ڪبي ڳالهه حق جي
وڃون ڀل پو ڀالن، مٿي پاڻ ٽَنگجي
وطن جي ته ويرين کي ماريون مڃايون
دليون دشمنن جون ته دم دم دُکايون
وجهون واجهه تن کي، وڃن سي ته وَنگجي
ڀنڀٽ باهه ڀڙڪي ته ڀڙڪي اُٿون سڀ
ڪري ڪاهه قاتل ته ڪڙڪي اُٿون سڀ
رَتن منجهه راڻا، وڃون سڀ رَنگجي
وِکاري کڻون ڪي، وِکون قوم لاءِ
پڙهون قوم لاءِ، لِکون قوم لاءِ
وڃن جيئن نه پنهنجا قلم ذهن زَنگجي
ڏٺم رات سنڌڙي، ته رتڙو رُني پي
چِلي پير پاپين، جي ان جي چُني پي
چيئن پي ڏهيسر، ويا ڪٿ ڏَنگجي
رکي سر تري تي، او ‘سانگي’ اُٿون سڀ
وطن جا او وارث ۽ وانگي اُٿون سڀ
رکون ساک سنڌ جي، ته نعري ۽ نَنگ جي