مقدس گانئيون
شلومل جي گهٽيءَ هجي توڙي رگهومل جي! شهر جو مين روڊ، قائد اعظم روڊ، ريالي مل وارو علائقو، هر هنڌ ڳئن جي لوڌ نظر اچي ٿي. هندو ماڻهو بچيل سچيل کاڌو توڙي ميوات ۽ ڀاڄيون به ڳئن کي کارائن ٿا. هنن وٽ ڪا جهل پل ڪانهي، گهڻو کائڻ ڪري اڪثر گانيون ڇيڻي ڦوسي بدران ڀوڪين ٿيون ۽ الٽي ڪن ٿيون. انڪري شهر جا چوڪ، روڊ رستا جيڪي اڳم ئي صفائي نه هجڻ ڪري گندگي سان ڀريل آهن، ويتر خراب ٿيو پون ٿا.
شام جو مين روڊ تي رش گهٽ ٿئي ٿي، اوڏي مهل نوجوان نينگر اسڪوٽر ۽ بائيڪ تي چڙهي، ڏاڍي تيزي سان روڊ تي هلندي پنهنجا ڪرتب ڏيکائين ٿا.
روز جيان اڄ به اڌڙوٽ عمر جا مرد ۽ عورتون سودي سلف خريدڻ ۽ ٻين ڪمن ڪارن لاءِ مين روڊ ڪراس ڪري رهيا هئا. اچانڪ گوڏن جي سور ۾ ورتل هڪ پوڙهي عورت روڊ ڪراس ڪندي نظر آئي. روڊ جي هڪ پاسي کوڙ گانيون بيٺل هيون ٻي پاسي موٽر سائيڪل سوارن جو شور شرابو هو- وڏي آواز تي ڳئن کي ٽاهه اچي ويو. پندرهن ويهه گانين هڪ ٻئي جي ڪڍ وٺي ڊوڙيو، پوڙهي عورت اڃا روڊ جي وچ تي مس پهتي هئي، ڳانئين کي پاڻ ڏانهن ڊوڙندو ڏسي، هن جون وايون بتال ٿي ويون، صرف هن جون رڙيون ۽ واڪا ٻڌڻ ۾ پئي آيا.
“بچايو ......... مونکي بچايو.....اَبا مونکي بچايو.”
پر ڪير سندس رڙيون ٻڌڻ لاءِ تيار ڪو نه هو، گانيون کيس لتاڙينديون رهيون. اسڪوٽرن جي شور ۽ گاڏن جي لتاڙ هن جون رڙيون شانت ڪري ڇڏيون.