سُر ڪيڏارو
وانگِي سنڌ ولات جا، جوڌا شال! جين،
پيا مَرُ مُرڪن، جن سڳر ورتو سنڌ جو.
*
جن سڃاتو پاڻ، سي اَوَس هئا اڳرا،
بلالاڻيءَ ڀونءِ تي سچ کنيائون ساڻ،
ڄام آيا ڄاڻ، شَهَه ڏيئي شهه بيگ کي.
*
جَسُ – هجئي جيڏا! مَٽُ نه تنهنجو مينڌرا!
تو هي ڪنگرا ڪوڙ جا ڪيرايا ڪيڏا،
اسان سڀ ايڏا، “هئڻ” تو هالار جو.
*
هل ته جيڏا! هاڻ، ڀڃون ڪايا ڪوڙ جي،
ڇيڻيون توڙي ڇاپڙون اسان وٽ نه آڻ،
هَڻُ هٿن ساڻ، ته مارڳ موچارا ٿيون.
*
جيڏا! هجئي جَسُ، تو نه کاريو کير کي،
پيو هاڻي پس، سکاڻي سمونڊ جا.
*
گُهري ٿو گهاڻو، راوُ رُ رتوڇاڻ جو،
ڪري بيک بلال جو، مُرڪيو آ ماڻهو،
دکي ناهي داسڙو، دکي آ داڻو،
وقت نه وهاڻو، وئي وهامي راتڙي.
*
لٿا لبناني، لوچيندي هُن لَڪَ تان،
جُتي پاءِ جاني، ته ڏيون واڌايون ڏيهه کي.
*
رات وڃي رڻمل، اڳ ڪڍيو ارغون جو،
مٺڻ ۽ محمود ها، آرڻ ڏانهن اٿل،
بانڪو بلاول، ساموئي سوڀو ڪيو.
*
ڏِس هو گوڙ گهٽيءَ ۾، آهي ئي آهي،
ڀون ٿيون پرڀات جو قطارون ڪاهي،
لٿي سج لاهي، اچن سِرَ انياءَ جا.
*
پڙهيا، پُرجهيا پاڻ، سارا سبق سور جا،
سڀئي ٿيا سڄاڻ، کَيُنِ بار بلاول جو.
*