مُنهنجي پيارن کي
چَنڊَ تارن کي
سنڌ وارن کي
آجپو گُهرجي
سمنڊ ڇولين مان
ٿيون رڙيون گونجن
بند کولين مان
آجپو گُهرجي
ڪو ته در کولي
بند پڃري ۾
ٿو پکي ٻولي
آجپو گهرجي
وستي وستيءَ کي
سوچ ڏي زاهد
سنڌ ڌرتيءَ کي
آجپو گهرجي
*
شاعري
جيون گيت خوشيءَ جا
ھي ڪتاب نامياري شاعر ۽ راڳي زاھد شيخ جي گيتن جو مجموعو آھي. نصير مرزا مھاڳ ۾ لکي ٿو:
”زاهد جي گيتن ۾ جتي ڌرتي آهي، سرتي آھي، موسيقيت، خيالن، لفظن، تشبيهن جو جادو آھي. بي شڪ زاهد جي گيتن ۾ سڀ رنگ به، هن جي گيت-آسمان ۾ ستارن وانگر جرڪندا نظر اچن ٿا. پر زاهد جي لفظ-لهرن ۽ سٽن جي سنگهرُن ۾ تجنيس حرفي به ڪمال جي آهي..“
”زاهد جي گيتن ۾ جتي ڌرتي آهي، سرتي آھي، موسيقيت، خيالن، لفظن، تشبيهن جو جادو آھي. بي شڪ زاهد جي گيتن ۾ سڀ رنگ به، هن جي گيت-آسمان ۾ ستارن وانگر جرڪندا نظر اچن ٿا. پر زاهد جي لفظ-لهرن ۽ سٽن جي سنگهرُن ۾ تجنيس حرفي به ڪمال جي آهي..“
- 4.5/5.0
- 2415
- 710
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- زاهد شيخ
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- سنڌ سلامت پاران
- ارپنا
- حق ۽ واسطا
- مهاڳ: ڌرتيءَ ۽ سرتيءَ جو شاعر
- گيت
- سرگم جا ست رنگ
- ڪيسين رهندي رات
- سونهن ۾ رهندو ساهه
- او جادوگرڻي
- روئندي ويڳاڻي
- سُهڻو آ سنسار
- ساري ٿو ڀنڀور
- گهاري وينداسين
- رات به تنهجي لاءِ
- ڏاڍو آهين پيارو
- تون به ته ناهين ساڻ
- تنهنجي آ تصوير
- ماڻهو سو منصور
- ٽِڪ ٽِڪ ٽِڪ گهڙيال
- آءُ ته مَچُ مچايون
- ڪهڙو نانءُ سڏيانءِ
- ساڻ ساڻ هلجانءِ
- مون کي نه وساريو هوندُئي
- منهنجي دل ۾ آهين
- سرتين کي سمجهاءِ
- پل پل منجهه پُڪاريم
- گهورَ وڃان مان گهورَ
- پوئتي پيرَ هٽاءِ
- ڄام شوري جون
- جام پيئارين ٿو
- پن ڇڻ جي موسم
- آءُ اڱڻ تي ڍول
- ڇم ڇم ڇم ڇم
- ساٿ ڇڏي وئي يار
- تنهنجي عشق ۾
- ايندا ڏينهن ايندا
- مال وندا مارو
- تون آءُ منهنجي ڳوٺ
- جيئن ڌرتيءَ کان اُڀ وڇڙيو آ –
- ناڌن ڌن نا
- عشق ٿيو اڙٻنگهه آ مَست مَلنگ
- موت نه مل مونسان اڃان ڪُجهه مان
- راڻو آيو ڪاڪِ مَحل ۾ راڻو آيو آ
- تون به نه ايندين هاڻ ته ڪنهنجي ڪاڻ اسان جيئنداسين
- جيئڻو ٿو پوي
- هَلندي ئي هَلندي
- مون لئه جنت آ
- رَنگ رَچائين ٿو
- رات جا رُسڙيا
- جو ويو ڄاڻي
- سوچَ پياريءَ ۾
- مُنهنجي پيارن کي
- شام جون هيرون
- دل ملايئي ڇو؟
- زندگي مِلنَدي
- روز روئي ٿو
- کِلَندي کيڪاري
- مٽيءَ هاڻي آ
- اوسيئڙا آهن
- ڪُوڪي ٿِي ڪويَل
- هٿ ۾ هٿ ڏئي هل
- جوڳياڻي آهيان
- جيئي جيئي انسان
- سُورن جي سَڪرات
- ڪويل جي ڪُوڪُو
- کِجندي کِجندي آءُ
- جيون جادو آ
- ڳوٺ جا چارا
- مُندَ آ موڳي
- تُنهنجي ٻانهُن ۾
- هر وَڪڙ وَرَ ۾
- خُوب تر آهي
- ٿي رهي جن جي
- مُندَ جُهڙاليءَ ۾
- ٿو ڏئي لوڪو
- اَندَر ۾ هَر ڪو
- چاهي ٿو سَڀڪو
- مُوذيِن جي مَڃتا
- ڪو پيو سوچي
- تيز ٿئي تن جا
- راهَه ۾ ايندو
- هيءَ سڄي ڌرتي
- ڏُکَ نه ڏي مُون کي
- دوستي آهي
- باغ ڌرتيءَ جا
- رَنگ آ دل جو
- چَپَ کولي ٿي
- زندگي تو سان
- هي ٿڌيون راتيون
- جوئي هوندو آ
- لَبَ لَستَن ۾
- پنهنجي سَرِتيءَ لئه
- عشق الستيءَ ۾ رَهڻو آ عشق اَسيرن کي
- تون ئي تون جي رنگ ۾ راڻا روڳي ٿي وياسين
- چاهُه به ساڳيو چَنگُ به ساڳيو رَنگُ به ساڳيو آ
- ميريءَ رات ۾ مِٺڙا ماڻهو ڪنهن کي ڳولهين ٿو
- چاهت ۾ ڪي چنگَ چُمين جا چوري ويٺاسين
- شال اسان کي جاني پنهنجي جيءَ۾ ڏيو جايون
- اوندهه پويان جيڪا اَچڻي جيءَ جيئاري آ
- جيءُ چوئي ٿو جيءُ ڏني ڇو جيءَ کي جهوري ٿئي
- شامل تُنهنجي ياد مِٽيءَ جي خوشبوءِ ۾ رهندي
- رات جي اندر ڏانهن پرهه جي آس وري ٿي پئي
- راڻو آهي رُوحُ اَسانجو رَهڻو آ تاتي
- مون به ڪڍي آ مان اندر مان تو به ڪڍي ڇڏ تون
- پورو ٿيندو سال وري ٻيو سال هوندو ساڳيو
- ساري جڳ جي سُونهَن سَموري ڪَٺي ڪُل ڪيان
- ساري ساري رات وڻن تي ماڪ آ خاموشي
- پَنهنجيءَ دل سان راز نِرالا کولي ٿو انسان
- ڪنهن ته اُڏاريو ڪاڏي اُڏريو ڪالهه ته ويٺو هو
- پن ڇڻ واري مُند وڻن جا پَتا ڇاڻي ٿي
- جيڪو پنهنجي مَرضيءَ ۽ مَستيءَ سان پيئي ٿو
- شاهه ڀٽائيءَ جي محبوبن منٺارن جي آ
- دل به تون دِلدار به تون مَنٺار به تون آهين
- توکي تُنهنجيءَ مون کي مُنهنجيءَ دل تڙپايو آ
- روز وَڄن ٿا چَنگ رَچن ٿا رَنگ نَچن البيلا
- ڇانوَن ڇَڏي جو ڏينهن تَتيِ ۾ نڪري پيو آهي
- جُهوم جواني جُهوم خوشيءَ ۾ جُهوم هي دل ٿي چاهي
- مورُ نه مَڃبي هار اَچئون ٿا يارَ دڳن ۾ آهيون
- هر پاسي هُٻڪار آ مُند بهارَ سَهيلِيُون ساريون
- جهاڳِڻَ لئه رَکُ جاڳَ ته کُلندئي ڀاڳَ ڀلا وڻجارا
- سرِنهَن جي ساڳَ کي پَنهنجو
- مُحبت جي مِٺي ڪا باتِ جانِ مَن
- جيون گيت خوشيءَ جا سائين
چَنڊَ تارن کي
سنڌ وارن کي
آجپو گُهرجي
سمنڊ ڇولين مان
ٿيون رڙيون گونجن
بند کولين مان
آجپو گُهرجي
ڪو ته در کولي
بند پڃري ۾
ٿو پکي ٻولي
آجپو گهرجي
وستي وستيءَ کي
سوچ ڏي زاهد
سنڌ ڌرتيءَ کي
آجپو گهرجي
*