صادق جون ڳالهيون،
صادق فقير جو وڃڻ ڄڻ يقين نه اچڻ جھڙو وڇوڙو. منهنجي زندگيءَ جي انهن ڪجهه واقعن مان آهي، جن مونکي جھنجھوڙي وڌو. آئون سمجھان ٿو ته مون تي بابا (شمشير الحيدري) جي وڇوڙي کان به وڌيڪ صادق جي اهڙيءَ طرح اوچتو وڃڻ واري سانحي وڏو اثر وڌو آهي.
ساڻس منهنجي آخري ملاقات اسلام آباد ۾ ٿي هئي، جتي هو ايڪتا ڏينهن جي سلسلي ۾ آيل هو. ٻئي ڏينهن اسان ٻنهي دامن ڪوهه جي مٿاهين چوٽيءَ تي ڪچهري پئي ڪئي. ڳالهين ئي ڳالهين ۾ چيائين ته بابا جي شاعريءَ جي هڪڙي سي ڊي ٿا ٺاهيون، تون مون کي رڳو شاعري موڪلي ڏي باقي ڪم منهنجو! اهو پور پچائيندي اسين واپس آياسين ۽ سنڌ هائوس مان موڪلائيندي، وري تاڪيد ڪيائين ۽ تڪڙ ڪرڻ جي تلقين ڪيائين- پر اهو ته مون سوچيو ئي ڪونه ته همراهه ايڏي تڪڙ ڪري هليو ويندو!
منهنجي سُستيءَ ڪري صادق اهو ڪم نه ڪري سگھيو. هو بابا سان ۽ اسان جي گھراڻي سان بيحد پيار ڪرڻ وارو هو. مون کيس هميشه کلندي ۽ مسڪرائيندي ڏٺو هو. سندس زندگيءَ ڏانهن هاڪاري سوچ ئي هئي جنهن ڪري سندس دل سان چاهيندڙ هن دنيا جي گولي جي ڪنڊ ڪڙڇ ۾ موجود آهن ۽ اُهي به دِلي طور اداس آهن! ۽ سدائين صادق کي ياد ڪري اداس ٿيندا رهندا. صادق فقير جون ڳالهيون، سندس مسڪراهٽ ۽ سُرن ۾ پوئيل سندس آواز هميشه لاءِ امر ٿي ويا آهن. اهڙا ماڻهو پنهنجو ڪم ڪري، ڪڏهن به مرندا ڪين آهن.
صادق توکي وسارڻ ڏکيو آهي، بلڪه نا ممڪن آهي.
سليم حيدري
بدين