ڪارونجهر ۽ مِينهَن وساڙو [اعجاز جتوئي]
آءٌ پنهنجي سماجي پسمنظر جي ڪري وڏيرن ۽ وڏن ماڻهن کان هميشه ٽَهندو رهيو آهيان، پر ٻيٽي جي عبدالحميد جتوئيءَ ۽ اُن جي پٽ اعجاز جتوئيءَ سان سائين جي. ايم. سيد جي معرفت جڏهن ويجهڙائپ ٿي، تڏهن مون محسوس ڪيو ته جاگيردارَ ۾ جڏهن ’قومي ايگو‘ (ego) پيدا ٿيندو آهي ته هو ڏاهر، دريا خان ۽ عبدالحميد جتوئي بنجي ويندو آهي ۽ آءٌ سمجهان ٿو ته عبدالحميد جتوئيءَ جو ايگو (ego) سندس پٽ اعجاز جتوئيءَ جي ذهن ۾ ئي منتقل ٿي سگهيو.
هي جسامت ۾ ڪارونجهرُ هو، پر من ۾ مينهن وساڙو هو ۽ مون سنڌ ۾ شايد ئي اهڙو ڪو وڏو ماڻهو ڏٺو هجي، جيڪو ’سنڌ قومي اتحاد‘ جي جلسن ۾ جهولي جهلي چندو وٺندو هجي، اِن لاءِ ته غير ملڪي امدادن بدران سنڌي ماڻهن جي کيسي مان نڪتل هڪ روپيو به سنڌ جي سينڌ سنواري سگهي ٿو.
مون کي افسوس سان اڄ ظاهر ڪرڻو پوي ٿو ته جڏهن هو منهنجي دعوت تي عمرڪوٽ ۾ رئيس عبدالحميد خان جتوئيءَ سان گڏ آيو ته مون کيس منع ڪئي هئي ته هتي جهولي جهلڻي ناهي، ڇو ته هي ماڻهو جيڪي گڏ ٿيا آهن، اُهي صرف منهنجي اُن جذبي ڪري گڏ ٿيا آهن جو مون تر جي ماڻهن کان چندي ۾ هڪ روپيو به ناهي گهريو. هن منهنجي اها گذارش قبول ڪئي ۽ اُتي جهولي نه جهلي وئي. پر ٻئي پيءُ پٽَ، جلسي جي ڪاميابيءَ کان ايڏا ته متاثر ٿيا هئا، جو هنن اسلام آباد ۾ وڃي اها ڳالهه ڪئي ته اسان قومپرستن لاءِ خطرناڪ شهر [عمرڪوٽ] ۾ ايڏو وڏو جلسو ڏٺو، جنهن ۾ جيترا مرد هئا، اوتريون مايون هيون. اِهو ذڪر مون پنهنجي ڪتاب ’اسان جيئن جيئي ڪو‘ ۾ به ڪيو آهي.
بهرحال دادو ضلعو، جنهن لاءِ چيو ويندو هو ته ’دادو وڏو يا دودو؟‘ جواب ملندو هو ته ’دادو وڏو‘، ڇو ته هو ڪيئي دودا پيدا ڪندو رهيو آهي، اڄ مون کي دادو، دودي کان ننڍڙو نظر اچي ٿو. سائين جي. ايم. سيد ۽ عبدالحميد جتوئيءَ سان گڏ هُو مينهن وساڙي جهڙو ماڻهو اعجاز جتوئي به نه رهيو آهي. منهنجون اکيون اڃا به سن ۽ ٻيٽي ڏانهن ڏسندڙ آهن ته ڪاش ڪوئي دودو پيدا ٿئي، بس آءٌ پنهنجي دوست لاءِ اهو ئي چوندس ته:
تم ڪيا گئي، روٺ گئي دن بهار ڪي!
-