منافقن سان ورتاءُ:
منافقن جو سردار عبدالله بن ابي جڏهن مئو ته پاڻ سڳورن هن جي نيڪ دل مسلمان پٽ جي درخواست تي پنهنجي قميص مبارڪ ان کي پارائي رڳو ايتو نه پر ڪن مسلمانن جي عرض معروض جي ابتڙ ان جي جنازي جينماز به پڙهيائون.
انهن ئي ڏينهن ۾ هڪ ڀيروپاڻ سڳورابنوحارث جي پاڙي مان گڏهه تي سوار ٿي لنگهي رهيا هئا واٽ تي هڪهنڌ ڪجهه مسلمان ڪجهه يهود ۽ ڪجهه منافق ويڍا هئا جن۾ انهنجو سرادر عبدالله بن ابي به هو گڏهه جي هلڻ جي ڪري ڪجهه مٽي اُڏاڻي ته عبدالله حقارت سان چيو ته مٽي نه اڏاءِ پاڻ سڳورن ڪوبه خيال ڪونه ڪيو ۽ ميڙ کي سلام ڪيائون ۽ انکي الله جاڪجهه حڪم ٻڌايائون .ان تي عبدالله وري چيو ”اي صاحب! مون کي اهو نٿو وڻي جيڪڏهن تنهنجي ڳالهه سچ به هجي ته به اسان جي مجلس ۾ اچي اسانکي ستائيندو نه ڪر.جيڪو تو وٽ اچي ان کي ٻڌائيندو ڪر“.مسلمانن کي هن جي انهيءَ ورتاءَ تي ڏاڍي ڪاوڙ آئي پر پاڻ سڳورن هنن کي سمجهائي آٿت ڏيئي ٿڌو ڪيو ۽اڳتي وڌي ويا.
پر پوءِ به جيئن ته هو جا ڀيدي هئا تنهنڪري مسلمانن کي هنن کان چوڪسي رهڻ جو تاڪيد ڪيو ويو هنن کان راز جي ڳالهه لڪائي ويندي هئي ۽ مسلمانن کي هنن تي ڀروسو ڪرڻ کان پري رهڻ ۽ دوستي کان جهليو ويو.هي گروهه اسلام جي غلبي کان پوءِ پاڻيهي فنا ٿي ويو.