دوکو
دنيا ساري دوکو آهي
دوکي ۾ هن رنگ سڀئي
جي تون سوچين دوکو آهين
مان پڻ سچ ۾ دوکو آهيان
ڇو جو مون سان مان به آهي
مان ۾ به ڏاڍي لذت آهي
پر تنهن لذت ۾ لذت ناهي
مون کي منهنجي سرت تي ماري
ڇو جو هوءَ پاڻ مئل آ
مون کان پاڻ کي اعليٰ سمجهي ٿي
پر جي هو سمجهه ڪا ڌاري
پاڻ کي هوءَ ائين نه ماري
دنيا جا نه هو ماڻهو کاري
ايڏو تن کي هوءَ نه ڳاري
جي هو جاهل گڏجي هڪ ٿي
ڪنهن بيواهه پٽڪي وانگر
دنيا کي گهٽ وڌ ڳالهائين
پنهنجي ذات جي خاطر
نه هو خواهش جاڳائين
پنهنجي دنيا ڪونه سنوارين
انهن جي جا دنيا آهي
تنهن دنيا ۾، جي دنيا جي
هر هر جو هي خواهش جاڳي
ڇا پوءِ سا پوري به ٿيندي
جي خواهش هي پوري ٿيندي
پوءِ ته دنيا ساڳي رهندي
ساڳي رهندي ڪونه هي ڊهندي
پر هو منهنجي دنيا جا ويري
منهنجي دنيا ٿا ڊاهڻ چاهين
پنهنجي دنيا ٿا ٺاهڻ چاهين
جنهن جا پاڻ رکوالا هوندا
هن دنيا کي ڪوڙي چئي
پنهنجي ڪوڙ کي پرچائيندا
ها جي دنيا ڪوڙي آهي
پوءِ هتي ائين ڇو آهي
دنيا سان جو پيار ڪري ٿو
سو ايڏو ڇو سوکو آهي
جيڪي دوکو، دوکو ڪن ٿا
دوکي ۾ سي پاڻ رهن ٿا
مان ته پنهنجي دنيا جو آهيان
پاڻ کي ان جي لئه ٿو ٺاهيان
تنهن جي هر انسان کي چاهيان
دنيا دوکو ناهي پيارا
جي تون سوچين هٿرادو ڏاها
دنيا توکي دوکو نه لڳندي
دوکو تنهنجو دوکو لڳندو.