نالي الله جي مٺا منهن ڏيکاريو،
تتل دل جي ڌرتي ، تنهن کي ته ٺاريو.
اوهان وڌو محب ماري جي وڇوڙي،
مِلي ڪيو ڪچهري ڪَتيءَ کي اُڀاريو.
جڏهن ٿِي جدائي ڪارو ويس پاتم،
آ ماتم ۾ مَنڙو، لڳي سيني ٺاريو.
ٻڏي پئي هي ٻيڙي نزع جو آ عالم،
اوهان جي آ مرضي ٻوڙيو يا تاريو.
آهي ساهه سوگهو “صدا” جو اوهان وٽ
آهيو يار مالڪ جياريو يا ماريو.
*