ويسر
او پياري زال صابل!
او معافي.... زال نه پر مڱيندي ، ناراض نه ٿجانءِ جو تون هاڻي شايد ڪنهن ٻئي جي زال هجين. تنهن ڪري توکي صرف منڱيندي ئي چئي سگهان ٿو. ڇا ڪريان ويسر ته اصل تپائي ڇڏيو آهي. پنهنجي ويسر جو احساس ته ننڍي لاڪئون ئي ٿي ويو هئم. جو شهرمان گهمي ڦري خالي ئي واپس موٽي ايندو هئس. ته موٽ ۾ مائٽ جا موچڙا ئي ملندا هئم. جڏهن اسڪول ۾ ويندو هئس. استاد ڪنهن ڪم جي ياد هئڻ بابت پڇندا هئا ته چوندو هئس:
“مون کي ياد آهي” ۽ جڏهن استاد اهو سبق پڇڻ تي ايندا هئا ته وسري ويندو هئم ۽ پوءِ ملنديون هئم استاد جون مارون.
جڏهن توسان اک اٽڪي ۽ دل ڦٿڪي، توسان ملاقاتون ڪندو هئس پر تنهنجونالو ذهن ۾ ٽڪندو ئي نه هو. ڪڏهن کاتل ته ڪڏهن ڦاپل پيو چوندو هئس. هڪ ڏينهن ٿاڌل چيومانءِ ته ڪاوڙجي پئي هُئين، تڏهن لاڳيتو ٻه ڏينهن نه کاڌم نه پيتم نه ئي گهر کان ٻاهر نڪتس، تڏهن ئي وڃي تنهنجو نالو ذهن جي ڪمپيوٽر ۾ فيڊ ٿيو هو. تو مون کي پهرين فرمائش گهڙي جي ڪئي هئي. جيڪا وسرندي وسرندي هفتي کانپوءِ تڏهن ياد آيم. جڏهن هڪ ڪنڀار جي دڪان اڳيان رکيل مٽڪن ۽ گهڙن مٿان چڙهي ويو هئس ۽ ڪنڀار ٺاهوڪي ڇنڊ پٽيندي چيو هو “اڙي ڇورا ! انڌو آهين ڇا؟”
ته مون تڪڙ ۾ چيو. “اڙي ياد اچي وئي گهڙي ...”
“گهڙي ڇا....؟”
“اڙي بابا! مون کي گهڙي ڏي، جيڪا تحفي ۾ ڏيڻي آهي .”
ڪنڀار به هڪ گُلن چِٽن واري گهڙي مون کي ڏني هئي. مون يڪا ويهه روپيه ڏيئي ڇڏيا هئا. جڏهن تو وٽ پهتو هوس تون خوش ٿيڻ جي بدران ماڳهين تارا ڪڍڻ لڳي هئين. مون پنهنجو پاڻ کي ڏٺو ۽ چيم:
“ڇو ائين پئي ڏسين، مون کي ڇا ٿيو آهي؟ اڄ ته خوش ٿي تنهنجي لاءِ پهرين پيار جو پهريون خوبصورت تحفو آندو اٿم.”
انهي تي تون ٽهڪن تي پئجي وئي هئين. ۽ کلندي کلندي چيو هيئي: “اڙي ولو ! گهڙي ٽائيم واري چئي هئم ۽ تون.....”
وري به تنهنجي کِل شروع ۽ آئون گهڙي ڪڇ ۾ کڻي پوئين پير ڀڳو هئس. ۽ پوءِ تون منهنجي ويسر کان واقف ٿي وئي هئين. تنهنڪري فرمائشون ڪرڻ ئي ڇڏي ڏنيون هيئي. ۽ جلدي ۾ پنهنجو مڱڻو به ٿي ويو هو. انهي جو هڪ سبب هو اڄ تائين نه ڪنهن مون کي قبوليو ٿي ۽ نه ئي تنهنجي لاءِ ڪو رشتو آيو ٿي. معنى پاڻ ٺهيا ئي هڪٻئي لاءِ هياسين. نيٺ خوشي جو ڏينهن به آيو، پنهنجو نڪاح پاڙي واري مولوي پڙهايو. سرگس گهمائي مون کي هڪ مسجد ۾ ڇڏيائون نماز پڙهڻ لاءِ. چيائون “نفل پڙهه” مون کي ته ياد ڪو نه هو. ڪڏهن مون نفل پڙهيا هجن پوءِ به مسجد ۾ پهتس ته هڪ گهوٽ هارن، موڙن سميت مسجد ۾ هو. نفل نماز پڙهي دير جام لڳي ٻاهر نڪري ماڻهن جي انبوهه سان گڏجي ويس انهي وقت مهنجو موڙ هيٺ هيو.
مون کي تنهنجي ڪمري تائين پهچايو ويو. جڏهن سڀ ويا هليا تڏهن وڃي موڙ لاٿم. تون ايتري خوبصورت ڪانه هئين جيتري لڳي رهي هيئن. جڏهن صبح جو سجاڳ ٿيس ته سيج تي تون نه هئين، تنهنجي جڳهه تي ٻي ڪنوار ويٺل هئي. مون هاءِ گهوڙا شروع ڪئي، احتجاج ڪيم ته گهوٽيتن چيو.
“رات جو اسانجو گهوٽ ڀُل ۾ تنهنجي ڄڃ سان گڏجي ويو، تون اسان جي ڄڃ ۾ شريڪ ٿي هتي پهتين . رات به انهي ڪنوار سان گذاري اٿئي، هاڻي اها ئي تنهنجي ڪنوار آهي. باقي ٻيهر نڪاح جو بندوبست ڪري ٿا وٺون، توکان آئون ڏاڍو شرمندو آهيان، توکانسواءِ سُک ئي ڪونهي پر سچ پڇين ته هتي به مزو لڳو پيو آهي. اڳي رڳو رُلندو وتندو هئس هاڻ منهنجي نئين زال مونکي دروازو به مٽڻ ڪا نه ٿي ڏي. سڄو ڏينهن گهر جو ڪم ڪرائي ٿي، رات جو سُڪون جي ننڊ اچي ٿي، اميد ٿو ڪريان ته تون مون کي معاف ڪري ڇڏيندين ۽ ربّ جي رضا تي راضي رهي زندگي گذاريندين.
فقط تنهنجو سابق مڙس
(اڙي مڙس نه پر منڱيندو)
ولو خان ويسرو
ٽپالي ٽئونرداس شهر ۾ ڪالهه ئي آيو هو. خط انهي ڪري کوليائين جو مٿان ڪا به ايڊريس نه لکيل هئي. پر خط پڙهڻ کانپوءِ ٿڌا ساهه ڀري وري لفافو بند ڪري واپس دٻي ۾ وجهي ڇڏيائين.