گل : سسئي جي ويس ۾
هٿ کڻيو، هڪلون ڪريو، پٽيو ڏسي تنھن پار کي.
ڏسڪا ڀريو ڏونگر مٿي ٿي، ڏک منجهان ڏاهي ڏري،
واڪا ڪريو ڪريو وجهليو ويچاري، پئي وڃي وڻڪار کي.
سڏڙا سپرين کي سوين ڪريو سوز مان سسئي سڏي،
بيھو بلوچا مون بنديءَ لئي، موڙ ڏيئي مھار کي.
ڏينھن آھہ ٽامڙي توڏا وڃن تڙيو تکا،
هيء ڪميني ڪيئن رسي، ٻانڀڻ ٻاروچي ٻار کي.
ساٿي سنجهي کان ويا سدا ”گل“، ڪالھہ سي ڪوھہ ڪاف تي،
ڪلمون چئي سي قرب مان، وڃي ڌر مليا دلدرر کي.