ماستر قادر بخش ”بشير“

ماستر قادر بخش ”بشير“ ولد حاجي دوست محمد سومرو، تعلقي ٺل (جيڪب آباد) جي ڳوٺ ميرپور ۾ 13 شوال 1314ھ مطابق 24 آگسٽ 1896ع تي ڄائو هو. ننڍپڻ ۾ ئي سندس والد وفات ڪري ويو هو؛ جنھن ڪري والدہ جي سرپرستيءَ هيٺ قرآن پاڪ ناظران پڙهيو، مامن جي محبت کيس اسڪول تائين آندو، جتان ورنيڪيولر فائينل امتحان پاس ڪري، ٽريننگ ڪاليج حيدرآباد ۾ پھتو. ڪاليج جي علمي ماحول مان شعر چوڻ جو شوق جاڳيس. پوءِ تہ شمس العلماءُ مرزا قليچ بيگ جي ڳوٺ ٽنڊي ٺوڙهي اچڻ وڃڻ لڳو ۽ کانئس شعر جي سکيا حاصل ڪيائين. مرزا صاحب جي طبيعت ۽ شاعرانہ صلاحيتن مان خاصو استفادو حاصل ڪري، 1920ع ۾ واپس ٺل وريو؛ ۽ جيڪب آباد جي ڪنڊ ڪڙڇ ۾ ملازمت ڪيائين – 1949ع کان 1952ع تائين اسڪول جو گشتي آفيسر A.D.I.S  بہ ٿي رهيو. پر پوءِ صحت سالم نہ سمجهي، ٻيھر ماستريءَ کي ترجيح ڏنائين.
”بشير“ صاحب نھايت ماٺيڻو، سادہ دل، کل مک ۽ سچو انسان هو. وٽس ڪيترائي پڙهيل پري پري کان پھچي، علم جي اُڃ اُجهائيندا هئا. سندس اوطاق اديبن ۽ شاعرن سان ٽٻيل هوندي هئي. محفلين جو مور ۽ وڏو مھمان نواز هو. عبدالڪريم ”گدائي“ سندس گهاٽو دوست هو. پڇاڙيءَ ۾ سلھہ سندس ساه کي سوگهو ڪيو؛ جنھن ڪري لاعلاج ٿي، 9 جمادي الاول 1374ھ مطابق 14 مارچ 1954ع تي لاڏاڻو ڪيائين.
سندس ڪلام جهجهي انداز ۾ آهي؛ جنھن ۾ رنگيني، دلڪشي ۽ اثر انگيزي زيادہ نظر اچي ٿي. پاڻ غزل ۽ نظم تمام سٺا چيا اٿس. خاص ڪري سندس طويل نظم اعليٰ پايي جا آهن. اهڙيءَ طرح غزل بہ عشقيہ انداز ۾ چيا اٿس. مزاحيہ ڪلام، وطني حب جا ترانا ۽ هن بي بقا دنيا لاءِ مرثيا پڻ مختلف عنوان سان رقمطراز ڪيائين. لاڙڪاڻي مان نڪرندڙ ماهوار ”اديب سنڌ“ ۾ سندس ڪلام ڪثرت سان ڇپيو هو.
”بشير“ مرحوم وٽ ڪافي ڪتاب موجود هئا. خاص ڪري ”الوحيد“ اَخبار جا تہ مڪمل پرچا وٽس موجود هئا. مشاعرن توڙي ادبي محفلين ۾ ڪڏي ويندو هو. سندس مڪمل ڪلام، ڊاڪٽر ميمڻ عبدالمجيد سنڌي صاحب مرتب ڪري، سنڌي ادبي بورڊ  حوالي ڪيو جيڪو  ”ڪلام بشير“ جي نالي سان  1994ع ۾ ڇپيو.