خودڪش بمبار
بمبار جي مُنھن تي مُرڪ اچي وئي ۽ ڪنھن تصور سان سندس اکين ۾ خمار لھي آيو.
خودڪش جيڪٽ جي تياريءَ ۾ ٿوري دير ٿي تہ بمبار ٿڌو ساھہ کڻي چيو، ”جنت ۾ ستر حورون منھنجي انتظار ۾ آهن ۽ توهان مون کي دير ڪرائي رهيا آهيو!“
بمبار جي ڳالھہ ٻُڌي سندس ماسٽر مائينڊ چيو، ”ٿورو صبر ڪر ۽ جيڪٽ ۾ وڌيڪ بارود ڀرجڻ ڏي.“
بي سمجهہ بمبار بي صبريءَ سان وراڻيو، ”بارود گهڻو وجهو يا ٿورو، پر مون کي جلدي روانو ڪيو. مان حورن کي وڌيڪ انتظار ڪرائڻ نٿو چاهيان!“
ماسٽر مائينڊ مُرڪي، بمبار کي سمجهاڻي ڏني،”ڌماڪو ڪرڻ سان تون هڪدم ستر حورن وٽ جنت ۾ تہ پھچي ويندين، پر تنھنجي ڪيل ڌماڪي سان جيترا وڌيڪ ماڻھو مرندا، جنت ۾ اوترا ئي وڌيڪ تنھنجا درجا بلند ٿيندا.“
بمبار، خودڪش جيڪٽ ۾ وڌيڪ بارود ڀرجڻ جو بيچينيءَ سان انتظار ڪندو رهيو. جڏهن جيڪٽ تيار ٿيو تہ بمبار، عقيدت ۽ احسانمنديءَ سان ماسٽر مائينڊ جا هٿ چميا ۽ ٻاهر نڪري ويو.
خودڪش بمبار مسجد ۾ نمازين جي وچ ۾ وڃي بيٺو ۽ سجدي ۾ ويندي هن ڌماڪو ڪري ڇڏيو. ڌماڪو ٿيڻ شرط هن پنھنجو جسم سڙندي ۽ پَٽجندي محسوس ڪيو. کيس پڪ هئي تہ ڌماڪي کان پوءِ اها ٿوري دير جي تڪليف آهي، ڪجهہ دير اندر ئي هو جنت ۾ داخل ٿي ويندو، جتي ستر حورون سندس انتظار ڪري رهيون آهن. جڏهن گهڻي دير تائين سندس عذاب ختم نہ ٿيو تہ هن اکيون کولي ڏٺو. سندس جسم دوزخ جي باھہ ۾ سڙي رهيو هو ۽ دوزخ جون خوفناڪ بلائون سندس جسم تان گوشت پَٽي رهيون هيون!