هن تنھنجي نگريءَ ۾ آقا، روڊن تي ستل مسڪين ڏٺم،
اکڙين مان ٽمندڙ ڳوڙھن سان، پاڻيءَ ۾ ٻڏل غمگين ڏٺم.
ٻن هفتن کان سک سان نہ ستا، هي ٻچڙا اڃ ۽ بکڙيءَ تي،
اڳ ڪين ڏٺا هئا جن فاقا، اڄ حال سندن سنگين ڏٺم.
ڪو خيمو تن کي ڪين مليو، پيا مينھن ۾ هر وقت پسن،
سڀ پاڻ کپائي کائي ويا، جي صادق چون امين ڏٺم.
هڪ عورت رئندي هينئن چيو، قدر اسان جو ڪين ٿيو،
اڄ ان بہ ناھي سار لڌي، جنھن رئيس لاءِ سڀ بي چين ڏٺم.
اڳ گپ ۾ ويگو ڊوڙائي، ووٽن لئہ ڳولي لھندا هئا،
اڄ روڊ تان گذري سڀ ٿا وڃن، ڄڻ ٿي ويئڙا نابين ڏٺم.
بس “بيوس” هاڻ مصيبت ۾، ڪو حال پڇڻ بہ ڪونہ اچي،
سڀ پنھنجي مستيءَ ۾ تہ مگن، مدهوش ۽ رنگين ڏٺم.
****