اڄ لبن تي ڪا لَهُو جي ڌار آ

هو مرڪي ته رهيو هو پر سندس مرڪ ۾ اهو رنگ نه هو جيڪو سدائين سندس لبن تي ڇانيل هوندو هو. هو ڳالهائي ته رهيو هو پر سندس من جي موڳائپ مک مان بکي پئي. هو منهنجو پيارو دوست هو. خوشطبعي جيسين نواز محفل ۾ نه پهچي تيسين محفل ٻسي پئي لڳندي هئي. هن جي پهچڻ سان سڀ دليون جهومي اٿنديون هيون. اڪبر، ادريس، رميش،لال چند،موسو سڀ راهه تڪيندڙ هئا. اسين سڀ پنهنجي خيال آهر ويهي خيال هلائيندا هئاسين. پر نواز جي سوچ سڀ کان مٿانهين هئي. هڪ ئي جملي سان ٽهڪن جي گونج پر اڄ جيئن هو اوطاق تي آيو تيئن ويڳاڻپ کنيون پئي آيو، هو مرڪي ته رهيو هو پر سندس مرڪ ۾ اهو رنگ نه هو، جيڪو سدائين سندس لبن تي ڇانيل هوندو و. اهو ته صرف رميش ۽ مون محسوس ڪيو پر ٻيا سڀ ساٿي نواز جي گهايل مرڪ کي سمجهي نه سگهيا، جيئن متل ميڙو ڦٽو سنگت پنهنجن پنهنجن ڪکن ڏي اسهڻ جي ڪئي. مون نواز کي روڪي وڌو، چرچائي نواز اڄ حد کان وڌيڪ سنجيده نظر اچي رهيو هو مون کانئس طرح طرح جا سوال پڇيا هن سور نه سليو طبيعت جي خرابي جو بهانوڏئي هليو ويو، پر مون هن جا گهايل لفظ محسوس ڪيا. هن جي نيڻن ۾ سنڌو ڇلڪيو پئي. منهنجي من هن جي دل پچ کي محسوس ڪري ورتو مون رميش کي چيو هو هو نواز جي وياڪل وياڪل من جي لوچ لهي ته آخر نواز جي ايڏي گنڀيرتا جو ڪارڻ ڇا آهي؟ نواز جا ٽهڪ ايڏو جلد ڪهڙي ڏائڻ کسي ورتا “ ڪا ڳالهه ته آهي” رميش چيو نه ته نواز وڏين مشڪلاتن ۾ به ايترو اٻاڻڪو نه ٿيو هو. جيجل ماءُ جي اوچتي وڇوڙي به نواز کان مسڪراهٽ نه کسي هئي. هن جي مسڪراهٽون ان وقت به ماٺ نه ٿيون هيون جڏهن هو روزگار لاءِ پريشان هو ان وقت به هو کلندو رهيو، جڏهن سندس پياري جيون ساٿي کي دق تپ چيچلايو هو. هر دک تي کلندڙ نواز کي اڄ ڇاٿي ويو هي. ڪهڙو نرالو سور هو، جنهن نواز جي مرڪ کي گهائي وڌو هو، جيئن پوءِ تيئن وڃن ٿا وسوسا وڌندا. رميش به اڃان ناهي آيو الائي ڇو هن به دي ڪئي آ. مان اٿي ٽيپ رڪارڊر وڄايان ٿو.
واءُ واري مٿان ٿو وراڪا ڏيئي،
ڇو اڏاڻو تتر ڪا ترائي نه تل،
اياز جا گيت من پاتال پيهندا ٿا وڃن
روجهه رمتا ٿا، ڪير ڪنهن کان پڇي
اڀ ڇا کان ڦٽو، وڄ ڪنهن تي کلي.
پاڻ چتا تي ٽنگيو پيو ڀانيان. گهنگهور رات کٽي نٿي اندر ۾ هورا کورا لڳي پيئي اٿم. اجهو رميش به اچي ويو. الائي ڪيڏي بري خبر آ. نواز جي اڪيلي ڀيڻ جنهن کي وڏي ارمانن سان ڏک سک ڪري قرض کڻي ڏاج ڏانوڻ ڏيئي اڳيم سال سهاڳڻ بڻايو هو. ان کي هن جي مڙس ڪاري ڪري ڪڍي ڇڏيو آهي.
لڳيم ٿو ڪا بڙڇي دل ٽنبجي ويئي اٿم.

ڪھاڻيون

کير جھڙي ڪاري