سائين جيئيم سيد جي نالي
- وسيم سومرو
تُنهنجي چهري جون جرڪندڙ مُرڪون،
چمڪندڙ چنڊ جا ليئا آهن،
تُنهنجون شاداب، سنڌ لئـ سوچون،
رات ۾ ٽمڪندڙ ڏيئا آهن.
خوابَ سنڌو نديءَ جيان تُنهنجا،
جن ۾ لهرن جي لوچ جاڳي ٿي،
جن ۾ جا آسَ تو سمهوئي آ،
وقت جي وهڪرن کي جهاڳي ٿي.
سن ۾ تو جنم وتو بيشڪ،
تنهنجو سوڳنڌ اروڙ سان آهي،
پيار تنهنجو زمين تي پکڙيلَ
پوک جي اوڙ اوڙ سان آهي.
تون ٻگھن سان نـ ٻيلهـ ٿئين ڪڏهين،
تنهنجي ٻولي آ هنج جي ٻولي،
هي ستارا نـ جهلملائن ڇو؟
تو جهلي آ زمين جي جهولي.
ڪونـ آهين ڊنو انڌيرن کان،
سونهن جهڙو سُهاءُ آهين تون،
گرجندي برسندين هوائن سان،
ڪنهن ڪڪر جو اُهاءُ آهين تون.
تُنهنجي تصوير کان بـ ڇِرڪن ٿا،
قيد ۾ جن سدا رکيو توکي،
تون هوائن جي ٿي وئين وائي،
شاهـ جي پيار جيئن ٻکيو توکي.
تُنهنجي دل جي دعا سڀن جي لئـ،
شال مورن جيان نچي ڌرتي،
سرءَ جي شل سڙي وڃي موسم،
شال ڦولارجي رچي ڌرتي.
ڪو رني ڪوٽ ٿو سڏي توکي،
ڪا مياڻي پڇي پئي تنهنجو!
ڪنهن بلاول جو روپ ٿي ارڏو،
ڪا ڪهاڻي پُڇي پئي تنهنجو!
هُو ڪراچي، هُو سمنڊ تي ٻيڙا،
مورڙي جي مزار تي ميڙا،
نيٺ آزاد سرحدون ٿينديون،
ورسندا سنڌ جا سڀئي ڇيڙا.
پنهنجي ڪردار ۾ سدا اوچو،
کير ٿر جي جبل جيان آهين!
ڪهڪشان جي ٽڙيل ولين وانگر،
تون تـ مون ۾ ازل جيان آهين.