نه وسرندڙ واقعو
مان اها اپسرا ڪڏهن ڪون وساري سگهندس، جيڪا مون کي هوٽل ائسپن واري روڊ تي رات جو ملي، جڏهن مان روڊ پار ڪرڻ لاءِ ٽه واٽي تي انتظار ۾ بيٺو هيس. شايد تمام تڪڙِي هئي.اسٽريٽ لائيٽ جي کنڀي جي روشنيءَ ۾ ڏٺم ته گول ۽ صاف چهرو، ڪلهن تي ڪريل گهاٽا ڪارا وار، قداور ۽ بت ۾ ڀريل، لهجي مان ڪا عرب شهزادي، عمر ۾ پڪي. منهن جي ويجهو اچي پڇيائين ته استنبول گهمڻ آيو آهين؟ مون چيو ها. پوءِ مرڪندي چيائين ڪنهن جي انتظار ۾ آهين؟ مون کلندي چيو روڊ خالي ٿيڻ جي. کلي چيائين اڪيلو ٿو لڳين؟ مون وراڻيو، ظاهر آهي. پوءِ هل؛ منهن جي گهر ؟ رات جو دير تائين گهمنداسين، ڦرنداسين، کائينداسين، پيئنداسين ۽ پوءِ گهر هلي آرام ڪبو، پر هڙ ۾ پئسو پائي ته اٿئي نه؟ هن شرطيه انداز ۾چيو. ٻڌاءِ قبول آهي؟ صبح جو ۱۰۰ ڊالرز مونکي به ڏيڻا پوندئي؟ هن بَغير رک رکاءَ جي سڀ ڪجهه چئي ڏنو. ڇا فيصلو ڪيئي جلدي ٻڌاءِ. مون کي دير ٿي ٿئي. هن ساڄي هٿ سان وارن جي لڙڪيل چڳ کي ڪنن مٿان موڙيندي مسڪرايو، ڄڻ ته اهي گهاٽا وار سندس اختياري جي علامت هجن. مان حواس وڃايل پرديسي، هڪو ٻڪو ٿي ويس. تون مونسان هلين ڇونه ٿو، ڊڄين ٿو؟ هن ورجايو. مان دراصل هوٽل ايسپن ۾ رهيل آهيان جتي مون سان وڏو قافلو ساڻ آهي. اهو سڀ ڪجهه ايترو ته جلدي ٿي ويو، جو مان ڪوبه فيصلو نه ڪري سگهيس. وقت جو سي ڊي پليئر فاسٽ فارورڊ تي اچي ويو. منهنجي ذهن جيان ٽريفڪ به جام ٿي وئي. جڏهن ڀرسان واجهايم ته هوءِ ٽريفڪ جام جو فائدو وٺندي ڪارين جي وٿين مان نڪري چڪي هئي. مان ڪنهن غير متوقع ڳالهه کان حيران پريشان ڄڻ ڪو بت بڻجي رهجي ويس. اهو به فيصلو نه ڪري سگهيس ته کيس رڙ ڪري روڪيان، تڪڙوتڪڙو سندس تعاقب ۾ لڳي پوان؛ اتي ئي هوندي؛ ايترو پري ته نه وئي هوندي، وقت ئي گهڻو گذريو آهي........
واپسيءَ تي مان رهي نه سگهيم ۽ دوستن سان ان وارتا جو حال اوريو. جنهن تان مون تي ڇتي تنقيد، ڦٽڪار ۽ ملامت جو هڪ نه ختم ٿيندڙ سلسلو شروع ٿي ويو. مان ته اچي اڙيس! ڳالهه ڪڍي. منهنجي ڪردار تي، ڪمزور، بيوقوف، نادان نامرد ۽ ڪنجوس هجڻ جاطعنا شروع ٿي ويا. هڪ گهڻ گهري دوست ڪلهي تي هٿ رکي دلداري ڏني ته دلشڪستو نه ٿي، اڃان ته هتي ئي آهيون، سڀاڻي نوان ڪپڙا پائي ساڳي وقت ۽ ساڳي جاءِ تي وري وڃي قسمت آزماءِ، متان ڦٻي وڃين؟ پاسي اوسي جي هوندي. وري زوردار ٽهڪن تي منهنجو رت ٽهڪڻ لڳو. ٻئي دوست پهرين جي ڳالهه کي اڳتي وڌائيندي چيو: امتياز سان گڏ مدد ۾ ڪو ٻيو به هلڻ کپي، جيڪو روڊ جي ٽريفڪ کي روان دوان رکي ته جيئن شڪار کي روڊ پار ڪرڻ جو حوصلو ئي نه ٿئي. ويندي ويندي هڪ رهيل دوست به وهائي ڪڍي. ٽهه ٽهه ٽهه....... وري ٽهڪن جا ٽاڪوڙا شروع ٿي ويا.
اسان ڪمري ۾ ڪافي (Coffee)گهرائي هئي. هڪ دوست کنڊ جو cube ڪوپ ۾ وجهندي چيو ”جيسيتائين منهنجو خيال آهي ته اها ڇوڪري ڪو ڀٽڪيل روح هوندي“. امتياز کي گهمائي ڦرائي لارا لپا ڏئي ڪنهن ويران castle ۾ قيد ڪندي سندس رت چوسي پيالن ۾ وجهي ائين sip هڻندي جيئن اسان ڪافي ٿا پيون.اٿو خالي ڪيو ڪمرو مان وهاڻو الاريندي کين چيو. توهان سان ته ڪو دل جي ڳالهه ئي نه اوري.
وري موٽون ٿا تقسيم بازار ڏانهن، ته تقسيم بازار اسان جهڙي ماڻهن جي خريداري کان چڙهيل هئي. حيدرآباد جي ريشم گليءَ جيان ايتري ته طويل، جتي اڳتي وڌڻ کان اڳ سوچڻو پوندو ته ساڳو پنڌ ڪري موٽڻو به آهي. هتي گهڻي قدر عورتن جا مهانگا ليڌر جا پرس، جيڪيٽون ۽ سئنڊلن جا عاليشان دڪان هيا. سندن قيمتون ايتريون ته ڳريون هيون، جو ڪنهن به چمڙي جي ڪا شيءِ خريد ڪرڻ جي جرئت نه ڪئي. جو موٽ ۾ کيس پنهنجي چمڙي لهندي محسوس پئي ٿي. مون چند اهي شيون جيڪي Range ۾ لڳيون، سي ورتيون ۽ گهرواريءَ لاءِ ليڌر جو پرس و ٺي موٽ ڪيم ۽ بس ۾ اچي ويهي رهيم. موسم جو رنگ ڏسي سڀني جي طبعيت ترتگ ۾ اچي وئي. سڀني دير ڪئي هئي ۽ بس ۾ صرف سر رومي حيات، سندس گهرواري ۽ ڇوڪريون ويٺيون هيون. ڪافي دير ٿي چڪي هئي. بس جي لائوڊ ۾ اعلان ڪيو ويو ته ويهه منٽن تائين جيڪڏهن رهيل دوست نه موٽيا، ته بس رواني ٿيندي. ڇو ته واپسيءَ جو ڏنل ٽائيم گذري چڪو آهي. جن وٽ دوستن جا موبائل نمبرآهن. اهي کين جلدي واپس اچڻ لاءِ اطلاع ڏين. ڊرائيور پرسڪون ڊرائيونگ سيٽ تي ويٺو رهيو. اسان جي ملڪ جي ڊرائيورن وانگر دير تي ڇتڪتيائي ۽ تبرو ڪونه ٿي ڪيائين. بس ۾ ويٺل دوستن گڏجي صلاح ڪئي ته هڪ ٻه دوست هتي ئي رڪجي وڃن، ته جيئن latecomers کي بس جي نڪري وڃڻ ۽ جلدي ٽيڪسي پڪڙي سڌو هوٽل پهچڻ جو اطلاع پڄائي سگهن. ان ٻڏتر ۾ هياسين ته دوستن آهستي آهستي پهچڻ شروع ڪيو.حيران ڪندڙ اها ڳالهه هئي ته سندن هٿ خالي هئا ۽ دير باوجود ڪا خريداري ڪون ڪئي هئائون. شاپنگ ڇڏي ڇاڻي بازي جي ڪڍ پوندا، ته نه وقت جو احساس رهندو ۽ نه ٻين جي تڪليف جو. هڪ بخيل پٺاڻ دوست جملو ڪسيو. انهن غافل عاشقن تي بس ۾ اَ ڳ کان موجود ويٺلن انهن جي چلولائي ۽ لاغرضيءَ تي زبردست هوڪرا ۽ ملامت ڪئي. هڪ سيسراٽ سان بس جو در بند ٿيو ۽ ڊرائيور بس پوئتي ڪئي. بس پوئتي ٿي هڪ لامارو ڏيندي هلڻ لڳي. مون بس ۾ سيٽ مٿان تاڪ تي رکيل ٿيلهيون سنڀالي هيٺ رکڻ شروع ڪيون ته لهڻ وقت وسري نه وڃن. ڇو ته ا ڳ به هڪ دفعو ڪتاب وسري ويا هئا. بک به ڏاڍي لڳي هئي ۽ السر جي تڪليف ڪري تيزابيت به وڌيل هئي. اوچتو هڪ کٽي اوڳرائيءَ نڙيءَ کي زهر آلود ڪري ڇڏيو.کيسي ۾Risek گوري جاچڻ جي ڪوشش ڪيم، پر اها به کڻڻ وسري وئي هئي. منجهند جو به مصالحي جي بازار اسپائيس بازار Spice Bazaar مان صرف شورمو وٺي کاڌو هيو ۽ مٺائيءَ جي دڪان تان، چکڻ لاءِ رکيل مٺائيءَ جا مفت ٽڪرا کاڌا هئا، پر اهي به هضم ٿي نه سگهيا. هاڻي ته ائين پئي محسوس ٿيو ڄڻ پيٽ ۾ اسپائيس بازار کلندي هجي ۽ مصالحا چمڙي ۾ چڀجڻ لڳا. شڪر آهي ايمينونو جيSea side تي مڇي ڪون کاڌي هئي، نه ته اهي به ڪنڊا ڪڍڻا پون ها. منرل واٽر جي ننڍي بوتل چپن تي رکي ته پاڻي به گرم ٿي چڪو هو. سفر جو ٿڪ ته پنهنجي جڳهه تي پر گئس جو علاج گاڏيءَ ۾ ڪيئن ڪجي.
بس هوٽل Aspen جي گيٽ تي پهتي در تي رکيل ٻن پتل جي شينهن کان پاند بچائيندا خريد ٿيل سامان جون ٿيلهيون سنڀالي کنيوسي. رسيپشن تان چاٻي و ٺي ڪمري ۾ اچي ويم. فرج مان Coke جو ٽن ڪڍي هڪ ئي ساهي ۾ پي ويم تڪليف ۾ ڪجهه جهڪائي ٿي. وري فرج مان هڪ انب جو جوس ڪڍي ڍڪ ڀري، ڪمري جا ٻه چار چڪرڏنم. ڪرسيءَ تي ڪافي دير تائين ٽي وي ڏسندو رهيس. پوءِ ايترن ڏينهن ۾ ورتل سمورو سامان بيڊ تي هڪ هنڌ ڪٺو ڪيو، بئگ کي بلڪل خالي ڪري ۽ ننڍين ٿيلهين مان شيون ڪڍي، واپس بئگ ۾ ترتيب سان رکڻ شروع ڪيم ته جيئن وڌ کان وڌ سامان ماپائي سگهان، استعمال ٿيل ڪپڙا ۽ ورتل سامان الڳ الڳ ڪري رکيو. ڊريسنگ ٽيبل جا خانا کولي سڪا، سگريٽ، وزيٽنگ ڪارڊ، پين، بسڪيٽ ،پراڻيون اخبارون ۽ رسالا ڪڍي، خانا صاف ڪيم. فرج مان دوائون، چاڪليٽ ۽ واش روم مان شيو جو سامان، پيسٽ برش ڪڍ ي بند ڪيم. صبح جو يارهين وڳي هوٽل ڇڏڻو هجي، پر لڱن ۾ ساهه ئي ڪونه بچيو جو وڌيڪ Packing ڪري سگهان. ڪپڙا مٽائي موبائل جو الارم سيٽ ڪري سمهي پوان ٿو.