اسان ڄڻ ته سڀ سوڳوارن ۾ آهيون
ستاويهه ڊسمبر جي هڪ سرد شام،
هلائي ڪنهن گولي هئي سرعام،
ڪيو، ڪنهن اشارو پٺي ڪنهن ٺپي،
جو بِيبي شهادت جو پيتو هو جام،
صفا پنڊ پهڻ ٿي وئي ڪائنات،
اهو ڪنهن جي غم جو هيو احترام،
سڄي سنڌ، قيامت جو منظر بڻي،
حقيقت هئي يا هيو خيال و خام،
گهرن ۾ چلهيون ڪنهن نه ٻاريون هيون،
هيو روڄ راڙو به هر گس ۽ گام،
بلاول سان غم جي غبارن ۾ آهيون،
۽ آصف سان گڏ اوڇنگارن ۾ آهيون،
اکيون آليون بيقرارن ۾ آهيون
اسان ڄڻ ته سڀ سوڳوارن ۾ آهيون.
ها، هن قتل تي ٿيو آ هر جيءُ جڏو،
اکين ۽ دلين ۾ وڇايل تڏو،
هو تاريخ جي چيخ بڻجي وئي،
سَٺو سنڌ صدمو سَهڻ کان وڏو،
ڪبو ڪين تن کي اهو خون معاف،
ٿئي خوش نه هي قاتلن جو لَڏو،
هو آمر کٽي ڪونه سگهندو ڪڏهن،
پنهنجو ديس ناهي جوا جو اَڏو،
ڪروڙن لکن ۽ هزارن ۾ آهيون.
ڏٺم چنڊ روئندو رهيو رات ڀر،
ستارا به ها ننڊ کان دربدر،
سڀن منظرن جي مٿان ڌنڌ هئي،
گلن کان به ڄڻ مرڪ وسري وئي،
ڪنوارين جون پوتيون لٿيون ٿيون وڃن،
پڳن ۾ وڪڙ ڀي ڍرا ٿا پون،
وري مارئي بند زنجير ۾،
لڳو ڄڻ ته سهڻي ٻڏي سير ۾،
لڳو ائين مومل وڃايو مجاز،
ڀٽائي رُنو ۽ رُنو شيخ اياز،
اسان هاڻي ڪيڏين ميارن ۾ آهيون،
هي قربان سرڙا قطارن ۾ آهيون،
وري تند تپندي تنوارن ۾ آهيون،
اسان سڀ ته ڄڻ سوڳوارن ۾ آهيون.
8