ڪڏهن نه کٽندڙ اوسيئڙو
مان سالن تائين بيٺو رهيس
انتظار جون اکيون
وقت جا ڪانگ ڪڍي ويا
ميڻ جهڙا سپنا
آهستي آهستي ڳرندا رهيا.
۽ جڏهن تون
پنهنجي گھر کان ٻاهر نڪتينءَ
منهنجي وجود ۾ گُل ٽڙي پيا
ٽاري ٽاري جُھومڻ لڳي
تو، مون تي اوپري نهار ڪئي
(ڄَڻُ ته نه سُڃاڻيندي هجين)
۽ وري گھر هلي وئينءَ.
مان سوچيان ٿو
تنهنجي در تي بيٺي بيٺي
مان وڻ بڻجي ويندس
۽ هڪ ڏينهن تنهنجا ٻارڙا
منهنجي ڇانوَ ۾ رانديون ڪندا.