3.15 هاءِ پوائنٽ شهر ۾
شوروم مان نڪري اسان اُن شهر کي گهمڻ لڳاسين، جتي هڪ پاڪستاني کي ان داتا سمجهيو وڃي ٿو ۽ پوءِ ڪجهه سهڻن رستن تان لنگهندا اسين سندس گهر پهچي وياسين . وڻن، ولين ۽ گلن ۾ گهيريل ننڍڙو خوبصورت گهر، مون ٿوري دير آرام جي اجازت گهري ۽ ذڪي صاحب واپس آفيس هليو ويو. ڪيترن ئي ڏينهن جي اڻ پوري ننڍ ۽ مڪمل ٿڪاوٽ، ڪلاڪ کن آرام ڪرڻ کانپوءِ دور ٿي ويئي. ذڪي صاحب جي واپسي ۾ ٿوري دير هئي، تنهنڪري مون جوگرز وڌا ۽ پنڌ (Walk) ڪرڻ جي لاءِ نڪري پيس. هاءِ پوائنٽ هڪ ننڍي پر صاف سٿري ۽ ويڪرن رستن واري آبادي هئي. شام لڙڻ سان ئي ڇانورا ۽ پکين جي چهه چهه جو آواز اچڻ لڳو. گهر جو رستو ياد ڪري آئون گهڻو اڳتي نڪري ويس. اهو سڄو وقت اهو ئي سوچيندو رهيس ته آمريڪا ايندڙ هر پاڪستاني ذڪي صاحب جهڙي عزت ڇو نه ڪمائي؟ ڇا اصل عزت ۽ عظمت ڪردار ۾ نه آهي! واپس پهتس ته وڌيڪ تازو ۽ فريش ٿي چڪو هوس. ذڪي صاحب به پهچي ويو، بي حد لذيذ کاڌو اسان جي اوسيئڙي ۾ هو. ماني کانپوءِ ڳالهيون ۽ اخوت جي ڪهاڻي جو ايندڙ باب شروع ٿيڻ لڳو.