او منھنجي مٺڙي پياري امان، هن ڪئمپ ۾ مونکي ڊپ ٿو لڳي،
هت ڪنھن کي ڪوئي قياس نہ آ، احساس بہ بلڪل ٺپ ٿو لڳي.
مون کي کير جو ڍڪ ٿو هاڻ کپي، پر هر ڪو ئي خالي ويٺو آ،
پئسا بہ اسان وٽ ڪونھن ڪي، ڪائي بہ نہ ملندي لپ ٿو لڳي.
مون کي اڃ بہ ڏاڍي لڳندي آ، پيا پاڻيءَ ڍڪ لئہ پاڻ سڪون،
هن ناديءَ ۾ ھئا جيت مئل، جيڪو پيئڻ سان سيءُ تپ ٿو لڳي.
هت مڇر بہ خوب ستائين ٿا، ڏاڍو اٿندي ويھندي بہ کائين ٿا،
نہ ٿي ننڊ اچي مان ڇا ڪريان، اهو ڏينڀو ڏيندو ٽپ ٿو لڳي.
اسين گهر پنھنجي کان دور آھيون، ڏاڍا “بيوس” ۽ مجبور آهيون،
اڃا مينھن جو پاڻي بيٺو آ، مٿان واھہ جو ٽٽندو ڪپ ٿو لڳي.