هر گل تي بهار آهي،
ڇو تنهنجي مُکڙي تي،
لڙڪن جي قطار آهي!
ڇو ايڏي اداسي آ
ڪينجهر جي ڪنارن ۾،
ڪا نوري نٿي ڏسجي،
ڪونجن جي قطارن ۾،
پر پوءِ به اک اک ۾،
ڪهڙو هي خمار آهي!
هر ٽاري ٽهڪي ٿي،
باغن تي پيون بونديون،
هن ڀيري ٻيلن تي،
ڪرلائن ٿيون ڪونجون،
ڪنهن ڳل تي نڙي پئي
سَرنهن جي ڦولار آهي.
ورهين کان رٺل ماڻهو،
کن پل ۾ پرچن ٿا،
ٻيرين ۾ ٻڌي پينگهون،
طوطن جيئن لٽڪن ٿا،
هڪ تنهنجيءَ محفل ۾،
پورن جي پچار آهي.
هر گل مان، غنچي مان،
ٿي باهه پئي ڀڙڪي.
آکيرو ٺهيو ناهي،
بجلي ٿي پئي ڪڙڪي.
ڇو قيد فضائن ۾
ڪويل جي ڪوڪار آهي!
موتئي جي مکڙي تي،
سَو چنڊ کڙيل آهن،
ڀورين ۽ ڀنورن جا،
سنگيت ڇڙيل آهن:
ڇو پوءِ به گلشن ۾،
خوشبوءَ جو ڏڪار آهي!