستارا جهرمر ڪري رهيا هئا. دور ڪٿي آسمانُ سمنڊ مٿان نِوڙي آيو هو. سمنڊ ۾ ٻيڙي لوڏا کائي رهي هئي ۽ ڊگهي فاصلي تي ستارا سمنڊ ۾ ٽٻيون هڻي رهيا هئا. ٻيڙيءَ جي هندوري ۾، منھنجي اکين ۾ ننڊ لھي آئي!
صبح جو اک کُلي تہ ٻيڙي هڪ ننڍڙي ٻيٽ جي ڪناري تي بيٺي هئي. انھيءَ ٻيٽ تي ڪجهہ ڊگها وڻ هئا ۽ وڻن جي وچ ۾ هڪ جهوپڙي هئي.
مون جهوپڙيءَ جي ويجهو وڃي سڏ ڪيو،”وئي آهي...؟“
اندران آواز آيو، ”ها، ڪوئي آهي ۽ اُهو تنھنجي لاءِ اوپرو ناهي. اندر هليو اچ.“
مان اندر داخل ٿيس تہ هڪ شخص پٺيرو ويٺل هو. مُنھن ورائي مون ڏانھن ڏسڻ کان سواءِ چيائين، ”جتان آيو آهين، اوڏانھن واپس هليو وڃ.“
وراڻيم، ”پر مان تہ جنگين، وبائن، بيمارين، آفتن ۽ مصيبتن کان بچڻ لاءِ ڪنھن پناهگاھہ جي ڳولا ۾ آهيان!“
هن پٺيرو ويٺي ئي جواب ڏنو، ”جنھن ڏينھن تو پاڻ سان دشمني ختم ڪري ڇڏي، ان ڏينھن توتان سڀ جنگيون، وبائون، بيماريون، آفتون ۽ مصيبتون دور ٿي وينديون، نہ تہ هڪ ڏينھن تون پاڻ ختم ٿي ويندين!“ ايترو چئي هن مون ڏانھن مُنھن ڦيرايو ۽ مان اهو ڏسي حيران ٿي ويس تہ، هن جي جاءِ تي بہ مان ئي موجود هئس!