”گل“ مارئي جي ويس ۾ (سر مارئي)
هيء ماندي مري ٿي، سنگهارن کي ساري.
ڪڍ تون قيدياڻي، جهٽ پٽ جهانگياڻي،
نہ ساعت سھي ٿي، هيءَ صبر سانگياڻي.
عمر اباڻي وڃان شل، پت پنھنجي پاري.
وطن وڃڻ لئي، مارن ملڻ لئي.
نيڻ نھارو ڪن، ڏوٿين ڏسڻ لئي،
پرين پسڻ لئي، ٿي پلپل پو ڪاري.
دم دم دراڙيون، سونھن سنگهاريون،
گجريون گهٽين ۾، اهو لڏڻيون لوياريون.
منھنجيون موچاريون، ويو دلڙي ڌتاري.
هو سرتيون سکن ۾ کير کٽن ۾،
ويٺيون ولوڙن پريون پکن ۾،
ڪٺڙي قيدن ۾، هي ”گل“ ٿي گذاري.