اجايو مون تو کي پي سمجهيو پرايو
حقيقت ۾ آ هين سڪون منهنجو سايو
تنهنجي سادگي کي عجب سان ڏسان ٿو
زماني کي سهڻي نموني هلايو.
ڪڏهن رنج راتيون ڪڏهن قرب واريون
انهن کي سهيڙي چڱو تو نڀايو.
ڪڏهن پور سورن کان وڌ ٿا سٽائن
اچي فهم و پيمان ۾ مارن مڃايو
ڪڏهن سور ساڪت طريقي ستائن
وري عقل درمان ٿي تن کي هٽايو.
ڪڏهن موڊ مستي ڪڏهن قرب ڪورو
اچي اوري ارپي ٿو خود کي رجهايو.
وري ٻول ٻولين وري سور اورين
اهي ئي ته وندرون وڃن ٿيون ڪمايو.
نگاهون کڄي پو مگن ٿي پون ٿيون
پي مڌرا شبابي-پرن پريت پايو
نگاهون نمن پيون ڏسي محب مستي
اچي محب اوري آ ڪنڌڙو نمايو
عجب عشق آيو عجيبن کان اهڙو
آهيان محب ۾ مان سمائي سمايو.
نمي نيهن سان ٿو ادائن سان چنبڙين
هميشه ائين ڪر تون ڀاڪر ۾ پايو.
ايامن کان هئي آرزو شل ملي مون
اهو ئي مليو ٿم-سو ساڳيو سڏايو
اهو قرب قربي ڇو وسري ڀلا مون
ائين شل هميشه رهين ڀال ڀايو
رهان ٿو مان خوش ۽ رهان پر سڪون ٿو
زمانو عجب ۾ جڏهن مون ٻڌايو
اهو ئي جهان جو حسين حسن آهي
ٿئي خوش ٿو محبوب نظرون ملايو
اها موج مستي هميشه هجي شل
انهي جي شغل ۾ نمي نيهن نايو
محبت جون ميخون اڃا ڪاڏي هونديون
اتي ئي رهن ٿيون رکي راز رايو.
اهو آهي مشڪور نعمت جو بدلو
دعا کي خدا آهي نعمت بنايو.
شڪر آ خدا جو اٿس -سونهن خلقي
سڄي سونهن سان ٿس جهان کي سجايو.
خدايا هميشه اهو ساٿ رکجان
متان مون کي هن کان الڳ ڪو رهايو
طفيلي حبيبي گناهن کان بچيس
تنهنجي مهر مالڪ آ مون کي بچايو
ازل کان آ قائل سجود خدا جو
حفن کي تو پنهنجو تڏهن کان بنايو.