ادل سومرو
اکيون آهن ٿر ٿيون، اُداسي ساڳي،
ڌرتيءَ جا راڳي! وئين وڃڙي اوچتو!
شخصيتون ۽ خاڪا
صادق فقير توکان ٿيندي ڌار
ڪتاب ”صادق فقير توکان ٿيندي ڌار“ اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو. هن ڪتاب جو مرتب ليکڪ ۽ محقق اسحاق سميجو صاحب آهي. سنڌ جي ٻاٻيهي، آواز جي دنيا جي نرالي نانءُ صادق فقير بابت بهار جي ڀَريءَ مُند ۾، هڪ ڀلاري ديس تان هن جي حادثاتي موت جي نڀاڳي خبر آئي هئي، ۽ هزارين حسرت جي موتين ۽ گلابن آپگهات ڪري ڇڏيو هو. هن ڪتاب ۾ اسحاق سميجي صادق فقير بابت لکيل مضمونن، تاثرن، تعزيتي نوٽ بوڪ، سندس زندگي بابت خاڪن، سندس وڇوڙي تي شاعرن جي منظوم ڀيٽا کي ڪتابي شڪل ۾ سهيڙي پيش ڪيو آهي.
- 4.5/5.0
- 4683
- 904
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- اسحاق سميجو
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- حق واسطا ۽ اسٽاڪسٽ
- ارپنا
- سنڌ سلامت پاران
- روهِيڙي جي رُت ۾ يارَ جي جدائي
- زندگي نامو
- صادق حيدريءَ کان صادق فقير تائين : فقير منور ساگر
- TRUE BEGGAR : علي دوست عاجز
- اياز جي نشيلن نظمن جهڙي سنڌ جي ڀلوڙ ڪلاڪار : صادق فقير سان رَس رهاڻ ڪچهري ڪندڙ: چمن آر ٿري
- سنڌ جي سُريلي ۽ ڀلوڙ راڳي صادق فقير سان مُکا ميلو : جاکوڙ سٿ پاران ورتل انٽرويو
- A Literary Musician’s tragic exodus from Sindh By: Rafique Wassan
- مضمون / تاثر
- تنهنجي لاءِ ليئا، رهندا منهنجا روح ۾! : عبدالواحد آريسر
- صادق – ساريءَ سنڌ جو! : نصير مرزا
- آف دي ريڪارڊ : اياز گل
- مونکي کائيندو وطن! ؛ نثار کوکر
- سنڌ جو عاشقِ صادق صادق فقير ؛ مظهر لغاري
- سنڌ جي ٻيجل جي موڪلاڻي ؛ مختيار ملڪ
- جهڙو ڀلو ڀان، تهڙا ڏانَ ڏياچ جا! ؛ علي دوست عاجز
- موسيقيءَ جو تقدس صادق فقير ؛ ايوب کوسو
- صادق فقير هڪ دور جي پڄاڻي؛ علي آڪاش
- سُر مدفون نه ٿيندا آهن ؛ مير حسن آريسر
- ڏونگر مون سان رو، پنهونءَ جا پار ڪڍي! ؛ خليل ڪنڀار
- صادق فقير ڇا ويو، ٿر کان آواز ۽ درد کان زبان رسي وئي! ؛ دودو چانڊيو
- توکان ٿيندي ڌار! ؛ ماڪن شاهه رضوي
- صادق فقير ؛ جاويد قاضي
- لڙڪ لڙي پيا لار ڪري! ؛ عاجز جمالي
- صادق فقير جي لاڏاڻي تي لڙڪ لڙي پيا لار ڪري... رکيل مورائي
- مٺي ۾ مذهبي رواداريءَ جو قائم ٿيل تازو مثال ؛ پنهل ساريو
- ٿر جي ماٿي جو جهُومر ٽٽي پيو! ؛ علي اڪبر راهمون
- ٿر جو ٻاٻيهو صادق فقير ؛ ممتاز نهڙيو
- صادق! ؛ ضراب حيدر
- صحرا جو مسافر صحرا ۾ سمهي پيو! ؛ نواز شاهه ڀاڏائي
- رُئان رهن نه سُپرين! ؛ منصور سيتائي
- صادق جو وڇوڙو؛ حاجِي محمد دل
- رتن جي هوٽل جون کٽون خالي ٿي ويون! ؛ ڀارومل امراڻي سوٽهڙ
- شاعر شيخ اياز ۽ راڳي صادق فقير
- مَنَ کي اُداس ڪندڙ گهڙيون ؛ خالد ٻانڀڻ
- سنڌي سنگيت جي چاندني اماس ۾ تبديل ٿي وئي! ؛ مجيب ناريجو
- چاندني رات ۾ مور جو آواز گم ٿي ويو! ؛ الطاف ملڪاڻي
- هوليءَ جي رنگن ۾ هڪ ڪلاڪار جو آخري سفر ؛ اشفاق لغاري
- صحراءِ ٿر جي درد جو آلاپ: صادق فقير ؛ دولت رام کتري
- جوڳِيڙو ٿَي تِنا جوئِيس .... تولارام سوٽهڙ
- ...۽ جڏهن راڳ کي روڳ لڳي ويو! ؛ مقبول حفي بخاري
- صادق يار رُئاري وئين! ؛ اورنگزيب ڀٽي
- ساري ٿي تن کي، اڀري باک بسنت جي ؛ اياز لطيف دايو
- راڳ جي راڻي صادق جي سنڌ کان موڪلاڻي ؛ ساجد چانڊيو
- صادق ’فقيرن‘ جي سڃاڻپ هو! فقير سليم
- جنت سنديَن جُوءِ، فائق هليا فردوس ڏي! ؛ سُهيل صديقي
- ڪلا جو ڪنول ؛ نظام سمون
- جڏهن اُڦٽ مَران ته پوءِ ٻه چار لڙڪ هارجو... اياز بجير
- کن ترسين ها، تون ۽ مان ٻئي هڪڙو سهڻو ڳوٺ اڏيون ها! مراد فقير
- صادق فقير جو آخري سفر ؛ الهه بچايو جمالي
- محبتن جي منظوم ڀيٽا
- صادق منهنجا يار! : اياز گل
- او راڳي! (گيت) : ماڻڪ ملاح
- تُنهنجي مٽيءَ منجهه ملان! : خليل ڪُنڀار
- مونکي کائيندو وطن! : خليل ڪنڀار
- هوُ جو ٿر جو ٻاٻيهو هو! : روبينه ابڙو
- بيت
- ادل سومرو
- گلشن لغاري
- اسحاق سميجو
- انور منصور مڱريو
- ناشاد سمون
- درد هوش محمد
- شوڪت چاچڙ
- ڪيلاش هميراڻي
- ڳوڙها روڪيندي به ... علي دوست عاجز
- صادق سندو وڇوڙو : مشتاق ڦل
- وائي : بخشل باغي
- ڏُک ۾ آ ريت جو ذرو ذرو! : قاضي منير قاضي
- بس هي منهنجي قسمت آهي! : فيض محمد فراقي
- يار ايئن وڃبو نه آ : سائل پيرزادو
- مڪي جي پاڪ مٽيءَ تي!
- کلندي کلندي روئي پياسين! : ارباب احسان
- صادق فقير جي نانءُ : ديال صحرائي
- صادق فقير کي ڀيٽا : شوڪت تبسم ڪنڀر
- سريلي راڳي صادق فقير جي ياد ۾ : ڊاڪٽر بچل ميمڻ
- چوسٽا
- تعزيتي نوٽ بُڪ
- جوڳي جَيڪس ويا جبروت!
- صادق فقير کي ٻن لڙڪن جي ڀيٽا
- هُو شخص هڪڙو شهر هو
- گھوڙن ۽ گھوٽن جيئڻ ٿورا ڏينهڙا...
- اڙي موت ميار ايڏو ساڙ سڳنڌ سان !
- سڀ ڪجهه هوندي ڪجهه رهيو ئي ناهي!
- هي ويل نه هئي وڇڙڻ جي صادق...!
- صادق جون ڳالهيون،
- وڏو فنڪار، وڏو ماڻهو
- سامي سُک نه سُتا ڪڏهين!!
- صادق کي سمجھاءِ
- ملير جي مٽي
- صادق تنهنجا ساز!
- صادق فقير، ڪيترن لاءِ ئي ”وجه دوستي“ هو!
- خالد ڪنڀار مٺي
اکيون آهن ٿر ٿيون، اُداسي ساڳي،
ڌرتيءَ جا راڳي! وئين وڃڙي اوچتو!