جلا وطن
زيتون جو وڻ،
پنهنجي هٿڙن سان لڳايل،
ياد آ،
انجير جي ٽاريءَ مٿان ٻن ڳيرڙن جون چنهنبون
چنهنبن سان ملائي زندگيءَ
۾ موج ۽ مستي ڀرڻ.
آءٌ سرحد پار پرڏيهي، پهاڙن جي مٿان،
پنهنجي هن بندوق سان گڏ:
هيءَ به گھايل،
مان به گھايل؛
هُن پهاڙن کان پريان بس چند قدمن تي ته منهنجو ماڳ آ،
هُو، ڏسو!
او هن ٽڪر هيٺان ته منهنجو گھر هئو،
۽ هُن وڻن جي ڇانوَ ۾ ڌرتيءَ جو هڪڙو،
گيت مون جوڙيو هئو،
ڳاتو هئو.
ياد آ،
هڪ سرڻ جو پن – ڇڻ ۾ آکيرو وجھڻ،
هڪ ڏينهن منهنجي جھول ۾ انگور جي ول،
مان ٻٽن پِيلن انگورن جو ڪرڻ.
ها، يا آ،
سڀ ياد آ:
آءٌ سرحد پار پرڏيهي پهاڙن جي مٿان گهاٽن وڻن جي اوٽ ۾ پنهنجي هن بندوق سان گڏ:
مون کي ڪنهن هڪ ٻارڙي جو غم نه آ،
مون کي ڪنهن ڀاتيءَ جو تر جيترو اُلڪو نه آ،
زندگيءَ ۾ خواب اهڙا کوڙ ڏسڻا ٿا پون.
ڪير ٿو چئي ذهن منهنجو ٿي ويو مفلوج آ؟
ڪير ٿو چئي مان ڪو پاڳل آهيان.
منهنجا جذبا جوان آهن.
منهنجو مايوسين سان ڪو رشتو نه آ.
مون ته مايوسين کي هن بندوق جي گولي
هڻي، زخمي ڪري، هن تيز
وحشي ڏندن سان چيري چڪي،
اُن ڏينهن
هڪڙي وڻ تي لٽڪايو هئو،
جنهن ڏينهن
پنهنجي وطن جي مون سرخ ڌرتيءَ کي
هنن زخمي چپن سان هو چميو.
مون کي سنگينن جي نوڪن ساڻ سرحد پار هو اڇليو ويو،
آءٌ سرحد پار پرڏيهي پهاڙن جي مٿان،
پنهنجي هن بندوق سان گڏ
سرخ ۽ دونهاٽيل “بيروت” جي مٽي چمڻ ٿو چاهيان.
پنهنجي ڦاٽل جهول ۾ پيلن انگورن جو ڪرڻ،
سرڻ جو ٽڪريءَ تي آکيرو اڏڻ،
پنهنجو لوساٽيل زيتون،
اُجڙيل گهر ڏسڻ ٿو چاهيان.
ها،
مان ڌرتيءَ جي ڌٻڻ کان اڳ ۾
پنهنجي ديس واسين ساڻ گڏجي،
دشمنن کي ابن ڏاڏن جي وطن
تان وڻ جي پاڙن جيان اکيڙي،
سرحدن کان دور اڇلڻ ٿو گهران.
دشمنن کي ابن ڏاڏن جي وطن تان وڻ جي
پاڙن جيان اکيڙي،
سرحدن کان دور اڇلڻ ٿو گهران.
مان دور اڇلڻ ٿو گهران!