حياتي گھڙيءَ جو ڳهر ئي ته آ،
عدم ڏي اڄاتو سفر ئي ته آ.
اجائي توقع نه موتين جي رک،
جو ساگر ٿو سمجھين، سا ڇر ئي ته آ.
اسان ڪيئن مڃون سو مهذب پڻو،
جڏهن تنهنجي هٿ ۾ خنجر ئي ته آ.
ڊسڙ روز جھاڳي ٿو ڳولڻ اچان،
جتي دل وڃايم شهر ئي ته آ.
پرينءَ جي تِرن واري ڳل کان به وڌ،
جو پيارو لڳي ٿو سو تَر ئي ته آ.
ڪچو ڪوٺڙو، ڪجهه ڪتاب ۽ بتي،
سو جنت نما منهنجو گھر ئي ته آ.
ڪٿي ڪوتا راڻي ڪٿي هيءُ ”مير“،
اهو عشق! تنهنجو ثمر ئي ته آ.