ڪڏهن واءَ پاڻيءَ، ڪڏهن مينهن ٻوڙيو
اسان محب هر دؤر ۾ آهي لوڙيو.
افغان، ارغون، ترخان، تُرڪَن،
بڻيا غيبي غاصب جن پوءِ جيءُ جهوريو.
سڪندر جو لشڪر ته آريا به آيا
۽ نادر شاهي نڀاڳن نهوڙيو.
ٿين پاڻي پورو ته ڇوڙي ڇڏيائون،
نه هو پيٽ سنڌوءَ جو واريءَ ولوڙيو.
گهرون حق ٿا جي چون سامراجي،
اهي ديس دشمن سندن ڪنڌ مروڙيو.
ڪڍي گئس کائن ٿا پيٽرول پنهنجو
بچي شال ڪوئلو، “صدا” چئي ٿريڙيو.
*