وقت جو وان گوگ
ڪنهن ڪلا جي اصيل ڪاريهر؛
نيڻَ فنڪار جا ڪَکيا آهن،
ماٺ ڪيڏي نه گئلريءَ ۾ آ؛
بُرشَ بيجان سڀُ رکيا آهن!
وقت جو وانُ گوگ گُم آهي؛
ڪير ڇا لئه ڇِڪي لڪيرن کي،
ڪيرُ ٿو آڱريون گَهڙي پنهنجون؛
رتَ ڦُڙا ڪينواسَ کي ارپي!
ڪو پڪاسو به ڪو نه آهي اڄ؛
فڪر، فن کي فريم تي چاڙهي،
سونهن ليڪي جديد پئرس جي؛
تن بدن کي فريم تي چاڙهي!
آ مڪمل نه نقش ڪنهن جو ئي؛
پنهنجي تصوير ڪنهن نه گُهوري آ،
خواب ۽ ڪنهن خيال ۾ رهندي؛
ننڊ پُوري نه ڪا اڌوري آ.
رنگَ آوازَ کان سوا ڀٽڪن؛
ڄڻ ته خاموش هيءَ خُدائي آ،
ڪو به سُڏڪو نه چِترڪاريءَ جو؛
درد جي دانهن ڪنهن لِڪائي آ؟